MIAMI BEACH

Art deco paradijs

Met de restauratie van achthonderd art deco gebouwen heeft Miami Beach een ware verjongingskuur ondergaan. Het vakantiedorp bij uitstek voor senioren heeft plaats geruimd voor een hippe en mondaine badplaats, waar geoliede rolschaatssters en glanzende beauty queens hun prachtige lichamen aan de zon blootstellen.

TEKST EN FOTO’S : SERGE VANMAERCKE

De inkomhal van het hotel The Delano is statig en theatraal. Het is één van de best geslaagde renovaties van Philippe Starck, die erin geslaagd is een hedendaags decor, uiteraard van zijn hand, op harmonieuze wijze in te planten in de originele structuren van dit oude pand.

Het zuiden van Miami Beach, een lang eiland in het verlengde van de stad Miami, is een uniek pareltje door de samenhang van zijn architectuur. Eens de avond gevallen, versieren neonlichten de gevels in snoepjeskleuren. Deze kleuren werden hier in de jaren tachtig geïntroduceerd door kunstenaar Leonard Horowitz, en lokten ook de makers van de serie Miami Vice. De wijk bleef bijna geheel gespaard van opdringerige architectuur, maar het gevaar loert om het hoekje.

Het zicht

op de skyline van de benedenstad vanaf Key Biscayne of Fisher Island is adembenemend. Het Vizcaya Museum and Gardens is een bezoek zeker waard. Net als talrijke andere attracties en bezienswaardigheden in Miami en Coral Gables. Wie zich niet alleen aan strandgenoegens wil onderwerpen, maar ook de andere wijken van Miami wil leren kennen little Havana, little Haïti of Coconut Grove is al gauw een weekje (of twee) zoet.

Een lakei, geheel in het wit, bekommert zich bij je aankomst in The Delano om je wagen. In de enorme hal van het hotel waaien witte gordijnen in de wind. The Delano betreden heeft iets onwezenlijks, alsof je in een privé-theater terechtkomt, waar alle figuranten de rol spelen die je hen altijd al had willen opleggen. Het personeel verschijnt volledig in het wit, met uitzondering van hun gebruinde handen, hoofd en kuiten.

“Dag mijnheer, ik zie dat u uit België komt, ik spreek ook Nederlands.” De verklaring volgt : Richard is Amerikaan, maar zijn ouders zijn afkomstig uit Antwerpen. Aan de balie van The Delano spreekt iedereen drie tot vijf talen, volgens Richard.

Volgende verrassing bij het betreden van de kamer : ook hier is alles wit op een groene appel na, die op een metalen muurtablet rust. Op de appel ligt een klein metalen plaatje waarop te lezen staat : an apple a day keeps the doctor away. Alle meubels zijn getekend Starck. Een enorme spiegel met kandelaar verdubbelt de ruimte. Een venster geeft uit op het strand en de oceaan. Een witte droom…

De telefoon rinkelt. De receptie meldt dat mister Lejeune aangekomen is. Hij neemt me mee naar de bar van de Raleigh, een klein hotel eveneens op Collins Avenue, gelegen in de schaduw van de Ritz, waar gedempte jazz het gefluister van het discrete cliënteel overstijgt. Jean-François Lejeune studeerde af aan de universiteit van Luik als architect, liet tien jaar geleden Brussel achter om zich in Miami te vestigen. Zijn vrouw was correspondente voor La Cité tot de krant verdween. Hij publicerde verschillende werken over stadsarchitectuur en is professor aan de universiteit van Miami. Samen met Maurice Culot publiceerde hij Miami, architectures sous les tropiques en momenteel werkt hij aan een boek over Murray Dixon, één van de meest vooraanstaande architecten van Miami Beach (250 gebouwen in zeven jaar tijd), die ook de ontwerper is van de bar waar we ons bevinden. In Miami wonen een kleine duizend Belgen, de meesten ex-kolonialen naar het schijnt.

