2 mei, Dag van de Niet-Arbeid

Bliep, bliep, bliep’ en ‘droge voeding kassa vier’. Ik zou geen goede caissière zijn, want ik kan moeilijk wennen aan de geluiden die voortdurend worden geproduceerd in supermarkten. Jammer, want op 2 mei zou ik graag inspringen in een filiaal van Colruyt. Veel mensen krijgen die dag vrij omdat Hemelvaart dit jaar uitzonderlijk op 1 mei, de Dag van de Arbeid, valt. Wie bij Colruyt op 2 mei de handen uit de mouwen steekt om al die consumenten te bedienen, ontvangt dubbel loon en een recuperatiedag.

Ook in de winkels van Delhaize konden de werknemers tegen die voorwaarden aan de slag. Ware het niet dat deze supermarkten op 2 mei hun deuren niet kunnen openen. De vakbonden stemden tijdens het overleg tegen het compensatievoorstel. Aldi opent wel. Bij diens rechtstreekse concurrent Lidl lopen de onderhandelingen nog, maar die zou zijn medewerkers tot 400 % extra willen bieden. Zover kwam het niet bij Carrefour. De Franse winkelketen kwam zelfs niet tot het bespreken van concrete vergoedingen omdat de vakbonden er geen oren naar hadden. Ze willen daarmee aangeven dat de distributieketens geen oneindige flexibiliteit kunnen afkopen.

De vakbondsvertegenwoordigers verdedigen hiermee een stelling die werd ondersteund door een 250-tal BBTK-militanten in het federaal comité. Maar die stelling blijkt niet die van de hele achterban te zijn, laat staan van de niet-vakbondsleden. Toch niet wanneer ze een centje kunnen bijverdienen, want Carrefour beweert dat er voldoende vrijwilligers zijn die hun vrije dag begin mei willen opofferen.

Piet Claus, ex-Kraft, vertelt in dit nummer dat zulke toestanden wel vaker voorkomen in ons land. Dat de vakbondsafgevaardigden zich in dit dossier zoveel macht toe-eigenen en niet langer de onmiddellijke belangen van de werknemers behartigen, is ongehoord. Het is ook onlogisch, want zo verworden de vakbonden tot een storende factor voor werkgevers én werknemers. Dat kan nooit de bedoeling zijn.

De vakbonden voeren hier het verkeerde gevecht. Neem het voorbeeld van Carrefour. De Franse distributeur dreigt binnenkort in België zijn marktleiderschap te verliezen aan Colruyt. Het is dus allesbehalve het juiste moment om de concurrentie een geschenk – in dit geval sluiten op een dag waarop zeer veel omzet kon worden gegenereerd – in de schoot te werpen. De grote winnaars van de beslissing van de vakbonden zijn dus Colruyt en onrechtstreeks zijn werknemers, wat het personeel van Carrefour tot verliezers maakt. Enige loyaliteit van de werknemers, ook wanneer het even minder gaat, is nodig om dit soort scenario’s te vermijden. Een bedrijf kan anders onmogelijk een positieve ommekeer maken.

De personeelsleden die op 2 mei willen werken in de hypermarkten van Carrefour, hebben misschien zelfs niet alleen een onmiddellijk geldgewin voor ogen. Zij zien mogelijk al in dat ze meebouwen aan de groei van de onderneming en dat ook zij daar op lange termijn de vruchten van plukken. Alleen de vakbonden moeten daar nog van worden overtuigd. (T)

Door Sjoukje Smedts