Beleggersboegbeeld Roland Van der Elst: ‘Lotus Bakeries is nog altijd duurder dan Nvidia’

Ilse De Witte Redacteur bij Trends

Redacteur bij Trends 19-06-2024, 11:29 Bijgewerkt op: 19-06-2024, 13:23

Naar aanleiding van de heruitgave van zijn boek Winnen met aandelen sprak Trends met professor emeritus beleggingsleer Roland Van der Elst. Over Belgische aandelen klinkt hij redelijk somber, maar niet over Amerikaanse aandelen. Nvidia vindt hij bijvoorbeeld “een fantastisch aandeel”. Sinds dinsdag mag Nvidia zich het waardevolste bedrijf op de beurs noemen, maar dat maakt het nog niet het duurste bedrijf.

“Een aandeel Lotus Bakeries was recent meer dan 10.000 euro waard. Allé, waarom? Leg mij dat nu eens uit”, zegt Roland Van der Elst op dreef. “Omdat het in de indexen staat en omdat iedereen via indexen belegt en de banken vragen niet liever dan dat iedereen geïndexeerd belegt, want ze hebben schrik van de regelgeving. Dat heeft niets meer te maken met de resultaten van Lotus. Het aandeel noteert tegen 50 keer de winst duurder dan de Amerikaanse AI-specialist Nvidia met een koers-winstverhouding van 40, of zelfs 30 als we de verwachte winst nemen. Als ik met mijn kleinkinderen praat, of met andere kinderen van die leeftijd: ze hebben allemaal Nvidia. Rechtstreeks, zoals verstandige mensen, niet via fondsen. Want hoe meer mensen in fondsen beleggen, hoe meer die fondsen Nvidia moeten kopen.”

Maakt de dominantie van indexbeleggen het moeilijker om de beurzen te begrijpen?

ROLAND VAN DER ELST. “Beleggen via indexen is veel gevaarlijker dan beleggen in individuele aandelen, want je weet niet wat je in handen hebt. Je weet niet wat je hebt en je weet niet wat gebeurt. Je ziet wel dat de waarde van je spaargeld naar beneden gaat en je gaat dat spaargeld vroeg of laat nodig hebt. Je panikeert, of de pers zal er wel voor zorgen dat je panikeert. Als ik ’s avonds naar het nieuws van 19 uur kijk, dan zeg ik na een half uur tegen mijn vrouw: ‘Allé, het slechte nieuws is voorbij, nu komt er iets anders.’ Het is toch waar. Ze melden het alleen maar in het nieuws als de beurzen zakken. Pas op: de kranten doen dat evengoed. De Tijd heeft zich bij zijn 25ste verjaardag verontschuldigd tegenover de lezers omdat de krant doorgaans slecht nieuws brengt. Want slecht nieuws wordt meer gelezen en verkoopt meer kranten.

“Veertig jaar geleden was ik in de Verenigde Staten voor een congres over beleggen. In de lobby van het hotel stonden twee tv-schermen, en op tv was een man de banken in de verdoemenis aan het praten. Alle banken gingen failliet. Ik keek van die tv naar mijn telefoon en terug. Zou ik naar huis bellen om te zeggen dat ze mijn Amerikaanse bankaandelen moesten verkopen? Een gsm bestond toen nog niet. Ik heb niet gebeld. Daarna ging ik de zaal binnen en de man vanop tv kwam daar spreken. Hij zei: wij worden betaald om slecht nieuws te brengen.”

Bent u vooral met Belgische aandelen bezig?

VAN DER ELST. “Minder dan vroeger. Er is niet veel meer te vinden op de Brusselse beurs. Er staat nog een honderdtal aandelen op, tegenover meer dan 300 vroeger met de steenkoolbedrijven, de Waalse staalbedrijven en de koloniale aandelen. Daar schiet niet veel meer van over. De winst moet komen van groei. Geef mij eens groeiaandelen op de Brusselse beurs?”

Zijn Belgische beleggers beter af met Amerikaanse aandelen?

VAN DER ELST. “Technologiebedrijven en groeibedrijven noteren vooral op Wall Street. De beurs van Amsterdam heeft ook nog een aantal mooie technologiebedrijven, zoals ASML. Ik denk dat er spectaculaire mogelijkheden zijn voor bedrijven die met cybersecurity bezig zijn. Als je vijf bedrijven uit die sector koopt, zal er wel een winnaar bij zijn.”

De jongste weken vliegen de faillissementen en herstructureringen ons om de oren. Ziet u nog toekomst voor de Belgische bedrijven en de Belgische beurs?

VAN DER ELST. “Onze economie zou er veel beter voorstaan als we vergunningen zouden kunnen afleveren in de helft van de tijd. Kijk eens hoeveel tijd het vraagt om ergens een windmolen te mogen plaatsen. Iedereen kan alles saboteren. Als ze op het einde van de straat iets bouwen, dan krijg ik drie maanden de tijd om te protesteren omdat ik mijn uitzicht op de tiende verdieping verlies. Daarna moeten ze die klacht beoordelen. En dan kun je nog in beroep gaan. Over vijf jaar staat dat gebouw er nog niet. We leven in een rancuneuze maatschappij. Iedereen kan tegen alles protesteren en alles vraagt reusachtig veel tijd. Als iemand in Amerika rijk wordt, dan zeggen de andere Amerikanen: ik ga dat ook proberen. In België zegt men: die heeft dat gestolen, dat kan toch niet, we gaan dat weer afpakken.”