WORDT U CURATOR VAN CONGO?

Armand De Decker, minister voor wat Belgische Ontwikkelingssamenwerking blijkt te zijn, sticht een Belgisch Peace Corps. Hobbyisme van een gek allooi.

Reacties: frans.crols@trends.be De auteur is directeur van Trends.

Armand De Decker (MR) wil jaarlijks honderd Belgische jongeren in de ontwikkelingslanden laten werken, als een revival van het Peace Corps van wijlen president Kennedy. Deze padvindersgedachte is goed voor enkele duimen krantenkopij. De derde wereld wordt er niet beter van en onze vredesengelen dreigen terug te keren als verzuurde idealisten die op het terrein ontdekken dat ontwikkeling geen liefdadigheid is, geen kwestie van 0,7 % van het bruto binnenlands product (BBP), geen zaak van brave niet-blanken tegen slechte blanken.

Om te komen tot oplossingen voor Afrika – de sterfput van de wereld; de rest van de derde wereld klimt door de globalisering en de dynamiek van de internationale en de lokale ondernemers zachtjes uit de achterstand – is een bezinning over de kolonisering gewenst.

De leugen over de kolonisering. Leopold II was een schurk, maar niet zo’n grote schurk als de Amerikaan Adam Hochschild ( King Leopold’s Ghost, 1998) beweert. De Belgen hebben voordelen gehaald uit de kolonisering – trouwens ook de meerderheid van de zwarten in Congo – maar niet zoveel voordelen als de linkse denkers over het imperialisme beweren. Het BBP van België is door de Congolese onafhankelijkheid in 1960 geen procent gezakt. Dat wij de bloedzuigers waren van de zwarten en ze exploiteerden voor onze rijkdom is een fabel. De kolonisering kende donkere en lichte zijden. Eerlijk onderzoek (bijvoorbeeld van de Nederlandse geschiedkundige Henk Wesseling en de Britse geschiedkundige Niall Ferguson) bewijst dat de lichte zijden overheersten en dat de kolonisering effectief vooruitgang en nuttige internationalisering bracht in Afrika en Azië (zelfs extra beschaving, lieve mensen van 11.11.11 en Broederlijk Delen en andere professionele handenwringers). Is dit vloeken in Vlaanderen? Dan is dat maar zo. De leugen heerst lang genoeg over onze, en de Europese kolonisering.

In 1960 was Congo voor zwart en blank een gelukte staat. Voor alle kleuren was er goede gezondheidszorg, een mooi transportnet, een werkende energievoorziening en een modern bedrijfsleven. Er waren exportondernemingen die keurig hun belastingen betaalden. Er was een begin van universitair onderwijs voor iedereen, een leger en een politiemacht zonder schoeljes, een civiele en kerkelijke structuur die rust en fatsoen brachten.

In 2005 is Congo voor zwart en het handvol blanken en Aziaten een ruïne. De gezondheidszorg is schabouwelijk, de infrastructuur kapot, de energievoorziening schamel, het bedrijfsleven in handen van avonturiers, leger en politie vol schorremorrie.

Het verschil in die halve eeuw zijn de zwarte leiders die hun land en zijn burgers hebben misbruikt voor het eigen gewin. Congo verschijnt op de laatste plaats, de 155ste, van Doing Business in 2006 van de Wereldbank. Dat is eigen schuld, niet die van het Westen. Congo is een potentieel rijk land geleid door onbenullen. Welke serieuze Belgische ondernemer durft daar één euro investeren?

Aan deze toestand verhelpt de zoveelste kletsronde van de Verenigde Naties niets. Vijfentwintig jaar geleden, twintig jaar geleden, vijftien jaar geleden, tien jaar geleden, vijf jaar geleden, vijf maanden geleden, vijf dagen geleden, vijf uren geleden zijn op radio, televisie en in de kranten steeds nieuwe en fantaisistische doelwitten voorgesteld. Telkens en telkens opnieuw worden de doelwitten in Zwart-Afrika geschonden en weggeblazen door de chefs van de onderdrukte bestemmelingen.

Wil Zwart-Afrika als mondiale sloppenwijk een einde nemen, dan is alleen een revolutie van de ontwikkelingsaanpak op dat continent rendabel. Zoniet zal over vijf uren, vijf dagen, vijf maanden, vijf jaar, tien jaar enzovoort hetzelfde geweeklaag klinken aan de East River, of de overige plekken waar de Jeremia’s van de hulp jammeren.

Zwart-Afrika onder curatele. Na de Eerste Wereldoorlog is een flink deel van Afrika onder curatele gesteld. De Turkse en Duitse koloniën werden mandaatgebieden van de Volkenbond, een baby van de Amerikaanse vredespresident Wilson. Zuidwest-Afrika werd Zuid-Afrikaanse verantwoordelijkheid, Rwanda en Burundi werden Belgische verantwoordelijkheid, Duits Oost-Afrika werd Engelse verantwoordelijkheid enzovoort.

Wil de ondermijning van de welvaart, de gezondheid, de toekomst van de Afrikanen stoppen, dan is een nieuw stelsel van mandaatgebieden een uitkomst. Een voogdij over Zwart-Afrika. Jammer genoeg is dat theorie, want de Verenigde Naties bevinden zich in een catastrofale situatie (lees het corruptiedossier Oil for Food van de Commissie-Volcker op het internet) en in sterke mate in de handen van de mensen die de derde wereld onderdrukken. Deze fatten zullen geen gram macht weggeven, want macht is de sleutel van hun brandkoffer in Zwitserland, de Caymaneilanden en Jersey.

Frans Crols

Welke Belgische ondernemer stopt één euro in de Congolese ruïne?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content