Een paradox is een schijnbare tegenstrijdigheid. Managementgoeroes zijn er meesters in. En de ware praktijkmanager kent er ook wel wat van.
Elke zichzelf respecterende tekst over management legt uit dat management vol contradicties zit. Geen echte contradicties natuurlijk, want dat zou te pijnlijk zijn voor al die verstandige dames en heren managers. De contradicties zijn slechts schijnbaar. Management is paradoxaal.
Het is daarom dat al die geleerde teksten beginnen met het citaat van John Fitzgerald: “Je intelligentie is pas werkelijk hoog wanneer je in staat bent om twee gedachten in je geest vast te houden die lijnrecht tegenover elkaar staan, en toch redelijk te blijven denken. Je zou bijvoorbeeld in staat moeten zijn te zien dat de toestand hopeloos is en toch vastberaden zijn om hem te veranderen.”
Paradoxen in het management. Het paradoxale is uiteraard dat dit citaat uit 1936 ( TheCrackUp) zo vaak verkeerd wordt geciteerd. En ook paradoxaal is dat deze vertaling toegankelijkheid beoogt, maar dat u nu afgesloten bent van de prachtige originele Engelse formulering. Kortom, de paradoxen in het management en de samenleving liggen voor het rapen. We hebben er de afgelopen jaren enkele voor u verzameld.
De beslissing om altijd en overal transparanter en democratischer te beslissen werd achter gesloten deuren gehouden, tijdens een vergadering waar slechts vier mensen voor waren uitgenodigd.
Bij het congres van de relatietherapeuten bleek 72 % gescheiden of niet in staat om een stabiele relatie uit te bouwen.
Tijdens de trans-Atlantische overtocht met het luxueuze cruiseschip werden de passagiers vergast op drie lezingen over het zinken van de Titanic.
De telefoonmaatschappij maande jarenlang per brief haar slechte betalers aan te betalen. Toen ze de klanten begonnen op te bellen, was de betalingsbereidheid veel groter.
Toen de twee communicatiespecialisten een voordracht hielden over spontane coördinatie bij communicatie, zat de ene voortdurend neen te knikken achter de rug van de andere.
De lesgever over timemanagement kwam meer dan een kwartier te laat.
De projectleider van het project landschapsbureaus stond er wel op dat hij gedurende het hele project kon beschikken over een apart bureau. Hij moest zich namelijk goed kunnen concentreren en diende vele confidentiële gesprekken te voeren over de weerstand tegen landschapsbureaus.
De organisatie van het grootschalige congres in Stockholm over kwaliteit in diensten vertoonde zoveel kwaliteitsfouten dat verschillende deelnemers uit protest de zaal verlieten.
En toen was het veel te warm bij de aircoproducent. De temperatuur in de productiehal was echt niet te harden. Finaal moest men ijsblokken aanvoeren.
De vedette in een interview voor een populair weekblad: “Mijn zuster mag zeker nooit te weten komen dat ik ooit nog met haar man in bed heb gelegen. Dat is een geheim dat absoluut bewaard moet blijven.”
De vakbondsmedewerker moest onbetaalde overuren maken. “Maar dat is onwettelijk,” riep de brave man uit. “Sociaal recht, sociaal recht, dat is toch ons probleem niet, verdorie,” riep de overspannen vakbondsbaas uit. “Die bijeenkomst over uitbuiting van arbeiders in de horecasector moet zo snel mogelijk worden voorbereid. Die mensen worden daar voortdurend onder druk gezet om onbetaalde overuren te presteren!”
De gedragstherapeute durfde haar kantoor niet binnen te gaan. Er zat een spin op de deurklink.
De leden van de raad van bestuur van de spoorwegmaatschappij werden één voor één gebracht met de limousine. Voor de meesten onder hen was het van hun jeugd geleden dat ze nog de trein hadden genomen.
“Juist, bij ons staat de klant altijd centraal, wij vertrekken altijd en overal vanuit de leefwereld van de klant,” riepen de vijf mannen tegen elkaar tijdens de discussie over de nieuwste modellen bh’s.
De public-relationsverantwoordelijke, speciaal aangeworven om Wal-Mart met zijn slechte imago te helpen, beledigde in zijn eerste grote actie zowel de armen als de Arabieren.
De hoogleraar doceerde al 23 jaar op identiek dezelfde wijze over weerstand tegen verandering
De trainer had aan de trainee zorgvuldig uitgelegd dat je niet mag zeggen: “ik doe mijn best”, maar dat je beter concreet zegt: “vanaf nu, zal ik dit of dat doen”. “Is dat dan afgesproken?” vroeg de trainer. “Ik zal mijn best doen,” antwoordde de trainee.
De besparingen in de Amerikaanse multinational waren broodnodig en prioritair. Een team vanuit het hoofdkwartier streek neer. Er moest drastisch worden bespaard. De lokale vestiging kon er echt niet mee lachen toen bleek dat elk lid van de besparingsploeg in het duurste hotel van de stad had geslapen… in een suite.
De auteur is hoofddocent aan de Universiteit Gent en partner van de Vlerick Leuven Gent Management School. Reacties: marc.buelens@trends.be
Marc Buelens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier