Van de Westhoek naar Gallië

De deur van zijn kantoor sluit Filip De Witte (45) enkel nog om te voorkomen dat zijn medewerkers gehinderd worden door lawaai. Ze verstaan hem toch niet als hij met zijn familie belt. Dat vindt hij toch nu hij een jaar directeur is van Parc Astérix nabij Parijs. In Bellewaerde, het pret-park dat net zoals Parc Astérix tot Compagnie Des Alpes behoort en waar De Witte tussen 1999 en 2008 algemeen directeur was, kon hij niet van dat taalkundig voordeel profiteren.

Er zijn wel meer verschillen tussen werken voor een Belgische onderneming die 16 miljoen euro boekt en een Frans park dat 70 miljoen euro omzet op de balans noteert. “Het ging er informeler aan toe in de Westhoek”, vertelt De Witte. “Kwam ik in het verleden toe met een to do list, dan moet ik nu mijn aanpak veel meer formaliseren. De Fransen leiden zoals het cliché wil aan réunionitis, maar dat betekent niet dat ze automatisch doelgericht werken. Dat probeer ik te veranderen door de ondernemerscultuur hier meer te introduceren.”

Het verschil in aanpak met De Wittes Franse voorganger was even wennen voor de werknemers. “Ze schrokken soms van mijn directheid”, ondervond De Witte. “Ik zeg onmiddellijk wat ik goed en wat ik slecht vind, maar dat betekent nog niet dat ik alles levensbelangrijk vind. Ik ben wel ongeduldig en wil dat mijn mensen snel handelen. Dat moet wel in een bedrijf waar je klanten amper één dag aanwezig zijn.”

Het bezoekersaantal van Parc Astérix lag in 2008 op hetzelfde niveau als het jaar daarvoor, ondanks de opening van een nieuwe attractie en de communicatie die volgens De Witte is verbeterd. Of dat te wijten is aan de crisis, durft hij nog niet te zeggen. “We merken wel dat mensen die verder wonen het park minder snel bezoeken, maar tegelijkertijd bieden we een goedkoper alternatief voor langere reizen. In 2003 was het ook crisis en toen draaide Bellewaerde de beste omzet ooit.”

Ook in zijn privéleven ziet De Witte nog voldoende uitdagingen. Hij werd afgelopen zomer voor de tweede keer vader en hij kocht een huis om met zijn echtgenote en haar drie kinderen een leven in Frankrijk op te bouwen. “Zodra je de beslissing neemt om naar het buitenland te verhuizen, maak je je helemaal los van de Belgische kerktoren en wordt het psychologisch gemakkelijker om ergens anders te wonen. Ik mis de Belgische media wel, maar weiger satelliettelevisie te nemen. De kinderen moeten Frans leren.” Om te jagen, een hobby die niet toevallig buiten het pretparkseizoen kan worden beoefend, keert De Witte wel af en toe terug naar zijn geboorteland.

Sj.S