Werknemers zijn realistischer dan vakbondstop

Veel bedrijven gaan door de crisishel die de financiële wereld heeft aangericht. In dit magazine (blz. 46) vindt u een doorwrochte analyse van de jaarresultaten van 42 beursgenoteerde bedrijven. Samen zijn ze goed voor 445.000 banen, waarvan er sinds vorige zomer al 7500 gesneuveld zijn, of bijna 1,7 procent. De verwachting is dat dit aantal nog fors zal toenemen.

Ook in de meer onzichtbare wereld van de niet-beursgenoteerde bedrijven gingen al heel wat jobs verloren. En toch zijn we tot nu toe gespaard gebleven van grote sociale spanningen. De werknemers zijn bereid minder lang te werken en tegelijkertijd loonsverlagingen te aanvaarden. Indien ontslagen onvermijdelijk zijn, wordt onderhandeld over een faire regeling, maar zonder buitenissigheden. De werknemers zijn realistisch en begrijpen dat de crisis ongemeen hard toeslaat.

Wie de bloedrode cijfers in de ondernemingsraad voorgeschoteld krijgt, weet dat verzet niet alleen zinloos is, maar integendeel nog meer jobs op de helling kan zetten. Veel bedrijven zitten op hun tandvlees en hebben geen enkele ruimte om zich iets extra’s te veroorloven. Dat de werknemers begrijpen dat ze door het aanvaarden van ontslagen het bedrijf kunnen redden, is een zegen. Het is ooit anders geweest. En het is nog altijd zo in overheidskringen. Daar wetten de vakbonden de messen in de saneringsstrijd om de vrachtafdeling van de NMBS.

Laat ons wel hopen dat de gijzeling van Cytec in Drogenbos een uitzondering is. Vorige week werd daar de directie, die in volle onderhandeling was met de vakbond over 165 afvloeiingen, achter slot en grendel geplaatst om een beter akkoord af te dwingen. Deze week werd dat nog eens overgedaan. Hopelijk brengt de actie bij Cytec andere werknemers niet op ideeën. In Frankrijk worden gijzelingen de jongste tijd frequent gebruikt. Zinloos, want wat nu onder druk gewonnen wordt, moet straks dubbel terugbetaald worden in de vorm van nog meer ontslagen.

In contrast met de realistische werknemers op het terrein is er het verzet van de vakbondstop. Dat ze niet staan te juichen aan de zijlijn, valt te begrijpen. Maar in deze tijden van crisis is een confrontatiestrategie niet hulpvol. Van het ABVV zijn we dat soort denken gewend, maar de jongste tijd neigt het ACV van Luc Cortebeeck ook meer en meer naar de confrontatie-ideologie. Op het vierjaarlijkse congres van het Vlaams ACV, afgelopen zaterdag in Oostende, zei Luc Cortebeeck dat men de werknemers en de uitkeringstrekkers de factuur niet mag laten betalen van de relanceplannen die de overheid met belastinggeld heeft uitgewerkt voor de bedrijven, de banken en de investeerders. Alsof de werknemers niet profiteren van die relanceplannen.

Pijnlijker is het verzet tegen structurele maatregelen om de crisis te bedwingen. Het lijkt nu zeker dat de economische werkloosheid voor bedienden er niet komt. Voor arbeiders werkt dit systeem nochtans perfect. Veel industriële bedrijven hebben zich hierdoor zes maanden boven water kunnen houden. Het heeft ook zes maanden werknemers uit de echte werkloosheid gehouden. Dubbel positief dus. Voor bedienden bestaat zoiets niet. Slechts twee mogelijkheden blijven dan over: aan boord houden ook al is er geen werk, of ontslaan.

Al maanden wordt gebakkeleid over de economische werkloosheid. De vakbonden zijn tegen, vooral vanuit corporatistische redenen. Het zijn de bediendebonden die zich verzetten, vooral geïnspireerd door bedenkingen over hun eigen machtsbasis in de vakbond. Dat is zo ongehoord dat sommige kameraden, zoals de Vlaamse socialistische metaalcentrale, zich daar al publiekelijk over beklaagd hebben.

De vakbonden hebben een politieke bondgenoot gevonden in de PS. Daarom zijn de handen van federaal minister van Werk Joëlle Milquet (cdH) gebonden. Op het moment dat deze regels geschreven werden – dinsdagochtend – leek het erop dat de regering een akkoord zou kunnen vinden over een soort crisistijdskrediet.

Kostbare tijd gaat verloren. Ondernemingen bloeden elke dag. Elke dag zonder afdoend systeem om bedienden tijdelijk te parkeren in de werkloosheid, is een verloren dag. “Het gaat nog niet slecht genoeg”, titelde een cynische Karel Van Eetvelt, gedelegeerd bestuurder van Unizo, zijn commentaar in het Unizo-huisblad. Moet dan echt een reeks bedrijven massaal bedienden aan de deur zetten vooraleer de vakbondsbonzen wakker worden? (T)

De auteur is hoofdredacteur.

Guido Muelenaer

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content