Number one

Wat het meeste opvalt bij de Belgische nummer één is zijn kalmte. Nicolas Vanhootegem bij de start van de Volvo Tour 98.

Knokkenaar Nicolas Vanhootegem (25) heeft zich in de herfst d.m.v. footing en fitness fysiek voorbereid op het Europese golfcircuit : Volvo Tour 98. In 1997 kon Vanhootegem voor het eerst doorstoten tot dit toernooi dat toen gedomineerd werd door de Schot Colin Montgomerie. Maar Vanhootegem kon er niet schitteren. “Ik speelde wel goed, maar ik scoorde niet”, geeft hij toe. “Na enkele weken werd het me duidelijk dat mijn winst minder hoog zou liggen dan in het begin van het seizoen.”

Vanhootegem stoorde zich er niet aan en zette een stap terug in de Challenge Tour, waar hij gauw de nodige punten verzamelde om zich opnieuw voor de Volvo Tour te kwalificeren. Ondanks een blessure aan de pols en drie weken rust, slaagde hij vlot in zijn opzet. In 1996 had hij 22 wedstrijden nodig om zich te plaatsen ; in 1997 volstonden 16 partijen. “Ik weet nu wat me te wachten staat in de Volvo Tour : een competitie op het scherp van de snee en een eerder koele sfeer. Maar nu ben ik er beter tegen gewapend”, beweert hij. Belofte maakt schuld…

Terwijl de betere spelers het zich kunnen veroorloven een caddie in dienst te nemen die met hen meereist, moet Van Hootegem een beroep doen op plaatselijke golfjongens en elke week een andere inhuren.

“Wat neerkomt op een uitgave van 30.000 frank per wedstrijd”, zegt Nicolas. Jammeren doet hij niet, want in 1997 verdiende hij in de Volvo en Challenge Tours samen zo’n slordige 26.750 Britse ponden. Bovendien kan hij rekenen op de steun van zijn sponsors : Club Med en het reisagentschap EIT. Wat volstaat om uit de kosten te komen.

“Ik heb tijd”, zegt hij. “Een groot kampioen als Welshman Ian Woosnam was niet sneller in zijn ontwikkeling dan ik.”

Vanhootegem is nooit gehaast geweest. Hij begon als vierjarig knaapje tegen een plastieken balletje te kloppen. Maar zijn eerste echte stappen in de golf zette hij op zijn dertiende, toen hij besloot een punt te zetten achter het tennis. Sedertdien doet hij het in zijn eentje, meestal toch : “Ik kreeg mijn eerste lessen pas op 19 jaar en heb geen privé-coach, zoals de meeste profs. Ik heb niets tegen goeroes, maar de basis van mijn spel is een natuurlijke swing, zoals bij Montgomerie en de Amerikaan Fred Couples. Ik verlies het gevoel wanneer ik te veel op techniek let. Hetzelfde voor de putting. Iedere keer dat ik hierop oefen als een bezetene, ga ik erop achteruit. Ik oefen alleen nog korte putts in mijn hotelkamer door het balletje tegen een fles water te mikken. Alleen om het balgevoel te hebben.”

Vanhootegem heeft een andere prioriteit : oefenen op de lange slagen naar de green, tussen 150 en 200 meter. Voor het overige gaat hij gewoon door met spelen. “Zoals je met de auto rijdt : je let op de weg, maar niet op je manier van rijden. In golf is er maar een manier om goed te spelen : viseer het midden van de fairways en van de greens, maar denk nooit aan je techniek.”

JOHN BAETE

Vanhootegem : Ik verlies het gevoel, wanneer ik te veel op techniek let.