‘We hoeven niet te buigen voor het Chinese geld’

Een Europese Unie met een beetje ballen aan het lijf zou als één blok met de Chinezen onderhandelen. Dat zegt Trends-redacteur Jozef Vangelder.

Als China de kassa laat rinkelen, wordt de rode loper uitgerold. In Groot-Brittannië is het niet anders. De Chinese president Xi Jinping en zijn echtgenote zijn er dezer dagen op staatsbezoek, en daarbij trekt premier David Cameron alle registers open. Voor zijn tochtje naar het staatsbanket in Buckingham Palace kreeg Xi Jinping zelfs een plaatsje in de koninklijke gouden koets, naast koningin Elizabeth.

Want China heeft nu eenmaal geld. Tijdens het vierdaagse bezoek zullen beide landen naar verwachting voor 30 miljard pond (40,8 miljard euro) aan akkoorden ondertekenen. De blikvanger is de Chinese investering in een nieuwe kerncentrale in Hinkley Point, in Somerset. Twee andere Britse kerncentrales volgen.

Bij dat soort Chinese investeringen komt telkens dezelfde vraag naar boven: waar is het de Chinezen echt om te doen? Denk ook aan Piraeus, de grootste haven van het armlastige Griekenland. De Chinezen hebben er in de voorbije crisisjaren een hypermoderne en snelgroeiende containerterminal neergezet. Heeft China gewoon een neus voor goede zaakjes? Of zit er achter die investeringen een verborgen masterplan, dat China’s invloed in de wereld moet uitbreiden en bestendigen?

Het is de verkeerde vraag. China doet gewoon zijn zin. Het economische gewicht van het land in de wereld neemt onmiskenbaar toe. Is politieke invloed niet de bedoeling, dan is die in elk geval het gevolg ervan. Het resultaat is in beide gevallen gelijk. Ook de Verenigde Staten hebben hun economische spierkracht gebruikt om de naoorlogse wereld naar goeddunken te bespelen.

Het is vooral onze verdeeldheid die China sterk zal maken in Europa. Twee jaar geleden dreigde Karel De Gucht als Europees commissaris voor Handel met een procedure tegen China, vanwege de concurrentie vervalsende staatssteun aan de Chinese producenten van netwerkapparatuur Huawei en ZTE. De Duitse bondskanselier Angela Merkel haastte zich toen om op eigen houtje het geschil bij te leggen met de Chinese leiders, die lachten in hun vuistje.

Een Europese Unie met een beetje ballen aan het lijf zou als één blok met de Chinezen onderhandelen. In werkelijkheid laat Europa alle ruimte aan China om de lidstaten uit elkaar te spelen. Geen wonder dat de Chinezen hun zin krijgen zodra ze de geldbuidel bovenhalen.

Buitenlandse investeringen zijn altijd welkom, of ze nu komen van China of elders. Maar we hoeven geen kwispelende schoothondjes te zijn. Daarom moet Europa zijn politieke en economische unie versterken, zijn schuldenlast verlichten en investeren in innovatie. Vandaag krijgen de lidstaten zelfs geen gezamenlijke aanpak van de vluchtelingenstroom voor elkaar. Wie respect wil, moet het eerst verdienen.