PUBLIEKE INTELLECTUELEN EN ZEURPIETEN

De Vlaamse televisiestations hebben een blikken doos. Onder het deksel zitten experts en zeurpieten. De zeurpieten femelen over de gemeenplaatsen van het politiek correcte denken, de experts hakkelen over de nuances van kernenergie, Kyoto, genetisch gewijzigde gewassen, moslims. Hakkelaars op de buis verdwijnen uit de blikken doos. Televisie is de baronie van de zeurpieten.

Frank Deconinck en Pierre D’hondt zijn experts en leiden het tweede belangrijkste onderzoekscentrum van de atoomwetenschappen in Europa. Dagelijks verschijnen krampachtige oproepen om onze vindingrijkheid, innovatie, aantallen exacte wetenschappers en ingenieurs te verhogen.

Boven Imec in Leuven – een vrijplaats van internationaal toptalent op onze bodem – schittert de zon, want onderzoek naar micro-elektronica is oorbaar. Boven het Studiecentrum voor Kernenergie in Mol – een vrijplaats van internationaal toptalent op onze bodem – hangen donderwolken. Het SCK wordt doodgezwegen, gekleineerd, van zijn centen beroofd door de opeenvolgende regeringen van dit land die om ter hardst gillen over het Lissabonakkoord, kennisjobs, slimme ondernemingen en topuniversiteiten.

In een lang interview met Trends (blz. 37 en op de Trendswebstek) stellen Frank Deconinck en Pierre D’hondt op basis van tientallen jaren onderzoek dat België nog decennialang kernreactoren nodig zal hebben, dat de strijd om energie hét twistpunt zal zijn van de 21ste eeuw en dat oorlogen zullen volgen als kerncentrales niet hun terechte plaats herkrijgen in de Europese energiemix.

Mol en de Wetstraat liggen mentaal op andere planeten. De Vlaamse socialisten – waar is de tijd dat de linkse democraten vochten voor hoogovens, raffinaderijen, aardgasterminals, steenkoolputten; vandaag zijn het technologische chihuahua’s – beletten in de regeringen-Verhofstadt de discussie over kernenergie. Liever vissen zij de groene stemmen op dan moedig na te denken over atoomstroom.

April 2006 wordt de maand van Tsjernobyl. Twintig jaar na het serieuze kernongeval is het moment aangebroken om opnieuw te schimpen op deze vorm van vreedzame, rendabele en toekomstgerichte energie. In 1986 ontsnapte uit de kerncentrale van Tsjernobyl een radioactieve wolk die tot duizend kilometer verder haar invloed deed gelden. Een schitterend ongeluk om jarenlang dood en verdoemenis af te roepen over de kerncentrales.

In de zomer van 2005 verscheen een Tsjernobylstudie van de Verenigde Naties. De besluiten waren in tegenstelling met de apocalyptische voorspellingen van de usualsuspects: groen in alle nuances, van neomarxistisch tot de vogelaars van De Wielewaal uit Pulderbos. De vrolijke vrienden van wat toen nog Agalev heette en immer Ecolo is gebleven, aapten hun internationale netwerk na en voorspelden dat de atoomwolk in Europa voor ongekende dood en vernietiging zou zorgen: tienduizenden of zelfs honderdduizenden doden. In Tsjernobyl stierven volgens het VN-rapport vijftig reddingswerkers en negen kinderen en door de nucleaire besmetting zullen er in de komende tientallen jaren 4000 bijkomende kankerdoden vallen door reactorstraling. Op de vele miljoenen mensen die werden blootgesteld is dat zo weinig dat de meersterfte in de statistieken onzichtbaar zal zijn. Opvallend is dat nog steeds niet abnormaal veel leukemie is gevonden. De gunstige afloop van Tsjernobyl is te danken aan de snelle evacuatie van het gebied en de korte halfwaardetijd van veel radioactieve stoffen. Zij zijn uitgewerkt.

U kijkt op? De rapportage over de VN-besluiten was in Vlaanderen zeer petieterig. Zij viel tussen de plooien van polemiekjes over Rutger Beke en zijn epo, de overlevingskansen van Verhofstadt II en de groeiende hommeles over de vergrijzing en de pensioenen.

In Mol wekte de geringe sterfte van Tsjernobyl geen verbazing. De Sovjet-Unie had haar akademgorods, de gesloten steden voor een elite van wetenschappers. De akademgorods zochten eenzame regio’s op, ver van Pjotr en Natasja Doorsnee, de spionnen en het Westen. De Kempen werd na de Tweede Wereldoorlog geschikt gevonden voor een Belgische nucleaire akademgorod. Bij de eekhoorns, korhoenen, lijsters, konijnen en achter prikkeldraad speurden vanaf 1952 duizenden natuurkundigen, mathematici, ingenieurs en hun technische helpers naar de geheimen van de atomen.

Ziet u de experts van het atoomcentrum op uw favoriete televisiestation? Neen. Zij zijn besmet, want verdienen hun brood met het nucleaire onderzoek. Dus – zo oordeelt de staf van het nieuws en de duidingsmagazines – mogen zij hun kennis niet tonen. Liever kiezen de journalisten voor de beroepsalarmisten van de Bond Beter Leefmilieu, Greenpeace, WWF, Friends of the Earth en hun papieren angsten. Wat in Vlaanderen doorgaat voor publieke intellectuelen, is van het type zeurpiet.

De auteur is directeur van Trends. Reacties: frans.crols@trends.be

streamer

Frans Crols