Op weg voor 399 euro

De gps-optie in nieuwe auto’s kost ruim 1500 euro. Dat is niet goedkoop. Gelukkig bestaan er ook betaalbare, draagbare modellen. Maar hoe degelijk zijn die? Wij namen de proef op de som.

Draagbare gps is aan het feest in de winkels, en dat blijft nog wel even duren. Deze oplossing is immers veel goedkoper dan de gps-optie in nieuwe auto’s (meer dan 1500 euro). Komt daarbij dat je het systeem vlot van de ene naar de andere auto verhuist en soms zelfs op de fiets kunt installeren. De prijskaartjes voor draagbare gps starten bij ongeveer 300 euro. En die draagbare toestellen gebruiken identiek dezelfde geografische databronnen als vaste, ingebouwde toestellen: geleverd door het Belgische Tele Atlas ofwel door het Amerikaanse Navteq.

Voor deze test kozen we twee toestellen die momenteel manifest aanwezig zijn in de grote winkels: de Mitac Mio 168 (399 euro) en de Mio 269 (549 euro). Het eerste toestel biedt kaartgegevens voor de Benelux, het tweede vindt de weg in 27 landen in Europa. Concurrenten in deze prijsklasse zijn onder meer Tom Tom en Garmin.

Navigator en agenda

Model 168 dient zich aan als een pda (elektronische organiser) van het type pocket-pc, met Windows Mobile als basisprogramma. Het combineert de zeer platte vorm van dit soort toestellen met een verticaal scherm, verdwijnt moeiteloos in een jaszak en biedt alle pda-functies: agenda, adresboek, raadplegen van Word- en Excelbestanden, en een mini-Outlook voor e-mails. Het toestel onderscheidt zich van andere pocket-pc’s door de chip en de geïntegreerde antenne die de signalen van de positiebepalende satellieten detecteert. Dát is namelijk de basisinformatie die een gps laat werken.

Het duurdere model, de Mio 269, is minder universeel en veel dikker dan zijn kleine broer, de 168. Niet meteen ontworpen voor de jaszak (of het zou een parka moeten zijn), maar op en top voor zijn navigatorfunctie, met een horizontale weergave die meer is aangepast aan kaarten, en een reeks gebruiksconforme knoppen. Terwijl de pda-interface op die van een pc lijkt (Windows), start de Mio 269 met een specifieke presentatie en navigatie die ons intuïtiever en sneller overkwam. Dit toestel biedt een agenda en daarnaast mogelijkheid tot opslaan en afspelen van muziek (mp3-formaat).

De ingebruikneming van de Mio 269 verloopt spotgemakkelijk. Hij bevat een kleine harde schijf van 2,5 gigabyte met de programma’s en cartografische gegevens. Anders gezegd: uitpakken en wegwezen! Model 168 heeft geen harde schijf en ontvangt zijn cartografische informatie van een met het toestel meegeleverde geheugenkaart die eerst in de pda moet worden ingeplugd. Het is voor de gebruiker even wennen aan een pocket-pc, maar wie vertrouwd is met computers, ziet meteen overeenkomsten met Windows-pc’s.

De goede zuignap

De installatie in de auto verloopt identiek voor beide toestellen. Mitac levert een soepele drager met een zuignap om het toestel tegen de voorruit te bevestigen. Dat is de ideale plaats, want een gps moet satellietsignalen kunnen ontvangen, en het kleinste obstakel verstoort die taak. Een gps werkt niet als hij onder het dak van de auto wordt opgesteld. Hij heeft dan een minder fraaie antenne in de vorm van een draad nodig. Het zuignapprincipe blijkt prima te werken. Het toestel blijft stevig op zijn plaats en is niettemin prima oriënteerbaar.

De dialoog verloopt met een leespen en een touchscreen. Het spreekt overigens voor zich dat sterk wordt afgeraden de navigator te bedienen terwijl de auto in beweging is.

Hier volgen eerst de gemeenschappelijke functies van beide modellen:

Moduleerbare cartografie. De ligging van locaties verschijnt volgens een instelbare schaal (1 cm kan 40 meter tot 10 km voorstellen) en met een perspectief naar keuze: gewone kaart, 3D, vliegtuigzicht. Beide toestellen voorzien ook in kleurregeling, voor een discretere nachtelijke weergave van de navigator.

Spraakinstructies. Veranderingen van richting worden aangekondigd met ingesproken instructies die in te stellen zijn in meerdere talen, een typische gps-eigenschap. Die kan ook onderbroken worden, want de stem durft nogal eens op de zenuwen te werken…

Weergave van interessante punten. De cartografische databases worden tegenwoordig verrijkt met zogenaamde points of interest (tankstations, restaurants, apotheken, garages, postkantoren enzovoort). Deze info verhoogt het nut van het gps-systeem aanzienlijk. Zo kan de gebruiker van een bedrijfswagen die bij een welbepaald merk moet tanken, gemakkelijk de geschikte stations opsporen. De Mio 269 doet dat elegant, met het logo van de meest gangbare merken, wat een en ander vergemakkelijkt. Voor zowel artsen als apothekers wordt echter een groen kruis gebruikt, wat verwarring in de hand kan werken.

Het invoeren van de bestemming verloopt met de elektronische pen en een klein virtueel toetsenbord op het scherm. Bij het model 269 gaat dat vlot, bij de 168 wat complexer. Beide toestellen beschikken over een geheugen: bestemmingen worden bewaard en kunnen opnieuw worden opgevist: eigen adres en kantooradres staan op een rolmenu en hoeven dus nooit meer ingevoerd te worden.

Storing in de tunnels

Alle gps-toestellen gebruiken hetzelfde principe om de weg te wijzen: kaartweergave, en melding van verandering van richting met een pijl en een stem. De kwaliteit van de trajecten leek ons goed. De geteste reizen waren de wegen tussen Brussel en de drukkerij van Roularta Media Group (uitgever van Trends) in Roeselare, tussen Caterpillar (Gosselies) en de redactie van het magazine. In beide gevallen kregen we goede instructies.

Houd er wel rekening mee dat de toestellen optimale trajecten voorstellen, zonder rekening te houden met de drukte van de spitsuren. De resultaten eisen dus enig gevoel voor interpretatie, zeker in de stad. Model 269 stelt de TMC-optie voor: met een kabeltje wordt de verkeersinformatie van een radiostation in het toestel verwerkt (niet getest).

Het grote pijnpunt voor alle draagbare toestellen blijft de doortocht door tunnels. De gps-terminals slaan tilt omdat ze geen satellietsignaal meer ontvangen. Het toestel weet niet meer waar het zich bevindt en moet zich bij het verlaten van de tunnel heroriënteren, wat enige tijd vraagt, zelfs voor de moderne gps-chip waarmee de Mio 269 is uitgerust. Tijdens onze tests doorkruisten we Brussel van Sint-Agatha-Berchem tot Sint-Gillis, en we reden uiteraard door de tunnels van de kleine ring. Model 269 kon niet echt overtuigen: het navigatiesysteem liep in het honderd en de tijd tussen twee tunnels volstond amper om zich te herstellen. Alleen de in de wagen geïntegreerde systemen zijn voldoende gewapend voor deze obstakels.

Wat autonomie aangaat, doet model 168 het (veel) beter dan zijn grote broer. Hij houdt het bijna 10 uur vol, terwijl de 269 na amper drie uur afhaakt. Een verbinding met de sigarenaansteker via een met de accessoires meegeleverde kabel is dus wenselijk. Dat is niet zo netjes, en de kabel kan storend zijn voor de bediening van de versnellingspook.

Robert van Apeldoorn