“Het is belangrijk dat ook mannen deeltijds werken”

Gwen Declerck, HR-director bij BOSS Paints
Randstad
Trends Information Services

Trends Information Services verbindt organisaties met de lezers van en doet een beroep op de specialisten van Roularta Brand Studio voor tekst en illustraties. De inhoud wordt eventueel aangebracht door de partner en valt buiten de verantwoordelijkheid van de redactie.

5 maart 2019, 13:47 Bijgewerkt op: 20 juli 2022, 08:01

Elk jaar rond Internationale Vrouwendag piekt het debat over deeltijds werken. Is het voor vrouwen een voordeel of net een nadeel om per week minder uren te kloppen? We vroegen en kregen de genuanceerde mening van Gwen Declerck, HR-director bij BOSS Paints.

Gwen Declerck maakte begin 2018 een gewaagde carrièresprong. Ze liet de journalistiek na bijna twintig jaar voor wat ze was en ging aan de slag als HR-director bij BOSS Paints. “Het eerste wat ik deed, was een CAO onderhandelen”, vertelt ze. “Dat was een geweldige vuurdoop. Ik heb geleerd hoeveel energie het geeft om pipilangkousgewijs ergens in te stappen.”

Declerck volgt niet altijd de platgetreden paden. Zo ging bijvoorbeeld het evaluatiesysteem met scores op de schop en wierf ze een financieel directeur aan die 4/5 werkt. “We overwogen ook een kandidaat die 2/5 wou werken”, zegt ze daarover, “maar uiteindelijk werd het iemand die voor 4/5 koos.” Met loonverlies in dit geval, al kijkt Gwen Declerck ook open en genuanceerd naar experimenten met een kortere werkweek én loonbehoud.

Niet te veralgemenen

De vrouwenorganisatie Femma nam de proef op de som. De vzw tekende vorig jaar een CAO waardoor de medewerkers in 2019 werkweken van 30 uur kloppen, met loonbehoud. “Afhankelijk van de context kan die formule werken”, zegt Gwen Declerck. “Daarbij denk ik bijvoorbeeld aan creatieve jobs. Jobs waarvoor het belangrijk is dat mensen niet als hamsters in molentjes vele uren draaien. Als je ontspant, ontstaat ook creativiteit. Een werkweek met minder uren en meer ontspanning kan een positief effect hebben. Maar het is niet te veralgemenen. Een medewerker op de productieafdeling of aan het onthaal werkt in een heel andere context.”

Mensen mogen vooral geen vals gevoel van vrijheid krijgen. Door de smartphone die je als hond aan een elektronische ketting overal meeneemt, is dat risico bestaand.

Valse vrijheid

Het debat over minder uren per week werken, mag echter niet enkel over het loonbehoud gaan. Gwen Declerck stipt ook de impact op het gevoel van vrijheid aan. “Vrijheid is voor mij een belangrijke waarde”, zegt ze. “Ik zou graag meteen iedereen willen bevrijden van systemen als een prikklok. Intuïtief ben ik daar geen voorstander van. Maar ook bij BOSS Paints staan ze er en ik merk dat het voor sommige mensen goed werkt. Het is een systeem dat er bij sommige werknemers voor zorgt dat ze de knop omdraaien voor ze naar huis gaan. Mensen mogen vooral geen vals gevoel van vrijheid krijgen. Altijd bereikbaar zijn op je smartphone, ook op vrije dagen, kan voor dat vals gevoel van vrijheid zorgen.”

Niet enkel vrouwen

Kan je die vrijheid echter ook garanderen bij functies op directieniveau? Zelf nam Gwen Declerck een directeur aan die een dag in de week vrij is. Een kwestie van organisatie, vindt ze. “Het staat nergens in een steen gebeiteld dat een directeur geen 4/5 kan werken. Waarom niet? Het kan zelfs verrijkend zijn om bijvoorbeeld 3/5 te werken en de andere 2/5 in een andere onderneming actief te zijn.”

Tijd om nog een nuance toe te voegen. Het draait bij deeltijds werken niet enkel om loonbehoud en vrijheid, maar ook om de gevolgen voor de verdere carrière. Declerck ziet ook hoe deeltijds werken nefast kan zijn voor de carrièrekansen van met name vrouwen. Toch vindt ze niet dat voltijds werken de enige oplossing is om zo’n scenario te vermijden. “Het is vooral belangrijk dat ook meer mannen de stap naar deeltijds werken zetten. Dan valt het competitief nadeel weg. In die zin was het een goede zaak dat Europa ouderschapsverlof genderneutraal heeft gemaakt. Maar de aanvaarding gaat traag. Vergelijk het gerust met de manier waarop onze maatschappij destijds aan betaalde vakantie moest wennen.”