Storm in Oostende

Luc Huysmans senior writer bij Trends

In plaats van vers kapitaal op te halen voor verdere groei, vecht het groene-energiebedrijf Electrawinds om te overleven. De tijd dringt.

Eén kans op drie heeft Electrawinds om op 20 november met de oppergaai te gaan lopen in het Finse Lahti. Het groenestroombedrijf uit Oostende is door de Global Cleantech Cluster Association (GCCA) genomineerd als een van de drie beste bedrijven in de categorie BioEnergy/Biofuels.

De vraag is: welk Electrawinds zal desgevallend de prijs ophalen, en zal stichter en CEO Luc Desender nog steeds de lakens uitdelen bij het bedrijf? Want op precies dezelfde avond dat de GCCA zijn nominaties bekendmaakte, liepen de onderhandelingen tussen Electrawinds en Eneco op de klippen. Het Nederlandse energiebedrijf zou optreden als strategische investeerder. Het kapitaal dat de nieuwe aandeelhouder zou meebrengen, was een sleutelelement in het reddingsplan dat dit voorjaar werd aangekondigd. Ook Colruyt zou voor die rol zijn gepolst, maar de boot hebben afgehouden.

Dat betekende een forse streep door de rekening van Desender. Want met het afspringen van die gesprekken lijkt het model waarbij Electrawinds met extra kapitaal verder kan doen zoals het tot nu toe heeft gewerkt, definitief begraven. Dat besefte het bedrijf ook, want in het persbericht waarin het afhaken van de strategische investeerder werd bekendgemaakt, viel ook te lezen dat er parallelle gesprekken liepen “met het oog op een minder ambitieus businessplan, waarvoor een aanzienlijk lagere inbreng aan kapitaal noodzakelijk is”.

Witte ridder

Bij het ter perse gaan lag een scenario op tafel waarbij Fortino, het fonds van ex-Telenet-topman Duco Sickinghe, met steun van Gimv als witte ridder zou optreden. Sickinghe en zijn zakenpartner Renaat Berckmoes zouden 15 miljoen euro inbrengen, en de investeringsfondsen Gimv-XL (Gimv en Vlaamse Participatiemaatschappij) en DG Infra+ (Gimv en Belfius) hetzelfde bedrag. Daarnaast laten ze 10 miljoen euro ruimte voor andere investeerders, al kan ook over die som nog worden gepraat.

Het duo –maar vooral ook de bankiers — verwacht naar verluidt tegen 1 november een antwoord, al zullen de gesprekken nog wel iets langer aanslepen. “Het kan snel gaan, want alle gecontacteerde partijen kennen het dossier”, weet een insider. “Maar momenteel ligt er geen ander voorstel dan dat van Gimv/Fortino op tafel.”

Al is het eerste onbegrip al weggeëbd, toch is in Oostende niet iedereen onvoorwaardelijk fan van het reddingsvoorstel. Zowel de oprichtersfamilies Desender en Vandekerckhove en hun medestanders van het eerste uur, als sommige andere overheidsinstanties, zoals Participatiemaatschappij Vlaanderen (PMV), dreigen hun belang fors te zien verwateren.

Is daarmee het rijk van Luc Desender ten einde? De financiële mogelijkheden van de familiale holding Winpar zijn niet onbegrensd. Mogelijk kan een verkoop van sommige activa zorgen voor voldoende middelen om alsnog in het nieuwe plan mee te stappen. Indien dat niet zou lukken, dan blijft wellicht voor hem een rol als technisch verantwoordelijke weggelegd, want zijn knowhow staat buiten kijf. In juni al werd aangekondigd dat er werd uitgekeken naar een nieuwe CEO. Het resultaat van die zoektocht hangt echter ook af van de nieuwe constellatie bij aandeelhouders en raad van bestuur.

Sommigen blijven op zoek naar alternatieven. Daarbij naar verluidt Jos Sluys (ex-topman van hr-softwarebedrijf Arinso) en zijn fonds Saffelberg. “Het is zoals een huis waar maar één kandidaat-koper voor is”, analyseert een kenner van het dossier. “Je kan blijven hopen dat er nog kopers opdagen. Maar als de koop mislukt, stort het hele huis misschien wel in.” Lees: dan komt er een scenario, waarbij veel meer activa moeten worden verkocht dan nu het geval is, steeds dichterbij. In het allerslechtste scenario dwingen de banken het bedrijf tot een gedwongen verkoop, wat wellicht (te) lage prijzen met zich meebrengt, en de kans dat er van Electrawinds niet meer dan een briesje overblijft.

Terwijl het bedrijf op zich veel waarde herbergt. Er is een stevige pijplijn aan projecten die veel waarde kunnen genereren, niet in de laatste plaats de participaties in liefst vier concessies voor zeewindmolenparken voor de Belgische kust. Maar om die waarde tot uiting te laten komen, is tijd nodig, en geld. “Indien het bedrijf deze liquiditeitscrisis te boven kan komen, ligt er nog een mooie toekomst open. Maar de banken willen geld, of een oplossing”, klinkt het.

