Volg de kanaries

Kurt, mijn jeugdvriend en partner in crime tijdens talrijke straatgevechten is dezer dagen populair. Zijn job, looks noch sociale status laten vermoeden dat deze jongeman vandaag in het centrum van de economische logica zit. Het is namelijk zijn hobby, kanaries kweken, die hem naar ongeziene hoogtes brengt. In alle kleuren heeft hij ze. Mijn laatste DNA-experiment deed ik bij hem, ook de test met nanotransformatie van de pluimpjes. Zijn volière lijkt meer en meer op een labo, de schepsels die we er creëren zijn primaten in een nieuwe wereld.

Door mijn contacten in de wereld van de filosofische economie en de pseudowetenschap is hij nu een gefortuneerd man. Zijn genetisch gewijzigde kanaries zijn een hype in deze kringen. Van euro’s ging hij richting duizenden per vogeltje, Aziaten kopen ze via het net en Sotheby’s neemt ze op in zijn veilingen. Voor alle doeleinden worden ze gebruikt, een kwaliteitskrant met standaard en een weekblad in trends berichtten er al over. Bij de eerste ging het over de sluiting van enkele Delhaizewinkels, de andere gebruikte het voor duiding bij de teloorgang van de Belgische villamarkt. Door keer op keer met kanaries uit te pakken komen de statussymbolen van onze financiële markten, de beer en de stier, in de verdrukking. Een kanarie neemt hun plaats in, wie had dat ooit gedacht? Geert Noels verzint er straks vast een sterke metafoor bij.

Ook de Amerikaanse economische pers neemt de little yellow bird op, bij hen gaat het over de aandelenmarkt en bedrijfsobligaties van Amazon en Zalando. De oervertegenwoordigers van de vrije gedigitaliseerde markt bouwen volières en bekwamen zich volop in de kunst van het kanarie-vogelen.

Tot hier de kunst van het vogelen, laten we het hebben over de essentie. Wel, wanneer de kanarie bovengehaald wordt, mogen we er geld op verwedden dat de werkomgeving — vroeger de mijn — onder zo’n hoge druk staat dat een explosie dreigt. In dit geval eerder een implosie, want wat kenmerkt alle hierboven vermelde voorbeelden? Ze zijn allemaal uitwassen van een model dat geen logische orde meer kent, niemand weet nog aan wie in godsnaam die aftandse villa’s te verkopen, laat staan dat men weet hoe box movers bijdragen tot de samenleving. Hun toegevoegde waarde is een fractie van de sociale kosten. Vroeger hadden we nog een supermarkt waar we in stijl welvaart consumeerden, vandaag doen velen het eenzaam op een veel te harde bank, mijmerend over een niet zo ver verleden waar iedereen gewoon een plaats had. De bank, al dan niet gemaakt uit tropisch, met spaanders gevuld hout of iets wat daarvoor doorgaat.

De man in de straat begrijpt het niet, voor elke euro meerwaarde wordt er in zijn omgeving anderhalve vernietigd, en toch groeit het saldo op de spaarrekening als nooit tevoren. Dat het stilaan grof wordt, bewijst de Europese Centrale Bank. De banken moeten netjes rente betalen voor geld dat ze aanbieden. Waar zijn de tijden dat ze daarvoor een ferme bonus kregen? Met andere woorden: de consument brengt de bazooka in stelling en graaft zich steeds dieper in. En we kunnen hem geen ongelijk geven. Elke keer opnieuw hoort hij dat alles te duur is en Chinese producten toch allemaal zo goed zijn. Met de welvaart verdwijnt duidelijk ook de smaak.

Is het dan geen tijd, lieve verstandige collega’s op belangrijke stoelen, om de situatie onder ogen te zien? We zijn moe geconsumeerd en lamgeslagen door slogans en vrijemarktretoriek. Wij willen opnieuw creëren! Laat ons gewoon samen de boel in handen nemen. De oudjes hebben gespaard en met te weinig actieven hebben we geen plaats in de top van de wereldlijstjes. We moeten dus allemaal een andere richting inslaan om — nadat de babyboomgroep in vrede is gaan rusten — weer aan te knopen met een groeiverhaal.

Ondertussen bieden we de actieven geborgenheid, een sterk samenlevingsmodel en ontwikkelingskansen, want die zijn talrijk en liggen voor het grijpen. Nooit waren ze meer getalenteerd, voornaam en bewust. Telkens horen dat we ‘verloren’ zijn loopt van ons als water van een eend, net als te duur zijn, of te lui. Doe geen moeite, ouwe krakken, lapzwansen en verdedigers van naoorlogse logica. Face facts, laat bloeien wat bloeien wil en groeien wat groeien wil. Tot straks, in de Colruyt. Gelieve de weg ter hoogte van de wijnstand niet te versperren noch in tegengestelde richting te rijden, want ik moet naar mijn maat Kurt, zijn kanarie fluit de buurt bij elkaar.

De auteur is CEO van Melotte en oprichter van Innocrowd.

MARIO FLEURINCK

We zijn moe geconsumeerd en lamgeslagen door slogans en vrijemarktretoriek.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content