ALLEN TEGEN EEN, ALLEN IS EEN

Het massale gevecht tegen het Vlaams Belang heeft een pseudoreligieuze inslag. De fundamentalisten van het politiek correcte denken lusten de ketters rauw. De edele begrippen ‘mensenrechten’ en ‘verdraagzaamheid’ krijgen daardoor de nare bijklank van de verkrachte woorden ‘vriendschap der volkeren’, ‘vrede’ en ‘solidariteit’ uit de tijd van het IJzeren Gordijn.

De Belgische staat subsidieert concerten tegen een belangrijke partij in Vlaanderen. Links populisme mag, rechts populisme mag niet.

Hoe hoog is het democratische gehalte van onze politici en van de machtsuitoefening in België? Als je – in de trant van de middeleeuwen en de renaissance, waar artiesten de schoothonden waren van de kerk en de rijken – musici, beeldend kunstenaars en schrijvers met geld aan jou kan binden om het officiële discours uit te dragen, dan is er iets diep fout met de democratie van dit land. Die mentale binding leidt tot een feodalisering van de culturele en journalistieke (zogenaamde) elite.

Gesubsidieerde jamborees. Alle media deden dag in dag uit hun duit in hetzelfde offerblokje door adnauseam te kletsen over elke rocker, podiumbouwer, amateurbeeldhouwer van de shows van 0110. Opgaan in een massa is een dronkenschap. Dat bracht Leni Riefenstahl in beeld voor Hitler, dat zag je op de Witte Marsen en bij de antirakettenbetogingen.

Naar marsen ga je voor een kwart wegens je geloof en voor driekwart wegens de pret met de gelijkgezinden. Ruim 100.000 toeschouwers hebben genoten van het gratis overheidsspektakel. Honderdduizenden anderen vernamen opnieuw dat zij schurft, mestkevers, crapuul zijn.

Schilder Luc Tuymans was bloedeerlijk met de melding in Knack dat het de voorbije zondag geen muziek was voor verdraagzaamheid, wel muziek tegen het Vlaams Belang en zijn houding over de samenlevingsproblemen. De knappe artiest is geen hypocriet zoals andere sympathisanten. Hoe zwaar de gesubsidieerde jamborees electoraal zullen wegen, is vandaag niet in te schatten. Mijn raming is: eventueel een krasje, geen trendbreuk.

De kern van de kwestie is de eenpartijstaat België/Vlaanderen. Om te beginnen, hebben de gemeenteraadsverkiezingen een nationale kleur. De uitslag van zondag bepaalt de stuiptrekkingen van de paarse wankelcoalitie. De nationale kleur wordt vet gebeitst door de federale en Vlaamse excellenties die zonder ooit een lokaal mandaat op te nemen de kiezers bedotten door lijsten te duwen. Dit is Belgische decadentie. In een buurland met een nettere democratische traditie – Nederland – zal een nationale politicus de kiezers niet beliegen met een taak die hij absoluut niet wenst. De gemeenteraadsverkiezingen van 2006 – zie de electorale diarree van de kranten, radio en teevee – zijn een volksraadpleging over paars. Een prelude op de parlementsverkiezingen.

Belgische eenpartijstaat. Aan de overlevingsstrijd van Guy Verhofstadt (VLD) vorige week kon je aflezen dat de politiek in België een machinerie is die zich afsluit van de burgers en drijft op minder dan 1 % van de bevolking. Geen 3 % is partijlid, en een tiende van deze 3 % is chronisch vergaderaar in een partij. Dat maakt dat 0,3 % buiten verkiezingstijd de touwtjes van de democratie in de handen houdt. Tel daarbij de gepolitiseerde bureaucratie en de gepolitiseerde pers en de triangel van de machtsbepaling is uitgetekend.

Bij alle partijen is – met één uitzondering – het ideologische verschil zo gering dat zij nauwelijks meer zijn dan varianten van eenzelfde attitude en praxis. Op gezette tijden, bijvoorbeeld bij verkiezingen, voert men theaterstukjes op en ruziet men over details van details. De socialisten verschillen weinig van de liberalen en omgekeerd en de CD&V’ers/CdH’ers zijn mossel noch vis met een christelijk parfum. Een eigen gezicht wordt herinnerd als men de burgers via het stemhok nodig heeft om aan de macht te blijven. Voor de rest is er een eenpartijstaat die zich keert tegen de enige rebelse formatie.

De vervreemding tussen de straat en de staat blijft de regel. Het eenpartijregime hoeft zich, door het beginsel van ‘ons kent ons’, nauwelijks te storen aan de speldenprikken, het gemor en de afkeer van zijn kiezers. De zelfgenoegzame macht in België is geoligarchiseerd door mensen die schaduwgevechten voeren, maar voor elkaar Elio, Laurette, Guy, Karel, Patrick, Jo, Vera, Yves, Didier zijn. De burger wordt opgescheept met de chronische ideologische verwaseming van deze machtsoligarchie in de Wetstraat. Zij baadt in de knusheid van het isolement en haar meerderwaardigheid: zie ons goed bezig zijn als superdemocraten, dus alle kritiek is ongepast. Het Vlaams Belang is de vijand van deze gecapitonneerde nachtmerrie van Kafka en wordt spastisch bekampt. Zo democratisch zijn zij van de Wetstraat.

De auteur is directeur van Trends. Reacties: frans.crols@trends.be

Frans Crols