Stuitend gebrek aan leiderschap

TERWIJL DE vaudeville rond de bestelling van mondmaskers aanhoudt, werd vorige week een malgoverno op Vlaams niveau duidelijk. Pas drie weken na de uitbraak van de coronacrisis wordt een taskforce opgezet om de chaos in de Vlaamse woon-zorgcentra aan te pakken. Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke (CD&V) maakte een slechte beurt. Margot Cloet van Zorgnet Icuro, afkomstig uit dezelfde zuil, zette de minister in de tv-studio’s uit de wind. Geert Uytterschaut, de CEO van Orpea, een Europees netwerk van woon-zorgcentra, noemde de dingen wel bij naam: “We zijn te veel blijven hangen in theorie in plaats van daadkracht.” De trage aanpak toont het stuitend gebrek aan leiderschap van de huidige politieke generatie. Crisissen zijn kansen voor beleidsmakers om te tonen wat ze in hun mars hebben. Maar het ontbreekt aan sterke persoonlijkheden om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen.

Dat was in het verleden anders. Getuige daarvan de anekdotes die Piet Vanthemsche dezer dagen op zijn Facebook-pagina gooit. Hij is een van de covoorzitters van de Economic Risk Management Group (ERMG) die de regering de coronacrisis helpt aan te pakken. In 1999 moest hij als kabinetschef van de minister van Landbouw de dioxinecrisis aanpakken. Herman Van Rompuy was minister van Begroting. Tijdens de dioxinecrisis was het vilbeluik gestopt met de ophaling van kadavers. Vanthemsche loste dat op door te beloven dat per kilo extra opgehaald gewicht één frank meer zou worden betaald. Van Rompuy vroeg: “Piet, wie zal dat betalen?” Het antwoord van Vanthemsche: “U, want u bent minister van Begroting.” Case closed. Dat is meer dan anekdotiek. Het toont aan dat je in zwaar weer crisissen de baas kan als je tijdig verantwoordelijkheid neemt en leiderschap aan de dag legt.