De zomer komt eraan. De gemiddelde Vlaming neemt vakantie of doet het wat rustiger aan. Maar de imker en zijn bijen draaien op volle toeren.
“Enkele jaren geleden raakte ik gefascineerd door bijen. Na wat opzoekwerk kwam ik in contact met de voorzitter van een plaatselijke imkersverenging, een man met meer dan zestig jaar ervaring. Na een tijdje moedigde hij me aan om met zijn hulp een bijenkast op te starten. Geen makkelijke opdracht, maar het loonde de moeite. Intussen hebben we meer dan dertig kasten en verwerken we onze eigen honing.”
Trots toont Chris Roggen zijn felgekleurde bijenkasten. “Imkeren is voor mij een bijberoep. Maar de tijd en de energie die mijn vrouw en ik erin steken, zijn niet te onderschatten. Dan heb ik het niet alleen over onze eigen kasten. In deze periode krijg ik elke dag oproepen van mensen die last hebben van bijenzwermen in hun tuin. Ik probeer de zwerm dan te vangen.”
Hij opent een kast. Enkele tientallen bijen cirkelen om hem heen. “Tijdens het honingseizoen reis ik met mijn kasten de bloemen achterna. In de lente staan ze tussen de fruitbomen, vandaar gaan ze naar het koolzaad, daarna naar de acacia en de linde. In de nazomer eindigen we in een bosachtige omgeving. Zo vinden onze diertjes altijd voedsel. Door al die verschillende omgevingen krijgt de honing ook telkens een andere smaak.”
De eerste steek laat niet lang op zich wachten. Chris Roggen blijft er rustig onder. “Een bijensteek is onvermijdelijk in dit beroep. Ik begrijp dat ook. Voor die diertjes ben ik een indringer, die hun perfecte universum komt verstoren. Maar ach, een honingbij slaat en zalft tegelijk: enkele druppels honing op de steek en de pijn verdwijnt meteen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier