Beste dames en heren, geachte reizigers. Het artikel in The Economist van 9 september 2006 ligt mij zwaar op de maag. Er wordt daarin namelijk gesuggereerd dat wij in de vliegtuigindustrie niet de waarheid zouden spreken. Nu we toch onze slot gemist hebben en weer met een half uur vertraging zullen opstijgen, maak ik van de gelegenheid gebruik om eens de puntjes op de i te zetten. Leg al maar uw krant (ja ik weet het, vroeger kreeg u er eentje van ons, nu heeft u die zelf moeten betalen) neer, stop dat belachelijke tijdschrift van ons weg, en luister eens naar uw kapitein.
“Straks, als we eindelijk mogen vertrekken, zal het cabinepersoneel u de veiligheidsvoorschriften demonstreren. Denken jullie nu echt dat onze mensen daar voor hun plezier staan? Ze weten ook wel dat bijna geen kat kijkt, zeker omdat deze vlucht weer vol zakenlui zit. Hier en daar lonkt er wel een geilaard naar hun bloes of rok, maar voor de rest kan dat veiligheidsgedoe jullie geen barst schelen. Vergeet echter niet: het gaat wel degelijk over jullie veiligheid.
Wat mij betreft mogen jullie de gsm’s laten opstaan. Het is al te belachelijk. Alsof dat zou interfereren met onze apparatuur. In elke vlucht blijven er per vergissing wel altijd een paar opstaan. Is er al één vliegtuig gecrasht door die gsm’s? Maar begin niet als een razende te bellen. Een vliegtuig is klein. Veel te klein. Vooral in sardienenklas is het geen pleziertje daar zo’n uur of vier, vijf met opgetrokken knieën te zitten, dat weet ik ook. De jeugd wordt steeds langer en langer, en wat doen wij als luchtvaartmaatschappij? We geven u steeds minder plaats. Dan worden passagiers zenuwachtig, dan koelen ze hun frustratie af op het cabinepersoneel, en die, op hun beurt, beginnen ons lastig te vallen.
“Volgens The Economist zouden die reddingsvesten en vlotjes onder de stoel zinloos zijn. Daar hebben ze een punt. Behalve in enkele dwaze rampenfilms is er nog nooit een normaal passagiersvliegtuig kunnen landen op zee. Als we ooit in zee neerstorten, is het gedaan voor iedereen. Een crash tegen een berg kan je eventueel nog overleven. Maar een noodlanding midden op het water: vergeet het.
“Dan de zuurstofmaskers. In het onwaarschijnlijke geval dat je als zakenman of -vrouw met je kinderen reist, dan ken je de regel: eerst aan jezelf denken, eerst zelf het masker opzetten en dan pas aan je kind denken. Dat kan voor jullie toch niet moeilijk zijn: eerst aan jezelf denken en dan pas aan de anderen. Jullie doen toch niets anders, dag in dag uit.
“Goed, de strenge veiligheidsmaatregelen. Pas op, wij lijden daar ook onder. Ook wij worden als vee gekeurd. Niemand vertrouwt nog een ander. Juist, midden in de zomer moesten jullie in sommige luchthavens de sandaaltjes uitdoen. Want daar zou een bom in verstopt kunnen zijn. Belachelijk, ronduit belachelijk. Ik pleit er lang voor om aan ons, piloten, een wapen te geven. Dat is ons grondwettelijk recht. Speciaal voor de Belgen aan boord: binnenkort hebben jullie verkiezingen. Stem dus voor een partij die de vrije wapendracht bevordert.
“Ik weet dat jullie de jongste jaren heel veel klagen dat je moet betalen voor een krant, een biertje, een verlepte sandwich. Je moet echter wel weten wat je wilt. Ofwel wil je voor enkele tientallen euro’s naar de andere kant van Europa kunnen vliegen, ofwel wil je geld geven voor een vliegend hotel. Binnenkort gaan jullie nog massage aan boord willen. In ieder geval moet je blijvend opletten voor DVT, deep vein thrombosis, dat is wat je krijgt als je te lang stilzit in een verkrampte houding. Het is daarom dat we geregeld vragen van mooi in je zetel te blijven zitten en niet te veel rond te lopen in het vliegtuig, want anders kunnen onze karren niet door. En verkoop van gadgets is nu onze belangrijkste bron van inkomsten. Dat is zoals bij de benzinestations. Benzine is daar het excuus om je wafels, tijdschriften, houtskool of cola aan te smeren tegen prijzen die je niet voor mogelijk acht. Vandaag overigens is bij ons het bier, de koffie en de eau de cologne 4711 in promotie. Let wel op: bier en koffie zijn niet gezond voor wie vliegt, en 4711 heeft zo’n slecht imago gekregen dat alleen oudere heren het nog gebruiken. Maar waarom zouden we het anders in promotie zetten?
“We zijn nog niet weg, maar ik moet jullie al iets over de landing zeggen. Jullie weten dat opstijgen en landen de twee echt gevaarlijke manoeuvres zijn. Willen jullie wat stilletjes zijn bij de landing? Dan kan ik mij beter concentreren. Als we geland zijn, mogen jullie wel een daverend applaus geven. Ik heb dat geleerd van een video over Richard Branson, die man die weet tenminste wat vliegen is. Hij zegt dat als je medewerkers iets goed doen, je ze dan altijd een applausje mag geven. Begin al maar met het applausje voor deze speech, want ik verneem zo juist dat door het drukke verkeer boven Zaventem, ons vertrek nog maar eens een halfuur vertraagd is. Tja, dat drukke luchtverkeer, dat komt zo onverwacht euh, ongetwijfeld door al die privévliegtuigen van die rijke luizen, die zich te mooi te vinden om een vliegtuigticketje te kopen.
“En niet vergeten: de 4711 is in promotie.”
De auteur is hoofddocent aan de Universiteit Gent en partner van de Vlerick Leuven Gent Management School.
Reacties: marc.buelens@trends.be
Marc Buelens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier