The Funeral

De Amerikaanse onafhankelijke regisseur Abel Ferrara tekent in “The Funeral” een uitstekend portret van een maffiafamilie.

Met elke film wijken Abel Ferrara en zijn vaste scenarist Nicholas St. John af van het voorspelbare en sterk genregebonden Hollywood-systeem. Niet dat Ferrara de genreregels op zijn kop zet. Ondanks zijn eigenzinnige stijl, respecteert deze onafhankelijke New Yorkse cineast de codes en de dramatische conventies van het genre om er zijn sterk persoonlijke obsessies op te projecteren. Zo is “The Funeral” eerder een somber familiedrama dan een maffiafilm. Ferrara’s vaste thema’s over de tweestrijd tussen goed en kwaad, schuld en boetedoening, uiten zich in The Funeral wederom in rusteloze en gekwelde personages, die naar verlossing zoeken en uiteindelijk een bevrijding vinden in de dood. In The Funeral stelt Ferrara het stuurloze van zijn mannelijke hoofdpersonages tegenover de fijngevoeligheid van de vrouwen. Tijdens een bijeenkomst van de familie Tempio om de moord op de jongste broer Johnny te gedenken, komen allerlei spanningen naar boven tussen de twee overgebleven broers Ray ( Christopher Walken) en Chez ( Chris Penn) en hun echtgenotes Clara ( Isabella Rossellini) en Jeanette ( Annabella Sciorra). Via flashbacks wordt de harteloze en ongeletterde opvoeding van de drie broers gereveleerd. Ray Tempio, de oudste, is de meest berekende van de drie. Hij heeft, toen hij zeven jaar was, zijn eerste weerloze man moeten terechtstellen. Hem werd van kleinsaf aangeleerd dat wraak de enige manier is om te overleven en om bij de vijand respect af te dwingen. Chez, de meest opvliegende van de drie, is de moordenaar. Johnny was de charismatische Cassanova, door evenveel mensen geliefd als gehaat. Doorheen de herinneringen van Ray en Chez weeft Ferrara tevens een moordmysterie. De motivatie van de eigenlijke moordenaar duidt op de absurditeit van de gangsterethiek en de ridicule nietigheid van een mensenleven. Hierover wordt gefilosofeerd door de echtgenotes Clara en Jeanette. De bekommernissen van de mannen staan loodrecht tegenover deze van de respectieve echtgenotes. Ray en Chez zijn op een bestiale wijze uit op wraak en eerherstel. Voor zowel Jeanette als Clara is het intact houden van de familie de grootste zorg. Even komt België ter sprake, wanneer Clara een parallel tussen de geesteszieken in Geel en de krankzinnigheid van haar echtgenoot Chez maakt. De leefwereld van de Tempio’s wordt eerder geregeerd door instinct en geweld dan door ratio en gevoel. In het gesprek tussen Jeanette en Ray wordt deze tweespalt tussen controle en blinde drift geprojecteerd op het geloof in God.

De vele stiltes in The Funeral worden opengereten door enkele brutale geweldscènes, maar de excessen van “Bad Lieutenant”, “Ms. 45”, “King of New York” of “Snake Eyes”, hebben hier plaatsgemaakt voor een somber en integer maffiaverhaal.

Piet Goethals

The Funeral Sombere maffiatragedie.