WHAT ‘S UP, DOCTOON?

De specialist op het vlak van synthesebeelden, Neurones, ontwikkelde DocToon, een driedimensionaal personage dat gehospitaliseerde kinderen van hun angstgevoelens bevrijdt.

Kamer 57, drie uur ‘s middags. Paul is net geopereerd en moet opstaan. De dokters en zijn mama proberen hem te overtuigen. Maar Paul heeft schrik om zichzelf pijn te doen. Dan neemt hij een afstandsbediening en drukt op een knop met een lachend gezichtje. DocToon komt te voorschijn en er ontspint zich tussen Paul en zijn kamergenoot een discussie, doorspekt met lachbuien die helemaal niets virtueels hebben. “Dankzij onze Gabby-technologie waarmee we een animatiepersonage in real-time kunnen laten bewegen, hebben we een metgezel ontwikkeld voor de kinderen die opgenomen worden in het universitair ziekenhuis Citadelle,” legt Ariane Payen, woordvoerster van Neurones Animation, uit. Gabby is een in-huis ontwikkeld programma dat zijn deugdelijkheid bewezen heeft voor de animatie van virtuele acteurs: de presentatie van weerberichten en televisieprogramma’s, reclamefilmpjes enzovoort.

“DocToon stelt het kind gerust en antwoordt op zijn vragen,” gaat Ariane Payen verder. “We hebben hier te maken met een enig experiment in de wereld. We beschikken niet over referentiepunten en ons product moet eerst helemaal afgesteld zijn voor we het aan andere ziekenhuizen zullen aanbieden.” DocToon had waarschijnlijk nooit het levenslicht gezien, indien Paul Hannequart, de oprichter en gedelegeerd bestuurder van Neurones (het grootste animatiebedrijf in Europa met twaalf ondernemingen in Luik, Frankrijk, Luxemburg, Canada en Korea, een omzet van 723 miljoen frank en 370 werknemers), niet zelf een medische opleiding genoten had. “DocToon is geen arts,” waarschuwt Ariane Payen. “Het is een vriend. Hij kan in geen geval het kind inlichtingen geven over één of andere medische procedure. Wat hij wel doet, is elke dag verslag uitbrengen aan het verzorgend personeel.”

Twee jaar werk, de inbreng van tien personen en een budget van 20 miljoen frank waren nodig om het vreemde ET’tje met de krassende stem vorm te geven. “De eerste bevindingen zijn bemoedigend. Nu al voorzien we andere toepassingen om de kinderen te begeleiden in de operatiezaal, om de maaltijden aan te kondigen…” Concreet gezien bevindt zich een psychologe in een lokaaltje dicht bij de kamers van de pediatrieafdeling. Via het scherm van een pc verneemt ze wanneer het kind een gesprekje wil. Met een micro, een klavier en een animatieblad doet ze het personage bewegen en spreken, wat het een spontaneïteit en emoties meegeeft die niets virtueels hebben. Dankzij camera’s kan het kind geobserveerd worden en ontstaat een echte interactiviteit.

Het kind zelf kan zijn kameraad oproepen met een afstandsbediening. De televisie springt aan en een spraakzaam figuurtje verschijnt op het scherm. “Wanneer ze eenmaal thuis zijn,” zegt Ariane Payen, “schrijven sommige kinderen naar DocToon om hem te bedanken, ze sturen hem zelfs bloemen of pralines.”