Showgirls

Met “Showgirls” filmen de Nederlandse regisseur Paul Verhoeven en Hollywoods duurst betaalde scenarist Joe Eszterhas zich naar een absoluut nulpunt.

In Showgirls lift de jonge vrouw Nomi, met het vanzelfsprekende duistere en bewogen verleden, naar Las Vegas om er rijkdom en glorie als sterdanseres in een groots opgezette stripteaseshow te bemachtigen. Opgevangen door de Afro-Amerikaanse grimeerster Molly begint ze in een goedkope naaktklub als privé-danseres, alvorens sterrendom te bereiken in de megaproduktie “Goddess”.

Vermits scenarist Joe Eszterhas en regisseur Paul Verhoeven de toeschouwer een blik achter de schermen van de showbizz willen bieden, wordt Nomi’s moeizame tocht naar de roem ruimschoots geïllustreerd met korruptie, jaloezie, vernederingen en machtsspelletjes, gepersonifieerd in Nomi’s rivale Cristal en haar manager Zack.

Door in de VS nationaal uit te komen met de gebrandmerkte NC-17 kwotering (die gelijkstaat met de X-kwotering voor pornografie) en een schaamteloze non-stop exploitatie van het vrouwelijke lichaam te etaleren, wou het duo Eszterhas-Verhoeven het puriteinse Amerika een spiegel voor de ogen houden.

Verhoeven zit nooit verlegen om wat provokatie. Het is echter naïef om te denken dat een vervelende miskleun zoals “Showgirls” het geweten van een hele bevolking wakker kan schudden. Het grote probleem van deze film is net dat hij niet slecht genoeg is om als camp gesmaakt te worden en zeker niet de perverse subtiliteiten bezit om te shockeren, laat staan te prikkelen. “Showgirls” is niet meer dan een vulgaire borsten- en tepelparade in scoopformaat, die meer weg heeft van een brainwash dan van een erotische beeldenreeks. De kitscherige smakeloosheid van de dekors en de banale koreografieën mogen dan nog in het teken staan van de blitse en groteske leegte van Las Vegas, Verhoevens beeldregie straalt een zelfde pralerige gemakzucht uit.

Of het gebrek aan stijl nog niet genoeg is, zijn de twee hoofdaktrices Elizabeth Berkley (Nomi) en Gina Gershon (Cristal) een ramp. Eszterhas’ goedkoop pulpverhaaltje overstijgt op geen enkel moment de clichés van een brave softseksploitationfilm. Zelfs de clichématige moraal in de vorm van een happy-end, waarin Nomi verklaart “zichzelf gevonden te hebben”, is een kopie van de pure B- of Z-film.

Dat striptease geen synoniem hoeft te zijn voor fantazieloze domheid, bewees bijvoorbeeld Atom Egoyan in zijn stukken intelligenter opgebouwde Exotica. Showgirls reduceert het vrouwelijk lichaam tot een perfekt geschapen objekt. De onderliggende inhoud van een sterke heroïne die via seks macht en sukses weet te bekomen, is dan ook bespottelijk dubbelzinnig en korrupt. ()

PIET GOETHALS

Blote borsten Verre van voldoende om een film te maken die te pruimen is.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content