The Matrix

Een van de meest spraakmakende filmproducties van dit jaar is een hypnotiserende trip in cyberspace.

In ” The Matrix” heeft de artificiële intelligentie de wereldsuprematie overgenomen. De mens leeft – zonder het te beseffen – in een virtuele wereld. Hij dient louter als energiebron voor een computernetwerk. Een groep rebellen onder leiding van Morpheus (rol van Laurence Fishburne) lijft de hacker Thomas Anderson ( Keanu Reeves) in zijn gelederen om de wereldorde te herstellen. Thomas wordt herboren onder de naam Neo; de “uitverkorene”.

Wat “2001” betekende voor de jaren zestig en “Blade Runner” voor de jaren tachtig, is “The Matrix” voor het laatste decennium van deze eeuw. De Wachowski-broers (makers van de voortreffelijke noirthriller “Bound”) klutsen droom en werkelijkheid, heden en verleden, zodanig door elkaar dat de toeschouwer regelmatig het noorden verliest. Eigenlijk doet het er niet toe. Om hun hyperkinetisch actiespektakel enige diepgang en sociale relevantie te geven, refereren de makers aan: oosterse filosofie, religieuze mythologie en “Alice in Wonderland”.

De namen Morpheus (mythologische dromengod), Trinity (de Heilige Drievuldigheid) en Thomas/Neo (de ongelovige Thomas/ Christus) zijn niet lukraak gekozen. Om enige zin achter de voorbijflitsende “onzin” te zoeken, is bijkomstig. “The Matrix” volgt de dramatische logica van een computerspel en beoogt niet meer dan een fascinerende trip in cyberspace te brengen. “The Matrix” biedt, hoe kan het ook anders, een visueel verpletterend schouwspel.

“The Matrix” valt het best te omschrijven als een kruising tussen de cyberpunksfeer van auteur William Gibson met de live actionversie van een Manga (een verzamelnaam voor de Japanse animatiefilms en strips waar actie en erotiek centraal staan). De waanzinnige actiescènes en kung fu-choreografieën van “The Matrix” zijn uniek in hun genre.

Sleutel tot dit alles is de “flo-mo”-techniek; een proces overgenomen van de Japanse animatiefilm waarin een bewegend object bevroren wordt terwijl de camera er rond draait alsof tijd en zwaartekracht stil gehouden worden. De actiescènes nemen hierdoor surrealistische dimensies aan. De Wachowski’s zorgen er tevens voor dat de actie overzichtelijk blijft, zodat de toeschouwer elk gevoel van plaats en tijd bewaart.

De met zwarte zonnebrillen en in lange jassen getooide helden appelleren aan de technogeneratie. De soundtrack van Don Davis wordt dan ook aangevuld met een stevige portie beat en industriële rock, gaande van Marilyn Manson en Ministry tot Prodigy en Propellerheads. De perfecte samensmelting van “look” met stijl maakt van “The Matrix” een instant cultklassieker.

PIET GOETHALS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content