Beste Wim,
We kennen elkaar al meer dan twintig jaar. We hebben samen nog Martha’s Vineyard, in de voetsporen van de Kennedy’s, verkend. We hebben Wassily Kandinsky in Keulen en Jimi Hendrix in Londen doorgrond. En ik verhul niet dat we samen Jurassic World in de Everyman Cinemas in Belsize Park hebben gezien.
Je bent op de pijnlijkste momenten in mijn leven de stem van de familie geweest om afscheid te nemen, om perspectief te zoeken en te vinden. Je bent een encyclopedische geest, een fijnbesnaarde ziel, een supercreatieve geest. Je hebt een prachtige stem, een scherp inzicht en een onovertroffen gevoel voor humor. En nu dit, mijn beste Wim, om Tim Rice te citeren: brother, how low can you stoop?
Voor VRTNWS.be heb je je vijf lievelingsboeken opgegeven. Twee ervan zijn managementboeken. Made to Stick van Chip en Dan Heath, een schitterend boek, een van de beste managementboeken ooit. Disclaimer: ik had het je aangeraden. Maar hoe diep kan een hoogbegaafd man als jij vallen? Als tweede managementboek heb je gekozen voor Eat That Frog van Brian Tracy. Ik heb mijn familie op vakantie doen schaterlachen door eruit voor te lezen en het te duiden. Zelden hebben we samen zo veel plezier gehad als tijdens een twee uren durende voorleessessie over het onnozelste managementboek aller tijden. Steven en Nele genieten nog na.
Het boek telt 172 pagina’s. Beter gezegd: 140 pagina’s en de rest zijn witpagina’s. Nog beter: het telt drie pagina’s inhoud, 137 pagina’s herhaling en het is in dat opzicht vele malen erger dan de meeste éénideemanagementboeken geschreven door consultants die je eerst uitleggen wat ze zullen vertellen, dan een voorbeeld geven, vervolgens dat voorbeeld uitleggen, dan vertellen wat ze verteld hebben, nog een voorbeeld geven uit hun rijke advieservaring, vervolgens herhalen wat ze al gezegd hebben, om ten slotte het geheel nog eens samen te vatten, liefst in de vorm van takeaways. In het nawoord laten ze nog eens weten hoe je hen kunt inhuren om meer uitleg te krijgen over hun schitterende inzichten en kondigen ze meteen hun volgende boek aan.
In dat genre klopt Brian Tracy alle records. Spoiler alert: het boek belooft een unieke methode om superproductief te worden. En die methode is: focus, weet wat je wilt, begin eraan en begin slechts aan het volgende als je het vorige hebt afgewerkt. Die boodschap 38-maal herhalen, vijftien variaties van een ander pikken zonder te verpinken, en telkens superenthousiast roepen: dit is de belangrijkste boodschap uit je leven! Ik weet het, Wim, jij kunt dat ook, een beetje kretologie ten beste geven, maar bij jou is dat telkens persiflage en opgeklopt enthousiasme met een ironische deugddoende knipoog. Je bezingt de lof van de popzanger en knipoogt naar Spiegel am Spiegel van Arvo Pärt. Bij Tracy is het helaas bittere ernst.
Ik meende je te kennen, mijn beste Wim. Maar zelfs de psycholoog van het jaar 2015 moet toegeven dat je nu een mysterie voor hem bent geworden. Hoe kan iemand als jij het grootste snertwerk uit de managementliteratuur zo hoog inschatten? “Ondanks het feit dat dit soort boeken erg Amerikaans-managementachtig zijn, lees ik ze graag.” Maar dit boek is niet eens representatief voor het vakgebied. Het is het meest stupide van het meest stupide. Ik vrees dat je me niet eens zult tegenspreken. Toch een waarschuwing. Wil je dit boek wegstoppen tot je kinderen de jaren van de wijsheid hebben bereikt? (Proficiat met je boek over je vaderschap, het zal stukken beter zijn dan dit onding.) Volgens hersendeskundigen zijn je kinderen ongeveer volwassen als ze 26 zijn, wanneer hun neocortex is volgroeid, want ik zou echt niet graag hebben dat ze lezen wat er op pagina 95 staat: “Denk maar aan dit fantastische devies: spring – en het vangnet verschijnt vanzelf.”
Mijn beste Wim, ik stel voor dat we samen een tegengif ontwikkelen. We gaan zo snel mogelijk samen de Gerhard Richter-tentoonstelling in het S.M.A.K. bezoeken, en als dat niet goed genoeg is, gaan we naar de Richter-tentoonstelling in Southampton. Ik wil de echte W. Oosterlinck als vriend houden en niet een door een virus besmette intellectueel. Doe het niet voor de managementwetenschap, doe het voor mij.
De auteur is professor-emeritus aan de Vlerick Business School.
Marc Buelens
Hoe kan iemand als jij het grootste snertwerk uit de managementliteratuur zo hoog inschatten?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier