Met kennis van zaken

Claude Moniquet, drager van de Frans-Belgische dubbelnationaliteit, is een man die slechts sporadisch de Vlaamse pers haalt. In Franstalig België is hij bekender, maar hij is niet bepaald een mediafiguur. Soms haalt hij het nieuws op een vrij onprettige manier: na een deelname aan een RTL-debat ruim tien jaar geleden werd hij door een radicale moslim (een ex-voetbalprof) in mekaar getimmerd. Moniquet had zich in het debat kritisch uitgelaten over de radicale islam. Steunend op een erg brede kennis van zaken noemt Moniquet de dingen bij naam. Zo leidt deze voormalige spion — hij was verbonden aan de Franse geheime diensten, waardoor hij nog altijd over een indrukwekkend netwerk beschikt — het Strategic Intelligence and Security Center, gelegen in de schaduw van de VRT-gebouwen.

Hij is een expert die ook aan de andere kant van de grote plas wordt geapprecieerd. Daarnaast is hij ook een schrijver en wil hij zijn knowhow niet enkel voor het SISC reserveren. De titel van zijn jongste boek Jihad in België is wel misleidend. Het gaat over jihadisten, maar hun band met België is niet altijd even duidelijk. Het gaat eerder om jihadisme en enkele interessante profielen, met een al bij al magere band met ons land. Maar aan de informatieve waarde van het boek doet die vaststelling geen afbreuk.

“Voeren we wel of niet oorlog tegen het terrorisme?” vraagt Moniquet zich af. Het antwoord is ‘ja’. Moniquet gaat dieper in op de vraag wat die kerels drijft om voor de heilige oorlog te kiezen. Religie vermengt zich met tal van andere factoren. De economie is nooit ver weg (een jonge allochtone bevolking, vaak werkloos), maar ook gevoelens van vernedering spelen een rol. “Het traject dat de Europese jihadist vandaag aflegt, is heel wat minder intellectueel dan dat van zijn ‘grote broer’ twintig jaar geleden: het is eerder geworteld in een ‘instinctief afwijzen’ van de samenleving.”

Maar met de opstoot van de radicale islam zijn we ver van de Arabische Lente. Moniquet zag dit aankomen. Op een moment dat de naïeve vreugdekreten voor de Arabische Lente weerklonken, nuanceerde hij de euforie. Printemps arabe, Printemps pourri heette zijn werk, verschenen in 2012. De titel is heel duidelijk. Een revolutie is meer dan een bevlieging. Om te slagen moet aan diverse factoren worden voldaan. En dat is duidelijk niet het geval, aldus Moniquet.

Ondertussen wordt in Syrië en Irak met bombardementen gevochten tegen de radicale islam en IS. Moniquet is daar een voorstander van. “Wanneer we Islamitische Staat bombarderen, doden we jihadisten. Onder hen ook Europeanen. Dat is uitstekend nieuws, want zij keren niet terug om aanslagen te plegen in Europa. Dode honden bijten niet! Vind je dit erg, weet dan dat niemand verplicht wordt naar Syrië of elders te gaan om strijder van de jihad te worden en in zijn naam misdaden te begaan.” Al rijst de vraag of de oorlog op 10.000 meter hoogte voeren voldoende is om die te winnen.

Claude Moniquet, Jihad in België, Uitgeverij Horizon, 2015, 348 blz., 19,99 euro

MICHAËL VANDAMME