'Vrouw zijn is niet iets waartegen ik wil vechten'

De voorbije weken dook de vraag weer op: worden vrouwelijke ondernemers en CEO's anders behandeld dan hun mannelijke collega's? Ik kan alleen maar bevestigen dat ook ik niet in alle omstandigheden even serieus word genomen omdat ik vrouw ben. Mannen bevestigen me dat zij nooit vragen krijgen over hun loon of hoe ze hun work-lifebalans in evenwicht houden. En heel wat businessdeals gaan aan mijn neus voorbij omdat ze in een all-menbusinessclub of een viplounge van een voetbalclub worden gesloten. Kan ik als vrouw ook een plaatsje veroveren op dat soort plekken? Uiteraard. Maar ik kies ervoor dat niet te doen en zaken te doen op een manier die bij mij past, en die niet in conflict komt met andere facetten van mijn leven. Want heel vaak zijn de nadelen die vrouwen aanhalen een direct gevolg van de keuzes die ze maken. Je hoeft niet zwart-wit te kiezen tussen voltijds moeder zijn of voor je carrière gaan. De meeste vrouwen gaan voor een gezonde mix, net zoals veel mannen. Ik wil niet elke avond aan de toog hangen en ik breng mijn weekends liever door met mijn gezin dan op zakenreis. Dat heeft gevolgen, maar die neem ik er graag bij. Zo zit ik momenteel op chirokamp. Mijn partner en ik maken deel uit van een kookploeg die elk jaar naar de Ardennen trekt met zo'n 170 chiromeisjes. In die ploeg zitten supergemotiveerde leerkrachten die ook tijdens de vakantieperiode hartstochtelijk met hun werk bezig zijn, en mensen uit de sociale sector, de medische sector en zelfs de bouw, die je tijdens de rest van het jaar gerust workaholics kan noemen. Voor hen is het een normale zaak dat het werk tijdens die twee weken naar de achtergrond verdwijnt. Maar ze vinden het prima dat ik midden in die drukte mijn laptop openklap, omdat ik werk en privé nu eenmaal niet scheid zoals sommige andere mensen. Ze vinden het wel grappig dat ik 250 e-mails per dag voor de kiezen krijg en sneller kan typen dan zij met hun ogen kunnen knipperen. Als vrouw vecht je tegen vooroordelen - die van je gesprekspartners, maar ook die van jezelf. Wellicht krijgen veel vrouwen niet de kans steile carrières te maken. Soms heeft dat te maken met die vooroordelen. Maar tegelijk is het weinig realistisch te verwachten dat we dezelfde steile carrière kunnen opbouwen, evenveel uren kunnen werken en tegelijk nog een geëngageerde mama en een warme partner kunnen zijn. Misschien moeten we bij onszelf beginnen en de lat ietsje minder hoog leggen. Ik krijg veel respect en enthousiasme van vrouwen én mannen voor de keuzes die ik maak. Ik breng ook ideeën uit mijn gezin en mijn privéleven binnen in mijn werkrelaties en mijn professionele projecten - en omgekeerd - en ik ervaar die combinatie als bijzonder verrijkend. Vrouw zijn is niet iets waartegen ik wil vechten, het is een wezenlijk deel van wie ik ben. Alles draait om de keuzes die ik maak, en die staan los van mijn geslacht, al is de kans groot dat andere vrouwen andere accenten leggen. Zo vind ik het belangrijk er voor de kids te zijn op de belangrijke én de kleine momenten, om een partner te hebben die me aanvult, me uitdaagt, me inspireert en me tegen mezelf beschermt. Maar ik wil me evengoed professioneel ontplooien, met relevante dingen bezig zijn en me omringen met mensen die even gepassioneerd zijn als ik. Mijn keuzes worden bepaald door die prioriteiten, en dat betekent dus ook heel vaak nee zeggen tegen wat daartegenin gaat. Ik wil niet eindeloos reizen, ik wil 's nachts niet wakker liggen van hoe ik de rekeningen betaald krijg, wel wil ik de kinderen begeleiden bij hun schoolwerk. Als er iets begint te wringen, is het tijd om ofwel nog eens over die rangorde na te denken, ofwel ergens bij te sturen. En dus kan ik rustig én soccermom én carrièremadam - oké, en soms een carrièrebitch - én kookouder én een vrouwelijk boegbeeld voor de start-upwereld zijn. Wie daar een tegenstelling in ziet, moet dringend eens in de spiegel kijken.