Vintage vertelt een goed verhaal

Het horloge: Mannenhorloge met een 18 karaat roségouden horlogekast van 36mm inclusief kroon. Het is een mechanisch horloge van circa 1960 met nieuw crocoleren bandje. Het horlogeglas is licht beschadigd na een val. © Stephanie Smeets

De meest gekoesterde vintage vondst van Valéry Gijsemberg (35), Senior PR & Communications Manager bij The Bicester Collection, is zijn Manual Wind horloge van Omega in 18 karaat roségoud uit 1960.

“Mijn overgrootouders waren voor hun generatie zeer kosmopolitisch. Ze hadden smaak en een neus voor kunst en design. Mijn overgrootvader was textielhandelaar en droeg enkel op maat gemaakte hemden en kostuums, en mijn overgrootmoeder is eigenlijk altijd mijn muze geweest. De zomervakanties van de jaren ’50 waren voor hen een ontdekkingsreis. Ze tourden tijdens de zomer in hun Chevrolet tussen de mooiste bestemmingen. Ze hebben Italië ontdekt omdat ze altijd naar Zuid-Frankrijk reden, via Bordeaux naar St-Tropez, Sainte Maxime, Nice, Villefranche, Menton en dan zo de grens over. Hierna was voor hen de volgende stap om Italië te ontdekken, dat begon in Ventimiglia en nadien Bordighera. Meteen ook de badplaats waar dit horloge gekocht is in juli 1960, ik heb het certificaat thuis nog liggen.

Mijn grootmoeder heeft de douaniers poeslief afgeleid met een portie nougat

Het was toen een echte hype om horloges en juwelen in Italië te kopen, alles was daar veel goedkoper. Mijn overgrootvader had zo zijn ‘werkhorloges’ dat waren een Beaume & Mercier en een Longines, maar wanneer het chiquer mocht zijn dan was het steevast Omega. Hij had er twee: één in roségoud en één in geelgoud, beiden in Italië gekocht, waaronder dus ook dit horloge. En zoals dat toen ging, koos mijn overgrootmoeder ook een cocktailhorloge. We praten over meer dan 60 jaar geleden, lang voor de EU en de Schengenzone. Wanneer je in die tijd iets in het buitenland kocht, dan moest je er taksen op betalen. Iedereen probeerde er onderuit te komen. ‘Nothing to declare’ was een favoriete uitspraak, en rijden maar. Maar zij hadden natuurlijk wèl iets aan te geven. Dus op de terugreis naar België met dit horloge in de auto deden ze een stop in Montélimar, een stadje bekend om zijn nougat. Ze hadden nog nooit echt controle gehad, maar hadden toch de gewoonte van hun juwelen onder de autozetels te verstoppen. Maar op deze terugreis was het prijs: ze werden tegengehouden voor een controle. In de auto bevonden zich: dit Omega horloge, het cocktailhorloge van mijn overgrootmoeder en een armband van mijn grootmoeder die toen als 15-jarige op de achterbank zat. Het werd één van haar favoriete verhalen: hoe zij de gendarmes poeslief een portie nougat aanbood en de familie dankzij haar charmes mocht doorrijden zonder controle.

Ik ben opgegroeid met het verhaal over deze horloges die altijd in een bankkluis hadden gelegen tot ik mijn plechtige communie deed en mijn overgrootmoeder bij mij langskwam met de originele rode Omega doos met dit horloge in van Bon, de bijnaam van mijn overgrootvader. Dit was zijn favoriet. Mijn overgrootmoeder had mijn naam, geboortestad en -datum op de achterkant laten graveren. Ik besefte toen niet goed wat dat betekende, maar ik zag dat zij enorm geëmotioneerd was. In de doos zaten ook twee mooie geelgouden manchetknopen van hem. Een speciaal moment. Het grappige is dat ik als 13-jarige met zo’n exclusief horloge rondliep, niet wetende hoe waardevol dit stuk was. Ik voelde mij er wel meteen mee verbonden. Mijn overgrootvader heeft een belangrijke rol in onze familie gespeeld, want mijn overgrootouders hebben mijn moeder mee opgevoed.

Bon is gestorven in 1977, toen mijn moeder 16 was, hij had met 3 generaties sterke vrouwen samengeleefd en dankzij dit horloge is hij voor altijd bij ons.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content