Onder de bruidssluier

In restaurant De Cuylhoeve serveert de familie Janssens eigen bereide gerechten in een familiale sfeer en, op warme dagen, op het rijkelijk versierd terras.

Het hoevetje was bedoeld om in te wonen maar het pakte anders uit. Twintig jaar geleden stond Paul Janssens in het onderwijs, zijn echtgenote Monique Rutgeerts werkte als kassierster bij een plaatselijke supermarkt. Monique kookte graag en vrienden moedigden haar aan om een restaurant uit de grond te stampen. Ze ging behoedzaam van start, de kwaliteit werd almaar beter. Vijf jaar geleden voegde ook zoon Bart zich bij het keukenteam en dat gaf het restaurant nog maar eens een extra impuls. Wie vandaag de heerlijke gerechten van de De Cuylhoeve wil proeven, kan best van tevoren reserveren. Want deze eetgelegenheid behoort tot de top van de Vlaamse restaurateurs.

De eerste keer is het even zoeken: je doorkruist een villawijk en rijdt vervolgens door de bossen. En daar, tussen de vliegdennen, vind je het peperkoeken huis. Wij kwamen er een maandagavond, werden door eigenaar Paul Janssens warm ontvangen en begeleid naar het terras. Dat is bezaaid met parasols en omgeven door een afdak begroeid met bruidssluier. De tafels zijn feestelijk gedekt en versierd met zilverwerk, kijkboeken, planten en tuinornamenten. Op de achtergrond kan men genieten van een door bos omzoomde siertuin, op het grasveld staan ligstoelen verspreid en tussen de bomen huppelt hier en daar een eekhoorntje.

De Cuylhoeve is een goed geolied familiebedrijf. Het restaurant biedt een spijskaart met een tiental gerechten, die om de zeven weken wordt vervangen. De meeste bezoekers kiezen echter voor een menu. Voor wijnliefhebbers is er een klassiek opgebouwde Franse wijnkaart met 180 referenties, voornamelijk uit de hogere prijsklasse. Wijn- en spijskaart lieten we ongemoeid en kozen voor het “Maandagse Verjaardagsmenu” (2350 frank, inclusief aperitief, wijn en koffie). Schoondochter Riet bracht het voorgerecht: een combinatie van snoekbaars, confituur van sjalot, rodewijnboter en gedroogd spek. De ingrediënten pasten wonderwel bij elkaar. Het glas werd gevuld met een fris gekruide en soepele Mâcon ’96 van Pascal Renaud. Kort gebakken kreeft en spinazie ingepakt in preiblad en opgediend met een bundel witte en stro-asperges brachten verrukking. Vervolgens was het de beurt aan reepjes eendenborst (naar onze smaak te ver gegaard), geserveerd op een bed van voorjaarsgroenten in een krans van bladerdeeg. Hierbij werd een gekleurde en elegante Fronsac, château Foure Beauséjour ’93 geschonken. Deze lekkere, verzorgde en aangename maaltijd werd afgesloten door heerlijk, ouderwets vanille-ijs en een vacherinachtig gebak met gemberparfum.

PIETER VAN DOVEREN