Onhoudbaar

Dat het geesteskind van Desender in de problemen zou komen, was — mits enig hineininterpretieren — bijna onvermijdelijk. “Tijdens de eerste vergadering van de raad van bestuur waaraan ik deelnam, heb ik dadelijk gezegd dat de situatie niet houdbaar was voor de holding”, vertelde Jo Cornu bij de publicatie van de halfjaarresultaten.

De bij Alcatel door de wol geverfde topmanager voelde de bui drie jaar geleden al hangen. Cornu, die vorig weekend als voorzitter werd opgevolgd door Paul Desender, blijft nog tot 12 november aan als bestuurder bij Electrawinds. Daarna wil hij focussen op zijn nieuwe mandaat als gedelegeerd bestuurder van spoorwegmaatschappij NMBS. De datum van zijn vertrek wordt intern als deadline gehanteerd voor een definitieve oplossing, wat het belang schetst dat aan zijn inbreng wordt gehecht.

De huidige problemen zijn het gevolg van wat Cornu al in 2010 vaststelde. Technisch en operationeel is er weinig mis met de Oostendse installaties. In minder dan vijftien jaar oogt de referentielijst indrukwekkend. De honderdste operationele windturbine werd vorig jaar ingehuldigd in het Waals-Brabantse Perwez. Het bedrijf heeft windparken in België, Frankrijk, Italië, Bulgarije, Roemenië, Ierland en Zuid-Afrika. Het is betrokken bij vier van de zeven concessies voor zeewindmolenparken voor de Belgische kust (Norther, Seastar, Rentel en Mermaid). Er zijn biomassaprojecten in Oostende, Moeskroen, Indjia in Servië en het Nederlandse Sluiskil.

Helaas is Electrawinds het tegendeel van een reus op lemen voeten. De onderliggende activa zijn veel steviger onderbouwd dan het lichaam van de reus, lees: de holding boven al die binnen- en buitenlandse dochters.

De holding raakte de afgelopen jaren steeds meer in geldnood. Energiebedrijven investeren per definitie op lange termijn. Voor windmolens is het courant een projectbedrijf te financieren met een kwart eigen vermogen en driekwart leningen. Maar dat betekent dat telkens een flink deel van het cash geld wordt geblokkeerd tot het moment dat de projectdochters dividenden kunnen uitkeren. Helaas kan dat jaren duren, want het proces van studies, vergunningen en bouw moet volledig worden doorlopen voor de eerste elektron op het net terechtkomt.

In de tussentijd zijn de enige inkomsten van de holding de vergoedingen die ze krijgt van de dochters: construction fees en management fees. Maar nieuwe investeringen vergen intussen vers kapitaal. Desender & co haalden dat op via achtergestelde leningen, om zo de controle over het bedrijf te kunnen behouden. Maar die leningen moeten ooit worden terugbetaald, en bovendien werd de holding daardoor ook opgezadeld met intrestlasten.

Schuldenberg

Dat leidde midden 2013 tot een schuldenberg van 360 miljoen euro. Twee derde daarvan zit bij de projectvennootschappen, wat met een ebit van 5,5 procent financieel geen drama is. De holding torst zelf ongeveer 130 miljoen euro schulden. Cornu hoopte op een kapitaaloperatie om die grotendeels weg te kunnen werken. “Daarvoor moeten we eerst zelf ons huiswerk doen, en zorgen dat de holding break-even draait.”

Electrawinds werkt daar al drie jaar aan. De gesprekken met de banken voor een beursgang in Brussel waren vergevorderd, maar botsten op het slechte beursklimaat. Risicokapitaalverschaffers waren geen optie, door hun focus op kortetermijnwinst. Daarom werd gekozen voor de beursgang-met-een-omweg, via het Duitse beursgenoteerde investeringsvehikel ECT. Vooral de Amerikaanse hedge funds onder de aandeelhouders lieten het echter afweten, waardoor de operatie niet de verhoopte 110 miljoen euro opleverde, maar ‘slechts’ 55 miljoen euro.

Dat noopte tot een gesprek met de aandeelhouders en de houders van achtergestelde leningen. Het resultaat: een princiepsovereenkomst tussen de aandeelhouders van dit voorjaar om de leningen om te zetten in kapitaal en vers kapitaal aan te trekken. Plus de beslissing om te desinvesteren: de zonneparken gaan de deur uit, en ook de windmolenparken buiten de nieuwe kernregio’s België-Frankrijk, Servië-Roemenië en Kenia staan te koop.

Maar het sluitstuk van de operatie, de komst van een nieuwe cornerstone-investeerder, lukte niet. Daardoor kwam het hele herstructureringsplan op losse schroeven te staan. “Eigenlijk heeft het bedrijf zichzelf een beetje in slaap gewiegd, ook wel omdat er drie ernstige kandidaten waren. Je kan wel denken dat je drie vogels in de hand hebt, maar pas wanneer je er daar één van echt vasthebt, ben je zeker dat ze niet meer in de lucht zitten.”

LUC HUYSMANS

“Momenteel ligt er geen ander voorstel dan dat van Gimv/Fortino op tafel”

“Indien het bedrijf zijn huidige liquiditeitscrisis te boven kan komen, ligt er nog een mooie toekomst open”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content