Guido De Croock, voorzitter van de rechtbank van koophandel van Dendermonde, heeft zijn bedenkingen bij de wet op de continuïteit van ondernemingen. Malafide ondernemers misbruiken de wet om ondernemingen snel te ontmantelen.
Het is onze taak om zieke bedrijven op te sporen en te onderzoeken of ze terminaal. Is dat het geval, dan trekken we de stekker uit om te vermijden dat ze andere ondernemingen aantasten.” Dat zegt Guido De Croock, voorzitter van de rechtbank van koophandel van Dendermonde, in een interview met Trends.
Als een van de eerste startte zijn rechtbank met een doorgedreven, systematische recherche naar financiële moeilijkheden bij bedrijven. Door de wet op de continuïteit van ondernemingen (WCO) moet zijn rechtbank sinds 2009 echter elke ‘gerechtelijke reorganisatie’ – waarbij schuldeisers hun vordering niet kunnen uitvoeren – een kans geven. Dat kan leiden tot een minnelijk en discreet akkoord met de schuldeisers, een collectief akkoord of een overdracht van ondernemingsactiviteiten.
Heel wat rechtbanken van koophandel weigeren de procedure op te starten als ze vaststellen dat er geen kans is op slagen. Dikwijls wordt hun vonnis hervormd omdat de beroepsrechter stelt dat een redelijke kans op overleving geen wettelijke voorwaarde is om de reorganisatie op te starten. De rechtbank kan op korte termijn niet optreden tegen misbruiken.
De Croock: “Ze moet lijdzaam toezien hoe malafide ondernemers van de WCO gebruik maken om ondernemingen te ontmantelen in de opschortingsperiode. Schuldeisers staan te ver van de operatie om in te grijpen. Als er geen einde komt aan misbruiken in het kader van de WCO, dreigt België een no-gozone voor schuldeisers te worden.”
De WCO is geen efficiënt instrument om ondernemingen te redden. De Croock: “Kijk naar de cijfers. In 2010 vroegen 38 ondernemingen bij ons de toepassing van de WCO. Daarvan zijn er al 29 failliet. Te veel ondernemingen die al op sterven na dood zijn, gebruiken de wet. De gerechtsdeurwaarder betekent een beslag en de eigenaar snelt naar onze rechtbank om de openbare verkoop vermijden. Ze schuiven de problemen voor zich uit.”
Het collectief akkoord is soms wel nuttig. De Croock heeft er zelf twee gehomologeerd in de drukkerijsector, die hij liever zelf niet met naam noemt (het gaat om Drukkerij De Cuyper in Zele en Erasmus in Wetteren). “Dit heeft geleid hebben tot de redding van het bedrijf. Maar is dat nu een goede zaak? Als ik toelaat dat een onderneming 50 procent van haar schuld wegsnijdt, zou het nogal vreemd zijn dat die nadien geen jaar of twee overleeft. Niemand weet of dat bedrijf later niet opnieuw in problemen sukkelt, omdat het bijvoorbeeld actief is in een sector die het moeilijk heeft. Zoals de drukkerijsector, om er maar een te noemen.”
Hans Brockmans
