“Vakanties zijn tijdverlies”

Naam: Sylvie Henquin.

Functie: algemeen directeur

Val-Saint-Lambert.

Familie: getrouwd, drie kinderen.

“Ik heb drie beroepslevens geleid. Met mijn diploma van doctor in de Genetische Psychologie heb ik in Frankrijk twaalf jaar gewerkt als onderzoeker. In die periode behaalde ik ook een diploma Bedrijfsmanagement, richting Informatica, wat me goed van pas kwam toen we aan het begin van de jaren negentig naar België verhuisden. Het was voor mij moeilijk om een baan te vinden die vergelijkbaar was met wat ik in Frankrijk had. Samen met een halftijdse job in Picardië ben ik dan ook aan de slag gegaan in het computerbedrijf van mijn man. Eerst als verantwoordelijke voor de human resources, later als zaakgelastigde voor de commerciële betrekkingen met de Europese instellingen. Mijn derde leven begon elf jaar later. De firma van mijn man werd verkocht en in 2001 kwam ik weer op de arbeidsmarkt terecht.

“Ik had hoegenaamd geen zin om er het bijltje bij neer te leggen maar als je bijna vijftig bent, is het erg moeilijk om nog een job met verantwoordelijkheid te vinden. Als je een vrouw bent die bovendien een hoog salaris gewoon is, heb je geen keuze: ofwel kom je in de werkloosheid terecht, ofwel begin je met een bedrijf of neem je er één over. Een vrouw van vijftig heeft haar eigen karakter, haar eigen temperament en mannen kunnen dat soms moeilijk aanvaarden. Bovendien beschik je als vrouw over een veel minder uitgebreid netwerk van relaties dan mannen. Ook het familieleven verplicht je om keuzes te maken: je gaat minder naar cocktails, naar activiteiten die ‘s avonds plaatsvinden. Maar goed, ik heb toch nooit een bijzonder mondain leven geleid.”

“Ik heb het moeilijk gehad met de banken”

“Ik bén op zoek gegaan naar een bedrijf om over te nemen. Ik heb daarbij gekozen voor iets dat me aangenaam leek. Een bankier wou me een bedrijf van afvalolie laten overnemen, maar ik moest iets hebben met een artistieke of intellectuele invalshoek. Ik word niet alleen aangetrokken door de financiële aspecten. De overname van de kristalfabriek stelde me in staat om opnieuw aan te knopen met mijn artistieke inborst en mijn roots in Nancy. Nancy is een stad van art nouveau, art deco en kristalfabrieken.

“Deze onderneming er weer bovenop brengen, is een zware taak. Het team is klein; er zijn 67 arbeiders. Ik moet dus zowel de klok luiden als in de processie gaan: ik hou me bezig met de communicatie, de human resources, de boekhouding, de verkoop en het toezicht op de productie. Je voelt ook nog wel de vooroordelen tegenover vrouwelijke ondernemers. Een studie heeft uitgewezen dat banken minder gemakkelijk geld lenen aan vrouwelijke dan aan mannelijke bedrijfsleiders. Ook ik heb het moeilijk gehad om de banken achter mij te krijgen, maar dat komt ook omdat de vennootschap failliet gegaan was. Maar op internationaal vlak heeft de onderneming geen geslacht. Of ze nu geleid wordt door een man of een vrouw heeft geen belang.

“Hoe dan ook, de eerste resultaten zijn bemoedigend. Sinds het begin van het jaar haalden we 160 nieuwe klanten binnen, samen goed voor 20 % van onze omzet. Het volume aan lopende bestellingen draait rond de 500.000 tot 600.000 euro per maand. De break-even wordt pas in 2004 verwacht. Vanaf 2005 zouden we weer winst moeten maken. We gaan daarvoor partnerships afsluiten, nieuwe producten lanceren en nichemarkten aanboren die op luxe gericht zijn. Sinds februari hebben we een partnership lopen met de Franse kranenfabrikant Volevatch, en in juni lanceerden we een nieuwe collectie juwelen die ontworpen werd door Juliette Feard, mijn oudste dochter.

