” Of het toch niet een beetje te veel is, wat wij allemaal doen voor de kinderen. Vrienden hebben het me al gevraagd. Mijn mama ook. Tja, wat is te veel? Dat is toch voor iedereen anders? Tijdens onze weekends focussen mijn echtgenoot en ik ons inderdaad meestal op onze vier kinderen. Dat betekent onder meer dat we hen naar een heleboel activiteiten brengen, en weer terug. Hockey, basketbal, voetbal, zwemles, Arabische les.
“Ik vind dat absoluut niet erg, maar anderen willen soms toch weten hoe ik dat allemaal doe. Wel, bij mij is het de knop omdraaien en gaan. De zaken die ik voor de kinderen doe, zijn part of life. Wat wij nu doen, is investeren in onze kinderen. Net zoals onze ouders dat voor ons hebben gedaan. Dat bezorgt me helemaal geen stress. Meer zelfs, ik vind het zelf ook fantastisch om te merken dat de kinderen zo veel plezier halen uit de activiteiten waar we hen naartoe rijden.
“Plezier of rust vinden hoeft dus niet altijd bij mezelf te starten. Zie ik dat mijn kinderen gelukkig zijn, dan ben ik dat ook. Hebben mijn kinderen een slechte dag of een slechte wedstrijd achter de rug, dan kunnen we het er onderweg naar de volgende activiteit al samen over hebben.
“Dat zet ons zelfs in een luxepositie. Mijn man en ik hebben allebei een rijbewijs en een auto. We kunnen het ons permitteren de taken te verdelen en tijd te maken voor onze kinderen. Ik voel me echt gezegend dat we onze kinderen dit kunnen aanbieden.”
Even opladen
“Op zaterdag werk ik dus bijna nooit. Tegen zondagnamiddag bereid ik me wel voor op de volgende werkweek. Het is ook de dag waarop ik vaak een momentje heb om wat te lezen, me verder te verdiepen in een bepaalde materie. Noem het even opladen om maandag weer goed van start te kunnen gaan, want van maandag tot en met vrijdag werk ik keihard.
“Ik houd heel erg van mijn baan en daardoor ben ik er ook onbewust heel vaak mee bezig door de week heen. Een jaar geleden heb ik daarom tegen mezelf gezegd dat het niet erg is in het weekend even niets voor het werk te doen. Dat ik me niet schuldig moet voelen als ik eens geniet van andere zaken. Mijn baan mag dan ook nooit mijn gezin belemmeren. Werk is niet alles, er is zo veel meer in het leven. Net dat besef zorgt ervoor dat ik dag in, dag uit graag naar mijn werk ga.”
Af en toe een dipje
“Mensen van mijn generatie kijken niet langer op naar iemand omdat die persoon zegt dat hij twaalf uur per dag werkt. Of in mijn kringen toch niet. Mensen vinden het tegenwoordig net knap dat je een drukke werkagenda kunt combineren met je sociale leven. Keken mensen vroeger vreemd op als iemand om vijf uur al z’n boeltje pakte, dan is dat vandaag zeker een mogelijkheid. Net zoals iedereen het normaal vindt dat ik naar huis ga om samen met mijn gezin te eten, en daarna mijn werk verder afrond wanneer de kinderen in bed liggen.
“Die flexibiliteit zorgt ervoor dat de work-lifebalance draagbaar blijft. Natuurlijk heb ik af en toe eens een dipje, maar dan probeer ik telkens weer te beseffen dat het veel moeilijker had kunnen zijn. Wij hebben tenslotte de mogelijkheid om onze balans zelf te bepalen, onder meer omdat we kunnen telewerken. Als wij ervoor kiezen onze computer af te sluiten en iets anders te doen, kan dat zonder dat het andere zaken in het gedrang brengt. Dat wil niet zeggen dat je nooit mag klagen over je work-lifebalance, maar je moet wel beseffen wat voor een luxe die flexibiliteit is. Dat dreigen sommigen wel eens te vergeten.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier