Waarom Kid Cool failliet ging

Kid Cool was in de jaren negentig een rijzende ster in de sector voor baby- en tienerkledij. De winkelketen van Patrick Abraham raakte echter in moeilijkheden en zocht voor zijn redding toevlucht bij zakenman Pierre Salik. Nu heeft het gerecht aanwijzingen gevonden dat Salik een handelsrechter zou hebben omgekocht om te beletten dat Kid Cool opnieuw in handen van Abraham zou komen.

In de computer van de Brusselse handelsrechter Emile Dereymaeker zijn uitvoerige beschrijvingen gevonden over gezamenlijke dineetjes met de Brusselse zakenman Pierre Salik in toprestaurants als La Villa Lorraine, gracieus overgoten met de beste Franse wijnen. Ook komen er gedetailleerde verslagen van intieme fuifjes bij Salik thuis in voor. Speurders van de Centrale Dienst ter Bestrijding van de Corruptie, een gespecialiseerde cel van de federale politie, vonden dat interessante lectuur. Ze zouden er namelijk achter gekomen zijn dat Dereymaeker na het faillissement van de kinderkledingketen Kid Cool verslagen aan de handelsrechtbank en het Brusselse parket stelselmatig in het voordeel van Salik zou hebben opgesteld en een kroongetuige gemanipuleerd heeft.

De Brusselse onderzoeksrechter Jean-ClaudeVan Espen heeft voldoende ernstige aanwijzingen om te besluiten dat de rechter-commissaris allesbehalve onpartijdig zou zijn geweest in de afhandeling van het Kid Cool-dossier. Van Espen ging over tot inverdenkingstelling van Pierre Salik en Emile Dereymaeker voor valsheid in geschrifte en respectievelijk actieve en passieve corruptie of omkoping van een consulaire rechter.

Laks financieel management

De kinderkledingketen Kid Cool was in de jaren negentig, met een omzet van 49,6 miljoen euro in 1999, flink op weg een Belgisch succesverhaal te worden. De Brusselse selfmade man Patrick Abraham, eigenaar en oprichter, opende winkels dat het een lieve lust was. Zijn creatieve modellen voor baby- en tienerkledij sloegen aan in binnen- en buitenland, maar met zijn enthousiaste expansiedrift reed Patrick Abraham zich vast in het lakse financiële management van zijn bedrijf. Op 7 juni 1999 werd de Kid Cool-keten door de Brusselse handelsrechtbank failliet verklaard vanwege 29.000 euro aan BTW-achterstallen en schulden aan het Riziv.

In een poging zijn Kid Cool-keten alsnog van de ondergang te redden, klopte een radeloze Abraham bij zijn vriend Salik aan ” pour sauver la boîte et lepersonnel.” De gefortuneerde Salik wierp zich op 10 juni graag op alles redder in nood en kocht de activa van Kid Cool over. De vroegere Brusselse jeanskoning, bekend van het gelijknamige jeansmerk – ” my Salik is terrific” was een vlotte publiciteitsslogan in de jaren zeventig – overtuigde de handelsrechtbank. Hij toonde zich bereid de nodige financiële middelen te pompen in Kid Cool en beloofde het Belgische kinderkledingmerk zelfs een nieuw elan te geven. Bovenop de bestaande 260 verkooppunten kondigde de Salik-groep de opening aan van 500 nieuwe winkels in de buurlanden. De curatoren gaven hun zegen en het opdoeken van de kinderkledingketen werd ternauwernood vermeden. Maar al snel gebeurde precies het omgekeerde: Salik hakte de kinderkledingketen in stukjes, verzilverde de Kid Cool-winkelpanden op eersteklas locaties en verpatste de merknaam aan de Franse concurrent Zannier.

Bij de duivel te biecht

Twee weken na de overname op 10 juni 1999 van de Kid Cool-keten door de Salik-groep, tekenden Salik en Abraham een onderling akkoord waarin ze overeenkwamen dat de vroegere eigenaar Abraham tegen 31 december van dat jaar een nieuwe financiële partner zou proberen te vinden. Salik zou dan de 5,5 miljoen euro die hij had ingebracht terugkrijgen, met daarbovenop een premie van 25%. Maar er stond ook gestipuleerd dat als er tegen die datum geen nieuwe partner zou zijn opgedoken, Salik dan het laken helemaal naar zich toe mocht trekken en zelf een financier kon zoeken.

Patrick Abraham kwam vrij vlug aanzetten met een Amerikaanse investeerder, maar Salik keek plotseling de andere kant op. Op 5 augustus 1999 tierde hij – in aanwezigheid van getuigen: ” Jeviole la convention. C’est tout. C’est fait.” Hij lapte de overeenkomst van 25 juni royaal aan zijn laars. De tandem Salik-Abraham was in de kortste keren op de klippen gelopen. Aanvankelijk was overeengekomen dat Abraham het dagelijkse operationele management van zijn vroegere bedrijf in handen mocht houden, maar al in september 1999 werd hij door Salik buitengezet en in enkele weken tijd werd een kwart van het honderdtal werknemers ontslagen “wegens zware fouten.”

Nadat hij de laan was uitgestuurd, ontving Abraham anonieme dreigbrieven en vijandige telefoons. Binnen- en buitenlandse zakenpartners van de Cool Island-groep, een tweede kledingketen van Patrick Abraham die buiten het faillissement van Kid Cool was gebleven, werden bestookt met brieven waarin Abraham verdacht werd gemaakt “wegens tal van hangende rechtszaken”: rechtsprocedures die Pierre Salik zelf aan de lopende band aanspande. Van dan af begonnen beide partijen elkaar te bestoken met een niet aflatende reeks juridische procedures.

Corruptie van magistraat?

De speurders van de anticorruptiecel zouden op een wel heel intens samenspel gebotst zijn tussen de zakenman en de rechter-commissaris van de Brusselse handelsrechtbank. Van Salik is bekend dat hij goede relaties onderhield met politiek-economische hogere kringen in Brussel en zich daarom ongenaakbaar waande. Bekend zijn onder meer nota’s van Willy Claes uit de jaren tachtig waarin de toenmalige SP-minister van Economische Zaken zijn administratie aanmaande om Salik “zonder verwijl invoerlicenties af te leveren” voor textiel uit het Verre Oosten. “Hoewel de firma Salik inderdaad in overtreding is, bent u zich toch wel bewust van de moeilijkheden in de textiel,” schrijft Claes. Maar intussen is het rond Salik al een tijdje kil op de golfbaan van Le Zoute, op zijn trouwe vriend Guy Spitaels, gewezen voorzitter van de Franstalige socialisten, na.

Aantekeningen in het dagboek van Dereymaeker tonen aan dat hij zich als rechter-commissaris – in strijd met de wet op bedrijfsfaillissementen – niet beperkte tot een adviserende rol bij de afhandeling van het dossier Kid Cool. Een rechter-commissaris mag niet optreden als betrokken partij, maar uit de dagboeknotities zou blijken dat Dereymaeker de obstructiestrategie van Salik tegen Abraham mee uitgekiend en uitgevoerd zou hebben. Een Franse kandidaat-overnemer die door Abraham was aangezocht, bevestigde schriftelijk door Dereymaeker gecontacteerd te zijn geweest in november 1999 – waarmee de rechter-commissaris buiten de hem toegemeten opdracht trad.

Opmerkelijk is dat het faillissement van de Kid Cool-keten op 7 juni 1999 al door een rapport van Emile Dereymaeker werd onderbouwd, waaruit zou blijken dat hij toen al bij het dossier betrokken was. Patrick Abraham verklaarde dat het faillissement totaal onverwacht was gekomen. De financieringsmaatschappij Privafin had in de zomer van dat jaar 4,9 miljoen euro bijeengebracht in een private plaatsing. Privafin bevestigde aan Trends de intentie voor een beursgang in november van dat jaar.

De speurders zouden hebben ontdekt dat in de uiteindelijke verslagen van de rechter-commissaris aan het Brusselse parket en de handelsrechtbank passages werden weggelaten die bezwarend waren voor Pierre Salik, terwijl deze wel zouden zijn teruggevonden in de oorspronkelijke, maar gewiste bestanden van zijn computer. De gerechtelijke politie vond ook een enorm aantal telefonische contacten, zo’n 1500, tussen Salik en Dereymaeker in de periode januari-juli 2000. En er werd in de computer van de rechter-commissaris een brief teruggevonden (in het Frans) waarin een vroeger personeelslid van Kid Cool bezwarende verklaringen had afgelegd tegen Patrick Abraham. De Nederlandstalige werknemer verklaarde later aan onderzoeksrechter Van Espen dat hij door Salik en Dereymaeker was misleid en onder druk gezet, en trok zijn eerdere verklaringen in. Het dagboek van de rechter-commissaris zou bulken van de partijdige uitlatingen en vreugdekreten telkens wanneer het duo Salik-Dereymaeker erin geslaagd was de tegenpartij een nieuwe slag toe te brengen. Salik zou de rechter-commissaris genereus met geschenken (dozen klassewijnen) hebben overladen. Onderzoeksrechter Van Espen besluit hieruit dat er sprake kan zijn van “omkoping van een magistraat”.

Zannier en de merknaam Kid Cool

In mei 2000 zette Salik een verrassende stap: de raad van bestuur van Look International, zijn vennootschap die de Kid Cool-keten had verworven, besliste zichzelf vrijwillig in vereffening te laten gaan. Bij die sluiting zouden sommige personeelsleden van Look International ongewoon hoge ontslagvergoedingen (zoals 15.000 euro voor een pakjesbezorger) hebben ontvangen. Personeelsleden verklaarden dat sommige van die werknemers bankcheques van de vereffenaars hadden ontvangen in ruil voor een bezwarende brief tegen Patrick Abraham.

Op 8 maart 2001 werd Look International echter failliet verklaard op verzoek van verschillende schuldeisers. De rechter steunde onder meer op verslagen van Saliks eigen bedrijfsrevisoren, die stelden dat “de boekhouding van Look International ondoorzichtig en volstrekt onbetrouwbaar was.” Het faillissement werd in beroep bevestigd.

Toen bleek dat tijdens de vrijwillige vereffening van Look International Abraham een bod gedaan had op de merknaam Kid Cool. Hoewel aanvankelijk door de vereffenaars op 2,97 miljoen euro geraamd, hadden ze het merk in november 2000 verkocht aan de Franse kinderkledingketen Zannier, zonder potentiële overnemers tegenover elkaar in concurrentie te plaatsen. De groep Zannier, die toen een jaaromzet draaide van 595 miljoen euro, gaf er slechts 0,5 miljoen euro voor en dan nog betaalbaar in schijven over vijf jaar. Omdat de verkoop van de merknaam aan Zannier zou zijn doorgegaan tijdens de verdachte periode, verzoekt de curator de rechtbank van Bergen om de verkoop aan Zannier nu opnieuw te bekijken. Als de rechtbank die verkoop zou vernietigen, komt de merknaam misschien opnieuw in handen van de stichter Patrick Abraham.

Het blijft intussen gissen waarom Pierre Salik deze verbeten kamikazeslag is begonnen. Dat horen we op de rechtszaak. Tenminste, als het parket van Brussel onderzoeksrechter Van Espen volgt en het duo Salik-Dereymaeker doorverwijst naar de correctionele rechtbank. De ex-Salik-groep ontkent dat er bij de overname van Kid Cool malversaties zouden zijn geweest.

Erik Bruyland [{ssquf}]

ebruyland@trends.be

Handelsrechter Dereymaeker zou de obstructiestrategie mee hebben uitgevoerd.

Een werknemer verklaarde dat hij door Salik en Dereymaeker was misleid en trok eerdere verklaringen in.