Op ramkoers met de aarde – het jaar 2029

In De Tijdreiziger blikt Hans Bourlon, CEO van Studio 100, met veel fantasie enkele decennia vooruit. Deze week: Mensen geloven alles als de apocalyps in de lucht hangt.

Het eerste artikel over Apophis las ik in 2004. “66 miljoen jaar geleden zagen de dinosaurussen de 10 kilometer grote planetoïde niet aankomen. Ze sloeg in voor het Mexicaanse schiereiland Yucatan. Drie vierde van alle leven stierf uit. Vandaag zien we de planetoïde Apophis wel naderen. Op 13 april 2029 zal ze langs de aarde scheren. De kans op een inslag schatten we in op 2,7 procent. Als Apophis op onze planeet ploft, zal de impact ruim 100.000 keer de energie van de atoombom op Hiroshima zijn.”

1 januari 2029. Apophis nadert nu razendsnel. De planetoïde staat centraal in alle voorspellingen voor het nieuwe jaar. Astronomen beweren dat ze de aarde rakelings zal passeren op een afstand van 30.000 kilometer. Maar sommige professoren lanceren een nieuwe hypothese, onderbouwd met ingewikkelde berekeningen. Zij schatten de kans op een botsing in op 80 procent. Het nieuws verspreidt zich via allerlei kanalen en slaat in als een bom. Maar experts bestempelen de berekeningen als fake news.

13 maart 2029. Nog één maand te gaan. De mogelijke catastrofe is al weken wereldnieuws. De oneliners variëren van “het risico op een impact is nihil”, tot “de killer planetoïde ligt op ramkoers met de aarde.” Niemand weet nog wie het bij het rechte eind heeft.

De media weiden massaal uit over de te nemen maatregelen. Een satelliet naast Apophis laten vliegen is mogelijk. Zijn zwaartekracht zal de planetoïde lichtjes van haar baan doen afwijken. Een ander idee is een kleine motor te plaatsen die Apophis langzaam wegduwt. Helemaal bizar is het plan witte papiersnippers aan één zijde van de planetoïde te droppen. De stralingsdruk van de zon zal Apophis dan geleidelijk uit de richting drijven.

De Russen beweren dat ze Apophis kunnen raken met een projectiel. Maar de rest van de wereld protesteert. Als de planetoïde in brokstukken uiteenvalt, zijn de gevolgen niet te overzien.

Er zijn mogelijkheden, er is veel discussie, maar er is vooral geen tijd.

10 april 2029. Nog drie dagen. Ik kijk door het raam. Op het plein predikt een onheilsprofeet. “De zonden van de mens zijn de oorzaak van het einde van de wereld”, schreeuwt hij. Hij heeft weinig succes, want de straten zijn leeg en de winkels zijn dicht. Op elk moment van de dag is er breaking news: “Mensen bouwen nog snel een bunker.” “De vliegtuigtickets zijn uitverkocht. Is het in de lucht veiliger?” “Bhagwan, het adventisme en de Pinksterbeweging pieken.” “Prostituees doen gouden zaken.”

12 april 2029. Bij de zonsondergang voorafgaand aan de dag van de mogelijke inslag, turen mensen met verrekijkers naar de hemel. Alsof Apophis zien zekerheid kan brengen.

13 april 2029. Het is vrijdag de dertiende, dag van de waarheid. “De inslag zal in het Oosten zijn”, voorspelt het nieuws. “Nee, in het Westen”, beweert iemand anders. “Apophis zal op het land vallen. Schokgolven zullen in een cirkel van duizenden kilometers alles verwoesten.” “Nee. Apophis zal in de oceaan ploffen. Krachtige tsunami’s zullen delen van de wereld overspoelen.” Het naderende onheil trekt mensen aan als muggen rond een lamp.

“Mijn koeien loeien onheilspellend”, zegt een geïnterviewde boer een half uur voor de mogelijke inslag. Er zijn nog onrustwekkende berichten. Over ratten die uit huizen vluchten en vogels die in zwermen naar andere oorden vliegen. Wat is inbeelding, wat niet? Welk nieuws is waar? Mensen geloven alles als de apocalyps in de lucht hangt.

Nog 3 minuten. Op het laatste ogenblik verschijnt een nieuwsflash. Rusland heeft zijn raket afgevuurd. De wereld houdt de adem in. Ik sta in spanning boven op het dak. Als het dan toch moet gebeuren, wil ik het zien en meemaken. Een lichtflits verschijnt aan het firmament. En dan… stilte.

Gejuich stijgt op in de stad. De Russische raket heeft Apophis vernietigd. Vele kleine brokstukken zijn op de aarde gevallen. Ook in ons land. Nergens is er melding van schade.

14 april 2019. Alles gaat weer zijn gewone gang. Iedereen is oplucht. Het voelt aan als de eerste dag van een nieuw leven.

Vreemd toch. Geen mens weet of Apophis echt de aarde geraakt zou hebben.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content