Vic Swerts’ hart zit in zijn piano’s

“Als je niet begrijpt wat voor een ziel er in een piano zit, dan ben je een kluns.” Vic Swerts, selfmade ondernemer die met Soudal een boost zonder weerga gaf aan de economie van de Kempen, heeft het hart op de tong. Maar vooral in de piano.

Niet ver van de Priorij van Corsendonck ligt het landgoed van Vic Swerts (69). De oprichter van siliconenfabrikant Soudal – goed voor 1100 werknemers en een omzet van 320 miljoen euro – is een vermogend man. En daar schaamt hij zich niet over, want “het zijn mensen als wij die de welvaart van dit land gecreëerd hebben”. Hij leidt ons rond door de tuin – langs beelden van Panamarenko – en door zijn huis. Permeke, Delvaux en Magritte: Swerts kan er elke dag van genieten.

En toch gaat Swerts’ hart in de eerste plaats naar pianomuziek. “Als kind volgde ik drie jaar notenleer en leerde ik wat accordeon spelen. Want dat instrument hadden we thuis liggen. En ik zong van mijn zesde tot mijn dertigste in een kerkkoor. Maar voor de rest is mijn liefde voor muziek toch vooral die van een luisteraar. Als jongere ging mijn hart sneller slaan voor rockers, en mannen als Fats Domino. Maar naarmate ik ouder werd, kwam de klassieke muziek op de voorgrond.”

Nobel

En het werd de piano die met zijn hart ging lopen. “Dat is een volledig instrument. Het kan solo een hele avond vullen, wat je niet van alle instrumenten kan zeggen. Een piano is ook nobel.” Zo nobel, dat hij een Steinway in zijn woonkamer heeft, een andere in zijn appartement in Knokke, en nog een derde vleugelpiano staat in het Soudal Guesthouse bij de fabriek in Turnhout. “En af en toe huur ik nog een Steinway voor concerten die ik organiseer in de begijnhofkerk van Turnhout.”

Waarom hij zo’n zwak voor piano heeft, willen we weten. Hij lacht. “Als je niet begrijpt wat voor een ziel er in een piano zit, dan ben je een kluns. Als ik iets koop, dan moet het goed zijn. Voor mij is een Bentley goed genoeg. Steinway is duur en zeer goed.” En toch liet hij zich één keer vangen, bekent hij. “In onze boerderij staat een Yamaha. Het instrument werd me als een bijzonder goede vleugelpiano aangeraden. Minder duur dan een Steinway. Ach, het gaat altijd over geld, ik heb continu miljoenen te weinig. Ik ben dus maar even zwak geweest en heb die Yamaha gekocht.”

Grote jongens

Wie van muziek houdt, doet dat met passie. Je zou nochtans van een zakenman van Swerts’ kailber verwachten dat de ratio de plak zwaait. Zijn beide dan combineerbaar? Swerts denkt even na: “Soms moet ik het emotionele onderdrukken om rationele beslissingen te kunnen nemen. Want beide zijn niet altijd verenigbaar. Maar Soudal is een familiebedrijf, en dus zijn ratio en emotie toch vaak met elkaar verweven. Louter rationeel zijn is niet moeilijk als er geen mensen bij betrokken zijn. Zodra die er wél zijn, komen emotionele aspecten en voorkeuren sowieso op de proppen. Ik herinner me hoe moeilijk het was om aan de medewerkers te zeggen dat we een bepaalde machine níét zouden kopen, terwijl ik een andere machine – een vleugelpiano – wél kocht. Uiteindelijk heb ik er geen vragen over gekregen.”

Swerts is intussen een rasechte melomaan. Hij smelt voor wat hij zelf “de grote jongens” noemt: Bach, Haydn, Mozart, Chopin. We moeten hem op een onbewoond eiland wringen om hem tot een ultieme keuze te dwingen. “Oké, doe mij dan maar het piano-oeuvre van Chopin. Ik organiseerde al tweemaal een concert met de Oekraïense pianist Vitaly Samoshko (voormalig winnaar van de Koningin Elisabethwedstrijd). Dat is ronduit genieten, als die aan Chopin begint.”

Maar Swerts moet niet naar Oekraïne gaan om Chopin te horen. Hij troont ons mee naar een uithoek van zijn woonkamer. Op een klein verhoogje begroeten we Nel, Vics dochter. Ze studeerde piano aan het conservatorium van Antwerpen – haar vader is daar trouwens een geliefd mecenas – bij Levente Kende. Momenteel volgt ze les bij voormalig Elisabethwedstrijdfinalist Daniël Blumenthal. Of ze Chopin voor ons wil spelen? “Ik ben net moeder geworden, en dat is een unieke kans om mijn nagels eens te laten groeien omdat ik nu minder piano speel.” Maar met plezier én met verve laat ze een nocturne van Chopin weerklinken. Haar vader kijkt liefdevol en vertederd naar zijn dochter. En luistert hoe ze al die noten met maar tien vingers toch tot zo’n mooi geheel kan kneden. Heeft hij er dan zelf geen spijt van dat hij geen piano speelt? “Als ik mijn dochter hoor spelen, dan geeft me dat duizend maal duizend maal duizend keer meer voldoening dan wat dan ook.”

Door Aart De Zitter / Foto’s: Thomas De Boever

“Het zijn mensen als wij die de welvaart van dit land gecreëerd hebben”