‘Bart De Wever is de beste bondgenoot van Wallonië’
“Stilaan maakt Wallonië de mentale omslag van een cultuur van rechten naar die van plichten. Vlaanderen evolueert in tegengestelde zin.” Dat zegt André Van Hecke, de bezielende kracht achter de Cercle de Wallonie.
Wallonië is meer dan hoogovens en stakende metaalarbeiders”, benadrukt André Van Hecke (63). De reclameman stond aan de wieg van Knack, had ooit de leiding van de publiciteitsregie IP en werkte voor RTL. De ingedommelde Cercle de Wallonie (CdW) kende een hoge vlucht sinds hij er in 2006 het roer overnam. Het aantal leden klom naar 1600. “En ze blijven maar komen”, voegt Van Hecke er trots aan toe. “Rechtstreeks contact blijft altijd beter dan virtuele netwerken.” Onlangs nodigde hij Bart De Wever uit in Namen.
Wie tot de club toetreedt, moet een eigen bedrijf hebben. Het profiel van een CdW’er? “Veertig, baas van een kmo met vijftien werknemers en een omzet van 1 tot 2 miljoen, harde werker. Heeft weinig kaas gegeten van marketing en communicatie.” Marketeer en netwerker Van Hecke zegt dat laatste te willen verhelpen met zijn club. “Lidmaatschap kost 980 euro per jaar, zonder btw. Leden onder de 35 jaar betalen de helft.”
“Wallonië evolueerde van een streek met grootindustrie naar een regio met veel kmo’s”, legt de rondborstige man uit. “Onze industrieterreinen zitten propvol en de Waalse regering, waar Ecolo deel van uitmaakt, besliste onlangs om duizenden hectares extra vrij te maken voor bedrijven. De evolutie naar kmo’s weerspiegelt zich in de bedrijfsleiders die lid willen worden van de club. De conservatieve ondernemers die teerden op hun verwezenlijkingen, verdwijnen. Je krijgt te maken met dynamische mensen en velen hebben nieuwe ideeën. Dat nieuwe elan voel je ook bij jongere werknemers. Het vraagt allemaal veel tijd. Dat klopt. Let wel, de neergang begon generaties geleden.”
Rechten en plichten
Bart De Wever maakte duidelijk indruk onder de taalgrens. Zijn economisch discours klonk het ondernemerspubliek als muziek in de oren. De mentale omslag die de Walen maken van rechten naar plichten, neemt voor Van Hecke niet weg dat nog te veel van hen een beroep doen op steun. “Bij hen is er sprake van rechten, niet van plichten. En het absenteïsme is in Wallonië groter dan in Vlaanderen. Dat moet er allemaal uit. In die zin is Bart De Wever de beste bondgenoot van Wallonië. Overigens, in Vlaanderen zie ik een tegengestelde beweging: van plichten naar rechten.”
Van Hecke ziet twee absolute voorwaarden zodat Wallonië uit het moeras kan raken. “De PS moet er zich bewust van worden dat ze zich moet ontpoppen tot een moderne linkse partij. De socialisten moeten hun energie meer steken in de ontwikkeling van de regio dan in steuntrekkerschap. De partij moet zich nog meer op de economie richten. De Waalse minister van Economie, Jean-Claude Marcourt, is een goed voorbeeld van de vernieuwing. Hij staat welwillend tegenover bedrijven.”
Beter onderwijs
“De tweede voorwaarde is een beter onderwijs. Ons systeem hecht er te weinig belang aan. Leerkrachten krijgen niet langer het respect dat ze verdienen. Eerst plichten en dan rechten, moet van kindsbeen worden bijgebracht. Walen wachten nog te veel op overheidshulp. Ze ontwikkelen pas een echte dynamiek als ze zelf de handen uit de mouwen steken. Veel van de leden van de Cercle doen geen moeite meer om subsidies te krijgen en gaan op eigen kracht voort. Ze vinden het sop de kool niet meer waard.”
Dat vraag en aanbod op de arbeidsmarkt zo ver uit elkaar liggen, is voor Van Hecke een bewijs te meer dat het niet goed gaat met het onderwijs en dat op elk niveau, ook het technische. Om aan die discrepantie iets te doen, organiseert de Cercle de Wallonie elk jaar een business dating. “Honderd werkgevers maken een hele dag vrij om raad te geven aan het publiek. Vorig jaar kwamen daar 2000 mensen op af, netjes verdeeld in jongeren zonder werk, werklozen en mensen die een job hebben en een andere willen.”
Van Hecke benadrukt dat veel deelnemers met een nieuwe job naar huis gingen. Hij geeft aan dat ondernemers meer gaan beslissen op basis van een psychologisch profiel en van karaktertrekken, in plaats van een cv. “Wallonië onthaalt ondernemers met open armen, in tegenstelling tot wat soms wordt beweerd. En zij hebben het moeilijk om voldoende gekwalificeerde werknemers te vinden. Steeds meer clubleden stippen wel aan dat hun werknemers gemotiveerd zijn.”
De Cercle de Wallonie is een vzw met 46 voltijdse werknemers die 4 miljoen omzet draait. De ene helft organiseert de evenementen en de andere is verantwoordelijk voor het restaurant. “Een goede keuken is heel belangrijk”, lacht de hobbykok. Bloemrijk en in een stortvloed van woorden vertelt Van Hecke zijn verhaal. Leden van zijn club zijn al in De Warande gaan eten en omgekeerd.
De CdW heeft een ‘platform’ in Namen en Luik, in prachtige kastelen en op mooie locaties. Er zijn plannen om een ‘huis van de ondernemer’ te openen in Waterloo en in Henegouwen. Van Hecke spreekt tegen dat er concurrentie zal ontstaan tussen de platforms.
Een clublid kan in al de vestigingen terecht. “Weet u, ondernemers uit Namen die nooit naar Luik kwamen, doen dat nu wel. En veel Luikenaars gingen naar Bart De Wever luisteren in Namen.” Meer nog, de manier van werken met verschillende locaties kan volgens Van Hecke het Waalse bewustzijn opkrikken. “En de ontmoetingsplaats in Waterloo, in Waals-Brabant en heel dicht bij Brussel, kan de banden met de hoofdstad doen aanhalen.” Zijn keuze voor verschillende vestigingen heeft ook een prozaïscher reden. “Ondernemers willen maximum 30 kilometer rijden om naar de club te komen. Hun rit mag niet meer dan 20 minuten duren.”
Van Hecke is een kleurrijke figuur, een causeur. Hij praat onophoudelijk, geeft meningen en formuleert ideeën in een hels tempo. Zijn discours is dat van een overtuigde Waalse regionalist. Voor hem vormen de regio’s de echte structuur van Europa. Een van zijn grootvaders, een boer, emigreerde van Vlaanderen naar Wallonië.
Over de moeilijke federale regeringsonderhandelingen wil de man niets kwijt, of toch bijna. “Hoe dan ook, de economie heeft altijd het laatste woord. Ze dringt zich op aan de politiek. Ik ken geen Waalse of Vlaamse ondernemer die geen zaken wil doen over de taalgrens.”
boudewijn vanpeteghem, fotografie filip van loock
“Veel van onze leden doen geen moeite meer om subsidies te krijgen en gaan op eigen kracht voort” André Van Hecke, Cercle de Wallonie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier