Weg van de gouden kooi

Jan Hollez en Zhong Xu trekken voor hun start-up Deliverect twee kleppers aan als investeerders. De jonge, maar ervaren techondernemers willen niet rentenieren en werken verder aan de digitalisering van de horeca.

Deliverect kondigde dinsdag een kapitaalronde van 3 miljoen euro aan. België is aan grotere bedragen gewend geraakt door de techbeloftes Showpad en Collibra, die kapitaalrondes van 50 en zelfs 100 miljoen dollar hebben afgesloten. Maar het resultaat van Deliverect, dat een softwareplatform heeft ontwikkeld om horecakassa’s te verbinden met de IT-systemen van maaltijdbezorgers zoals Deliveroo, is opmerkelijk. Het is zeldzaam dat een start-up na negen maanden al 3 miljoen ophaalt, en dan nog bij grote namen.

Het Nederlandse Newion Investments is de eerste grote investeerder die Collibra kon aantrekken. Ondertussen is Collibra de eerste Belgische techstart-up die meer dan 1 miljard dollar waard is. De tweede investeerder in Deliverect is Smartfin, het investeringsvehikel van Jürgen Ingels, een van de meest succesrijke techondernemers en investeerders in België. Smartfin was ook een aandeelhouder van het sateliettechnologiebedrijf Newtec, dat voor 250 miljoen euro is verkocht. En dan zijn er nog de oprichters Jan Hollez en Zhong Xu. Zij hebben al een mooi palmares opgebouwd, ondanks hun jonge leeftijd.

Goede leerschool

Wie in een restaurant afrekent via een tablet in plaats van met een reguliere kassa, komt meer dan waarschijnlijk in contact met het vroegere bedrijf van het duo. Met Posios ontwikkelden ze voor de horeca een kassa-app voor smartphones en tablets, die in België en het buitenland snel populair werd. Ze lieten zich nauwelijks twee jaar na de oprichting in 2012 overkopen door de grotere sectorgenoot Lightspeed POS. Lightspeed is een van de grootste Canadese techsuccessen sinds Blackberry. Het trok vorige maand succesvol naar de beurs van Toronto met een waardering van omgerekend 1,5 miljard Amerikaanse dollar. Xu en Hollez profiteerden daar mee van, want voor de overname van Posios kregen ze ook een aandelenpakket. Xu en Hollez rentenierden allerminst en bouwden hun bedrijf wereldwijd verder uit onder de naam Lightspeed Hospitality. Onder de vleugels van Ligthspeed breidden ze hun team uit naar 120 medewerkers, van wie het gros in Gent werkt.

Xu en Hollez hadden gerust nog lang kunnen aanblijven, maar vorig jaar begonnen ze met Deliverect. Ze zagen een grote kans door de opkomst van Deliveroo, Uber Eats en andere maaltijdbezorgers. Restaurants verloren veel tijd, doordat ze die onlinebestellingen nog handmatig moesten ingeven. Die rompslomp leidde onder meer tot fouten in de boekhouding. “Ik denk dat het gewoon sterker was dan onszelf om weer met iets nieuws te beginnen”, zegt Hollez. “Posios was een goede leerschool. Ondertussen zijn we op veel vlakken efficiënter geworden. Nu weten we dat 90 procent meestal al goed genoeg is om de concurrentie te verslaan. De ultieme perfectie nastreven is vaak geen goed idee.”

Eerst collega’s, dan familie

Het duo is niet alleen professioneel, maar ook privé met elkaar verweven. Hollez trouwde met de nicht van Xu. “Eerst collega’s, dan vrienden en uiteindelijk familie. Dat was de goede volgorde”, klinkt het bij Hollez. Hij en Xu leerden elkaar kennen aan de faculteit ingenieurswetenschappen van de UGent. Hollez was de thesisbegeleider van Xu. Hij gaf hem een 19 op 20 en even later bood hij hem aan bij een spin-off van de universiteit te gaan werken. Toen dat bedrijf stopte, belandden ze samen bij EVS. Daar stelden ze vast dat ze een comfortabele baan als werknemer toch te veel een gouden kooi vonden. Ze begonnen met het idee te spelen van een kassa-app voor horecazaken te ontwikkelen. De eerste versie van Posios programmeerden ze samen tijdens de lange autoritten vanuit Gent naar het Brusselse kantoor van EVS.

“Doorzettingsvermogen is wellicht de belangrijkste factor waardoor Posios een succes is geworden”, zegt Xu. “Zowel Jan als ik hebben van onze ouders meegekregen dat hard werken noodzakelijk is om iets te bereiken in het leven. Mijn vader kon pas op zijn 28ste gaan studeren in China, omdat alle universiteiten er gesloten waren tijdens de Culturele Revolutie. Toen ik nog een baby was, trok hij met ons naar Gent om er zijn doctoraat te behalen. Hij kreeg hier slechts een schamel loon. In de weekends trok hij naar Brussel om af te wassen in Chinese restaurants.”