SCHIL HET MINISTERIE VAN FINANCIëN AF

Huwt Jean-Marie Dedecker de fascistoïden van het Vlaams Belang? Met die bijkomstigheid vielen de mopperkonten van de progressieve pers (dus 80 % van het Vlaamse journaille) de burger dagenlang lastig, tot doping de pagina’s domineerde. Belangrijker is wat Dedecker als programma heeft. Hij pleit voor een vlaktaks, terwijl zijn ex-partij rond de pot draait.

Gelukkig heeft de Wetstraat haar stand-up comedian, of je zou er nog minder mee te maken willen hebben. Vincent Van Quickenborne is een aangename borst. Hij hoeft niet zoals Daerden aan de drank te zijn om buitelingen te maken. De werkers van Financiën ambetantenaren noemen, is inspirerend voor carnavalbals of de leutestoet in Aalst. Q raakt de roos met zijn woordvondst: er zijn veel te veel van deze ambtenaren/ambetantenaren. Hen schuimbekkend zien marcheren in de straten brengt dat opnieuw onder de aandacht. Is de oplossing om de heren en dames uit hun lijden bij de almachtige Reynders – minister, partijchef, logebroeder – te verlossen meer computers, meer pree, meer aanwervingen en minder polit-benoemingen, minder Brussel, minder absenteïsme van hun minister?

Efficiënte vlaktaks. Neen, de oplossing is een draai van 180 graden en streven naar een vlaktaks. Een vlaktaks is eenvoudig, doorzichtig, democratisch voor de burgers en hoeft de solidariteit tussen arm en rijk niet te vernietigen. Het bijkomende voordeel is dat je met een vijfde van het aantal ambtenaren het manna voor de staat kan verzamelen. Dat kost nu 8 miljard euro of 10 % van de belastingopbrengsten (dixit VUB’er Jef Vuchelen). Het tweede bijkomende voordeel is dat een falanx van advocaten, auditors en boekhouders deftiger emplooi kan zoeken dan te hiphoppen aan de fiscale achterpoorten. Het afschillen van Financiën met zijn 28.000 ambtenaren en zijn mussoliniëske gebouwen geneest de kanker van dat ministerie.

Het recht om te beledigen en het privilege om beledigd te worden is de smering van de democratie. Als je in je schrijfdrift over de economie en de politiek in België de toetsen hun uitvallen ziet vormen, denk je af en toe: ‘t zijn toch goeie knollen, ik stop ermee. Die mildheid ben je binnen vijf minuten weer kwijt als je verhalen leest in evenwichtige bladen als De Tijd en Trends (eigen lof mag even). ‘De fratsen van Freya en de paarse factuur’ van Erik Pompen (Trends, 18 januari 2007) wijst eens te meer op de gotspe van de ministeriële mannequin en haar kabinet en op de immoraliteit waarmee de pausen van paars hun begroting verlinken en hun burgers voor de zot houden. Wat scheelt er toch aan die Belgen dat zij zich keer op keer laten inpakken door een liberale premier die mooie boekjes doet schrijven, een campagnedier is, en voor de rest een lawaaimaker blijft die leeft bij de gratie van de internationale conjunctuur. We wensen het ons en anderen toe: als de economie zakt en de monsters van de vergrijzing, de syndicalitis en de Belgische institutionele chaos bijten, zullen de schellen van de ogen vallen.

De analyse van Pompen rook nog naar de drukinkt toen De Tijd met een scherpe reportage over de fiscus te velde uitpakte. Een van de uitsmijters van een ambtenaar: “De fiscale wetgeving is zo ondoordringbaar, dat we uitleg over de nieuwste regels moeten vragen aan de boekhouders die we controleren”. En nog een: “Het enige wat de fiscus kan redden, is dat de Raad van State de twee toplui eruit gooit.” Denkt u dat mevrouw Freya en meneer Didier zich iets gelegen laten aan de kritiek? Neen, zij leven in Elyzeese Velden en calculeren hun landgenoten uitsluitend in als kiesvee.

Beleefd uitlachen. De Gentse advocaat-fiscalist Werner Niemegeers verdedigt met verve de vlaktaks in teksten en bij debatten. De notionele interest – een belastingaftrek voor kapitaal – noemt hij al maanden veel te weinig en veel te laat en in vergelijking daarmee is een vlaktaks een economische turbo. Een premier en een minister van Financiën die in de wereldsteden pronken met een fiscale aftrek van amper 3,66 % om hun land te promoten als dé vestigingsplaats voor multinationals, zullen bij de experts beleefd worden uitgelachen. De Baltische staten kennen een vlaktaks van nul procent voor vennootschapen. Bovendien zijn veel landen uit het vroegere Oost-Europa bezig met de invoering van een vlaktaks die schommelt rond 15 %. Ook Ierland kent een vlaktaks (12,5 %) en Rusland (13 %). China, India en de VS denken aan de invoering van deze simpele, transparante en haast papierloze belastingvorm. Bevoordeelt een vlaktaks de rijken? Neen. Je kan voor de kleinverdieners één of een handvol categorieën invoeren van belastingvrije inkomensdelen. De socialisten wijzen de discussie over de vlaktaks af. Johan Vande Lanotte en Elio Di Rupo en hun troepen kicken op ambtenaren, controles, hersenspoeling.

De auteur is directeur van Trends. Reacties: frans.crols@trends.be

Frans Crols