Jos Steegmans (ArcelorMittal): “De maatschappij heeft nood aan strebers zoals ik”

Zoals andere mannen over mooie vrouwen praten, zo spreekt Jos Steegmans over machines en staal. De Limburger heeft meer dan 36 jaar bij ArcelorMittal achter de kiezen. Hij zwoegde dag en nacht, en betaalde daar privé de rekening voor.

Steegmans heeft de operationele leiding bij Aperam uit handen gegeven. Aperam is de verzelfstandigde roestvaststaaldivisie van ArcelorMittal die enkele weken geleden haar eerste stappen op de beurs deed. Steegmans zou zes keer van groep veranderen, maar bleef altijd bij de fusiegroep die nu ArcelorMittal heet.

De meeste mensen hopen hun carrière af te sluiten op een hoogtepunt. U moest de crisis eerst nog mee beredderen. Hoe zwaar was de periode van herstructureringen en afvloeiingen? Jos Steegmans: “Heel zwaar, zeker in het begin, omdat we geen idee hadden van de omvang en de duurtijd. Wij hebben geleerd nog meer flexibiliteit aan de dag te leggen. Toen ik in 2000 weer in Genk aan de slag ging als productiedirecteur, heb ik het begrip flexibiliteit geïntroduceerd. Het was niet gemakkelijk om de vakbonden te overtuigen, maar het heeft wel heel veel bijgebracht aan de performantie.

Heeft u tijdens de crisis wakker gelegen van de beslissingen die u moest nemen? Jos Steegmans: “Zeker, ik heb altijd een heel grote betrokkenheid gehad met het bedrijf. Ik trek sinds 1974 met die mensen op, ik ben er op de vloer begonnen. Zware ingrepen houden me wakker. Maar je weet dat je dat moet doen, ook in het belang van de werknemers.”

U hebt de fabriek meer dan een keer van een faillissement gered? Jos Steegmans: “Dat is sterk uitgedrukt, maar we hebben toch drie periodes gekend waarbij we de juiste technologische beslissingen moesten nemen of de fabriek zou het niet overleefd hebben.”

Wat waren uw grootste problemen? Jos Steegmans: “Loonkosten natuurlijk. Voor mij is het onbegrijpelijk dat er in België nog twisten zijn over het feit of dit echt is of alleen op papier bestaat. In vergelijking met Duitsland en Frankrijk bestaan er schandalige verschillen. En dat gaat niet over enkele procenten waar de vakbonden graag naar verwijzen, die verschillen kunnen oplopen tot een derde.”

De vakbonden zijn uw vrienden niet? Jos Steegmans: “Het Duitse systeem is superieur aan elk ander. In Duitsland vertegenwoordigen de vakbonden echt het personeel van een bedrijf en niet van een of andere zuil. In België is de syndicale wereld verdeeld in drie zuilen wat een permanent opbod tussen de drie veroorzaakt. Waardoor ze niet bezig zijn met het belang van het bedrijf en de mensen.”

U moest veel opofferen. Raadt u dat leven aan uw twee kinderen aan? Jos Steegmans: “Het internationale businessgebeuren is een zwaar leven, alleen al het reizen slorpt zoveel energie op. Ik heb mij fysisch niet altijd even goed verzorgd toen ik ziek was en draag daar nu voor de rest van mijn leven de gevolgen van. Maar ik zou het mijn kinderen wel aanraden. Maar dit is niet het leven dat zij willen. Zij hebben natuurlijk gezien wat dit inhoudt. Ik ben op een gegeven moment ook een stuk van hen vervreemd. Om het wat cru te zeggen, ik werd de vreemde die in het weekend kwam slapen. Maar ik vind niet dat ik stoef als ik zeg op te kijken naar wat ik gedaan heb. De maatschappij heeft nood aan strebers zoals ik. Ik kijk nooit achteruit. Ik heb maar over één zin met mijn vrouw discussie, als ze haar zin begint met ‘Hadden we maar’. Dat wil ik niet horen.”

A.G.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content