“Ik wil ook de communicatie en de marketing van de onderneming verbeteren, want dat zijn aspecten die de jongste tijd wat in de vergeethoek geraakt zijn. Mijn tactiek is simpel: ik doe alsof niemand de kristalfabriek van Val-Saint-Lambert kent. De onderneming werd opgericht in 1826 door de gebroeders Muller. In die tijd was ze met haar 6000 werknemers de grootste kristalfabriek ter wereld. Aan het begin van vorige eeuw vond je haar producten in Bombay, op de Orient Express enzovoort. Het volstond om aan dat glorierijke verleden te herinneren om de bal weer aan het rollen te krijgen. Sinds februari krijgen we een uitzonderlijk volume aan bestellingen binnen. Zoiets hebben we in tien of vijftien jaar niet meer meegemaakt.

“Op dit ogenblik is de kristalfabriek aanwezig in zeventig landen. Het grootste deel van de omzet wordt gerealiseerd in de Verenigde Staten ( nvdr – 52 %) en in België ( nvdr – iets minder dan 30 %). En we zetten stappen om ook de aanwezigheid van het merk te vestigen in landen als Mexico en China.”

“Ik doe geen ijdele beloften”

“Wat het personeelsbeleid betreft, geef ik de voorkeur aan teamwerk, samenwerking, naar elkaar luisteren. Laat interne concurrentie en agressiviteit nu maar achterwege – zoiets komt onder mannen vaker voor. Het is erg belangrijk om naar je gesprekspartner, klant of medewerker te luisteren en toe te geven dat zijn probleem bestáát. Ik tracht ook dicht bij de arbeiders te staan, ze te steunen en aan te moedigen. Elke morgen doe ik de ronde in het bedrijf om ze te groeten en over mogelijke moeilijkheden te praten – of dat nu gaat over materieel dat niet meer werkt of de werkorganisatie.

“Een van mijn principes is dat ik altijd de waarheid zeg en dat ik geen ijdele beloften maak. Je kunt toch niet met loonsverhoging schermen als de onderneming daar de middelen niet voor heeft? Alles wat ik zeg, doe ik ook en ik zorg dat ik de middelen heb om dat te bereiken. Ik heb bijvoorbeeld aangekondigd dat we een nieuwe juweellijn zouden lanceren. Wel, die is er ook gekomen. Ik zie de dingen graag concreet: ik wacht bijvoorbeeld tot een bestelling ondertekend is voordat ik ze meedeel aan het personeel. Ik hecht er ook veel belang aan dat de mensen die hier werken naar waarde worden geschat. Toen we bijvoorbeeld het nieuwe juwelengamma lanceerden, hebben we iedereen voorgesteld die aan de creatie en productie had meegewerkt.”

“Ik heb het moeilijk met vakanties”

“Het is een hele inspanning om dit bedrijf weer op de rails te krijgen, maar ik ben werkdagen van twaalf uur en drukbezette weekends gewoon. Ik heb altijd veel gewerkt. Ik heb zelfs mijn doctoraat voorbereid toen ik al werkte en kinderen had. De vakanties, dáár heb ik het moeilijk mee. Als je een bedrijf leidt, lijkt twee weken vakantie erg lang. Je zit met het gevoel dat je tijd aan het verliezen bent. Omdat ik genoeg heb aan zes uur slaap per nacht, kan ik mijn dagen goed vullen. Ik lees bijvoorbeeld graag, minstens een boek per week en ik ga wandelen.

“Ik heb twee dochters van 28 en 16 en een zoon van 20. Toen ze kleiner waren, nam ik ze overal mee naartoe: aan boord toen ik nog zeilde, op skivakantie toen ik ging langlaufen, of naar de recepties of de diners onder vrienden waarop ik uitgenodigd werd. In die tijd liet ik me wel bijstaan door au pairs.

“Tegenwoordig kijk ik sereen tegen de toekomst aan. Het komt erop aan de kristalfabriek weer op poten te zetten en, als dat gebeurd is, ervoor te zorgen dat ze op haar elan verder gaat. Toch is er iets dat me spijt: dat er niet meer vrouwelijke ondernemers zijn.”

Géraldine Vessière

“Als je een vrouw bent die bovendien een hoog salaris gewoon is, heb je geen keuze: ofwel kom je in de werkloosheid terecht, ofwel begin je met een eigen bedrijf.