De zon, de stranden, de gebouwen, de bomen en planten, de lucht, de boetieks, de mensen : alles is hups en mooi op South Beach. Nochtans was het tot de jaren zeventig een spookstad : iedereen had zo langzamerhand deze plaats verlaten. De hotels en de appartementen waren niet aangepast aan het moderne comfort. Tot een zekere Barbara Baer Capitman (1920-90) zich in Miami Beach vestigde. Zij was bezeten door architectuur en richtte de Miami Design Preservation League op. De restauratiekruistocht was begonnen. In de jaren tachtig werden de eerte werken uitgevoerd, maar in het begin van de jaren negentig kwam het project in een stroomversnelling terecht : meer bepaald na de verbreding van de voetpaden aan Ocean Drive in 1992. Voordien kon men hier zelfs geen terras plaatsen. De jongeren kwamen, kleine handeltjes werden opgezet, culturele initiatieven opgestart : een balletgroep, twee symfonische orkesten, een kunstbioscoop… Bovendien zijn het Bass Museum en het Wolfsonian een absolute must. In dit laatste museum vind je ondermeer de Wolfers-juwelen uit België, die deel uitmaken van de permanente collectie.

Miami Beach

telt vandaag zo’n 100.000 inwoners, waarvan 40 % van Latijns-Amerikaanse origine is. En de ontwikkeling gaat verder : Albion op Lincoln Road burelen, restaurant, hotel, handelszaken, nog niet zo lang geleden een ruïne werd gerestaureerd door de Venezolaan Carlos Zapata. De Marlin op Collins Avenue, één van de eerste gerestaureerde panden, wordt gefrequenteerd door de stars. Het behoort toe aan Chris Blackwelle, stichter van Island Records. Michael Graves bouwt op zijn beurt een complex aan het begin van Ocean Drive. En de Japanner Arata Isozaki is belast met de uitbreiding van het Bass Museum. Binnenkort start men met de bouw van een Performing Arts Center (door César Pelli, bouwer van de hoogste torens ter wereld in Kuala Lumpur). Architectuur en cultuur gaan hier samen.

De kwaliteit van het licht en de schoonheid van deze gerenoveerde omgeving, vormden al vlug een aantrekkingspool voor fotografen, Bruce Weber op kop. De modellen volgden in hun zog. De mooiste mannen en vrouwen ter wereld wandelen hier rond. Pamela Anderson zou er niet eens opvallen. Jean-François Lejeune betreurt deze evolutie een beetje : “Vroeger was hier niets, nu hebben we alles, maar binnen tien jaar te veel van dat alles.”

Eén van de eerste

Amerikaanse malls vinden we in Lincoln Road, een autovrije straat tussen de 16de en de 17de straat. Ontworpen door Morris Lapidus, eveneens tekenaar van het beroemde Eden Roc en Fontainebleau in Miami Beach. Drink op het terras van Books & Books een koffie of dineer er in open lucht bij valavond. Washington Avenue en Collins Avenue zijn de assen van de stad voor alles wat shopping en nachtleven betreft. Espanola Way is zonder twijfel één van de meest pittoreske hoekjes van Miami Beach, gelegen tussen de 14de en de 15de straat. En op Ocean Drive aan de boorden van de oceaan, vind je parels van de art deco, zoals het paleis van Gianni Versace, gebouwd in 1930, een kopie van de Alcazar de Colon in Santo Domingo ; de Cardoso met zijn beroemd terras, toebehorend aan Gloria Estefan ; de Century door Ron Arad gedecoreerd met avantgarde design, waar Madonna, Paloma Picasso en Thierry Mugler graag vertoeven. Hier vind je ook de typische en comfortabele hotels Ocean Front en Park Central, waar we in een droomkamer logeerden. De prijzen zullen velen verrassen… in positieve zin. In Ocean Front domineert art deco design, al heeft men hier en daar wat toegevingen moeten doen in kleine details, die echter het comfort ten goede kwamen : uitstekend restaurant Les Deux Fontaines. Als je boekt in Parc Central, in 1937 ontworpen door Henri Hohauser, logeer je misschien in Casablanca, waarmee het hotel verbonden is. Beide hotels zijn ingericht in pure art deco en beschikken bovendien over een zwembad en een fitnessruimte. Op enkele stappen hiervandaan is het aangenaam toeven op het terras van het legendarische News Café. Lees er The Miami Herald.

Het dagelijkse leven blijft betaalbaar in Miami Beach : vergelijkbaar met ons land. Maar toegeven aan de vele verleidingen kan natuurlijk wel je geldbeugel fors lichter maken. Met een klein budget vermijd je beter Collins en Washington tussen de 5de en de 10de straat. Hier vind je immers de grote merken zoals Armani, Versace, Banana Republic, Gap. Het is een voorname en deftige buurt, maar toch eenvoudig en voor iedereen toegankelijk. Wat dubbel verleidelijk is.

The Delano, droomhotel van Philippe Starck. Groot(s) zwembad en een klein poortje dat toegang geeft tot strand en oceaan.