Van marathon naar marathon

Een hightechzaak oprichten en dagelijks runnen: het mag dan al een meer dan voltijdse bezigheid zijn, voor Filip De Geijter blijft er nog genoeg tijd over om de loopschoenen aan te trekken. Niet voor een jogging door het Gentse Citadelpark, maar voor het steviger afstandswerk. Van marathon naar marathon, in steeds betere tijden. Volgt binnenkort een marathon op de Zuidpool?

Filip De Geijter is 48, maar heeft het lichaam van een afgetrainde, pezige dertiger. Met diploma’s burgerlijk ingenieur, handelsingenieur en filosofie op zak richtte hij in 2001 Actonomy op. “We specialiseren ons in zoek- en matchsoftware, met speciale aandacht voor de HR-wereld. We doen dat met principes uit de arti-ficiële intelligentie, en emuleren met onze software het menselijke brein. Verstandig zoeken en vinden dus.”

Actonomy werd in 2001 opgericht, maakte in 2005 na een managementbuy-out en de toetreding van een business angel een doorstart en draait vandaag een omzet van 1 miljoen euro. Goed voor twaalf medewerkers. Drukke baan, denk je dan, en geen tijd voor hobby’s. “Ik ben ervan overtuigd dat je altijd tijd moet kunnen maken”, steekt De Geijter van wal. “Door de economische crisis doe ik het internationale luik van ons werk voorlopig zelf. Dus ben ik veel op reis. Het voordeel daarvan is dat ik ook in het buitenland kan lopen.”

Niet sportief

Lopen en lopen is twee voor De Geijter. Tot zijn veertigste was hij absoluut niet sportief. “Het is het klassieke verhaal. Iemand zei me dat ik nooit een marathon zou uitlopen. Drie maand later was het al prijs. Ik heb dus het stadium van joggen overgeslagen en ben direct met marathons begonnen. In september 2003 deed ik 3.30 uur over de marathon van Berlijn.” Ondertussen zit zijn beste tijd voor de marathon op 2.59 uur. De Geijter liep er al achttien. In drukke jaren zelfs vier per jaar.

“Ja, dat is een passie. Eerst en vooral gewoon omdat lopen leuk is. Als je lopen over korte afstanden al niet graag doet, dan zal je wel nooit tot een marathon komen. Want het wordt extra fijn als er een uitdaging in zit. En die vind ik bij marathons lopen. Een minuut voor je de aankomst van die 42,195 kilometer lange loop bereikt, vervloek je jezelf. Alles doet pijn. Maar één seconde na de aankomst leef je in een roes. Echt verslavend.”

Het wordt nog meer verslavend als je competitief bent ingesteld. En dat is De Geijter duidelijk. “Het is een eigenschap van mij: in alles wat ik doe, wil ik bij de beste zijn. Dat is zo in mijn zakelijke leven, maar ook in mijn sportieve. Ik ben constant in competitie met mezelf. Toen ik door pijn moest opgeven in de marathon van Stockholm, voelde ik me echt slecht. Let op, ik heb niets tegen middelmaat. Ik ben gewoon anders. Een strever, zonder perfectionistisch te zijn. Onlangs was ik voor zaken in Praag. Ik heb er heerlijk gelopen. Ik zie dat nu als een revanche voor een marathon die ik er ooit liep: een heel slechte.”

De Geijter traint zo’n vijf – tot zevenmaal per week. Eén keer is dat als lid van de Managers Marathon Club. Voor de rest zoekt hij variatie qua afstand, snelheid en parcours. “Want ik verveel me snel als het altijd dezelfde rondjes zijn.” Ongeveer tien uur per week is hij aan het lopen. Zijn motivatie? “Ik wil mijn tijd verbeteren. Het is mijn ambitie om 2.50 uur te halen. Sneller zal niet lukken, daarvoor ben ik te oud. Naarmate je ouder wordt, zakt je rustpols en wordt het moeilijker om je tijd scherper te stellen.”

De Geijter sukkelde ook al enkele keren met blessures. “Op zich is het geen probleem om vier marathons per jaar te lopen. Je blijft gewoon doortrainen. Maar in 2006 was mijn lichaam echt leeg.” En dus leerde hij uit die ervaring. En stelde hij zijn doel bij.

Risico

Er is een duidelijke parallel te trekken tussen ondernemen en marathons lopen, vindt Filip De Geijter. “Tijdens een wedstrijd houd ik ervan om een zeker risico te nemen. Als je een vlakke wedstrijd loopt in een comfortabele hartslagzone, dan zal je nooit verbeteren. Een ondernemer – anders dan een manager – durft ook af en toe een risico te nemen. Anders komt hij niet vooruit. Dat zit nu eenmaal in onze aard.”

Zodra die magische 2.50 uur bereikt is, zal De Geijter nieuwe uitdagingen moeten zoeken. Is hij niet bang van zijn limieten? “Ach, er is niets mis met zoeken. Het is zeker geen teken van onrust, zoals sommigen misschien zouden denken. Zo heb ik er al over nagedacht om aan triatlon te beginnen. Maar ik weet dat ik daar gefrustreerd bij zou raken. Ofwel zou ik mezelf niet goed genoeg vinden, ofwel zou ik er veel te veel tijd in moeten stoppen. Want vooral de fietstrainingen vergen veel tijd. Nu al kom ik aan tien uur lopen per week, en heb ik mijn fotografiehobby moeten laten vallen.” Zelfs voor een passioneel loper zijn er blijkbaar grenzen.

En dus denkt hij nu al hardop over volgende loopuitdagingen. “Misschien eens een ultraloop? Honderd kilometer? Het kan. Maar in eerste instantie denk ik aan marathons op speciale plaatsen. Afgelopen zomer deed ik mee aan de Jungfrau-Marathon in Zwitserland. Starten deden we in Interlaken, in het dal. En daarna ging over het over bergweggetjes altijd maar bergop. 1800 meter klimmen in een marathon.”

En wat nu? De Geijter lacht: “Weet je, op de Zuidpool wordt ook een marathon georganiseerd. Extreme kou, alles ijs, rondjes lopen rond de vlag van de Zuidpool. Het wordt dringend tijd dat de economie terug aantrekt. Dan kunnen we veel geld verdienen en kan ik naar de Zuidpool vertrekken.” Met het vliegtuig. En in zijn handbagage een paar loopschoenen.

Door Aart de Zitter / Fotografie Thomas De Boever

“Het wordt dringend tijd dat de economie terug aantrekt. Dan kunnen we veel geld verdienen en kan ik naar de Zuidpool vertrekken, om daar een marathon te lopen”