Pech gehad

Terwijl hun land zich moeizaam een weg uit de recessie baant, staat de Australiërs een ruig jaar te wachten.

2021 ziet er niet zo rooskleurig uit voor Australië. Dankzij een record van 28 jaar zonder recessie is de bevolking gemiddeld de op één na rijkste ter wereld. Maar door de pandemie is aan die economische zegereeks onverwacht een einde gekomen. De overheid verwacht aan het begin van het nieuwe jaar een werkloosheidscijfer van 8 procent. Tegen maart zal een loonsubsidieprogramma, waardoor 3,5 miljoen banen gered konden worden, uitgeput zijn. Australië heeft zijn grenzen afgesloten om het coronavirus af te weren, maar daardoor heeft het ook de immigranten buitengesloten die de economie normaal mee aandrijven.

Dat kan vragen doen rijzen over de welvaart die Australië zo lang zo makkelijk kwam aanwaaien. China was daar grotendeels verantwoordelijk voor. Het schrokt meer op van wat Australië produceert dan welk ander land ook: alles bij elkaar bijna 40 procent van de Australische export. De meeste toeristen in Australië ¬ 1,4 miljoen in 2019 ¬ komen uit China en 13 procent van alle ingeschreven studenten aan de grootste Australische universiteiten kwam uit China.

2021 heeft een aantal lastige aanpassingen in petto. De twee landen kibbelen over van alles en nog wat, van de aanpak van covid-19 door Peking tot de deelname van Australië aan oefeningen van de marine op de Indische Oceaan. De lijst met Australische producten die door China geboycot worden, wordt elke maand langer. Nadat ze rundvlees uit verscheidene grote slachthuizen verbannen hadden en invoerrechten op gerst geheven hadden, hebben de Chinezen hun fabrieken bevolen niet langer Australisch katoen te kopen, zijn houtladingen tegengehouden en werden tal van andere producten bedreigd.

De pestkop uithangen

Sommigen minimaliseren het risico dat Australië loopt. Ze beweren dat de Chinezen niet zomaar ineens de enorme voorraden aan Australische middelen kunnen vervangen. Maar de laatste tijd hebben Chinese importeurs de Australische steenkool ook meer links laten liggen. Australië hangt veel meer af van China dan andersom. Als het grootste land de pestkop uithangt, heeft dat speelruimte genoeg om het kleinere land economisch te kwellen, terwijl het daar zelf amper iets van merkt. Niet alleen de welvaart van Australië staat op het spel, ook de veronderstelling die zijn positie in de wereld vorm heeft gegeven: het kan op China terugvallen om de economie op dreef te houden, maar houdt ook de Verenigde Staten te vriend als belangrijkste bondgenoot.

Tegelijk maken Australiërs zich almaar meer zorgen over buitenstaanders die zich bemoeien met hun democratie. Politici willen meer macht krijgen om die inmenging te voorkomen en willen hun misnoegen uiten over de militaire expansiezucht en de inbreuken op de mensenrechten in China. In het komende jaar zullen de Australiërs moeten samenwerken met andere gelijkgezinde landen om zich te verzetten tegen hun grootste handelspartner. Politici van de hardere lijn zullen een stevig debat op gang brengen over hoeveel dat hun fortuinlijke land zal kosten – en waar het dan in de toekomst zijn geluk zal moeten zoeken.