Tsjechovs Kersentuin

Als slot van een over vijf seizoenen gespreide samenwerking regisseert Ignace Cornelissen bij het Kortrijkse Theater Antigone ‘De Kersentuin’, het laatste stuk van Anton Tsjechov.

Alleen al omwille van de indrukwekkende cast is ‘De kersentuin’ bij Theater Antigone een productie die niet onopgemerkt voorbijgaat : Chris Lomme, Michael Pas, Daan Hugaert, Mark Verstraete en Cyriel Van Gent, om er maar enkelen te noemen, zie je niet elke dag op dezelfde bühne.

In ‘De kersentuin’ beschrijft Anton Pavlovitsj Tsjechov (1860-1904) een scharniermoment uit de moderne geschiedenis : op de vooravond van de twintigste eeuw ziet de oude Russische landadel zich gedwongen zijn privileges over te dragen aan de nieuwe burgerij. De kersentuin van de ooit schatrijke Ljoebov staat hiervoor symbool. De oude dame heeft met haar Parijse minnaar een fortuin verkwist, en wordt bij terugkeer in haar geboorteland met een reusachtige schuldenberg geconfronteerd. De verkoop van het familiebezit lijkt de enig mogelijke uitweg. Lopachin, de kleinzoon van lijfeigenen die zich op het landgoed hebben krom gewerkt, heeft een valabel alternatief : de kersentuin verkavelen en er zomerhuisjes neerzetten. Niemand heeft echter oor naar Lopachins voorstel : uiteindelijk zal hij zelf de knoop doorhakken en het landgoed verwerven.

In zijn regie heeft Ignace Cornelissen ervoor geopteerd zijn aandacht op de personages te richten eerder dan op hun politiek-sociale context. De algehele sfeer is er eentje van vrolijke apathie : iedereen is zich bewust van de onweerswolken die hen boven het hoofd hangen, maar dat kan hen er niet van weerhouden om bijvoorbeeld op het moment van de veiling een feestje te organiseren. Desondanks is de verkoop voor Ljoebov ( Chris Lomme) een zware slag : aangezien zij haar identiteit zo goed als volledig uit het verleden put, verliest zij met de kersentuin niet alleen haar dierbaarste bezit, maar ook zichzelf. Lopachin ( Michael Pas) fungeert in dit alles als luis in de pels : zijn ongepolijste accent, onbehouwen gedrag en veel te grote pak verraden zijn sociale achtergrond, en komen als wissel op de toekomst hoogst twijfelachtig over.

Vertolkt door dertien zeer diverse acteurs uit vier verschillende generaties, maakt deze mozaïek van personages beslist een kleurrijke indruk, maar dat betekent ook dat het de voorstelling aan cohesie ontbreekt. Te vaak lijken de karakters in drie netjes onderscheiden groepen ingedeeld : de melancholici (de familie Ljoebov), de dwarsliggers (Lopachin en zijn tegenhanger Trofimov) en de nietsnutten (rollen van Hugaert, Verstraete en een hilarische Herwig Ilegems). Maar onderhoudend is ‘De kersentuin’ wel.

P. Anthonissen

Theater Antigone met ‘De kersentuin’ : op 23/1 in De Werf (Aalst) ; op 24/1 in Stadsschouwburg Sint-Niklaas ; op 30/1 in Westrand (Dilbeek) ; op 31/1 in CC Maasmechelen ; op 4/2 in Stadsschouwburg Brugge ; op 5/2 in Ter Vesten (Beveren) ; op 6/2 in De Warande (Turnhout) ; op 7/2 in CC Strombeek-Bever ; op 8/2 in Stadsschouwburg Kortrijk ; op 15/2 in De Meent (Alsemberg) ; op 25/2 in Stadsschouwburg Leuven ; op 21/3 in De Schakel (Waregem) ; op 29/3 in De Spil (Roeselare).

Michael Pas, Chris Lomme, Bram van der Vlugt in ‘De kersentuin’ Onderhoudende voorstelling.