MACHIAVELLI EN DI RUPO

Er blijft een wrange nasmaak kleven aan de keuze van De Post voor de tandem Generale Bank/Royale Belge. En wel omdat er nu bij de 1100 bestaande kantoren van de G-Bank 1636 postkantoren moeten geteld worden. Geen bankier van de konkurrentie zal het ontkennen : G-bank laadt zich een loodzware vaste kost op de hals. Wie zal dat betalen ?

G-Bank stopt niet onder stoelen of banken dat het wel vijf jaar kan duren eer het te modernizeren Post-net op kruissnelheid komt. Het mikt, met de samenwerking, op een gekumuleerde rentabiliteit voor de eerstkomende vijf jaar van 1,1 miljard frank (nota bene : konkurrent ING verwachtte 9,6 miljard). Als men bedenkt dat de vaste kosten voor de vernieuwing van het Post-net op 2,2 miljard frank worden geschat, dan is de slotsom duidelijk : er zal verlies zijn.

Laten we eerlijk zijn : 2736 lokale bankkantoren aanhouden in een landje van amper 30.528 km2 groot, is érg veel. Eind ’93 toonde een studie van het consultancybureau Andersen aan dat er de komende vijf tot zeven jaar 250.000 jobs dreigen te verdwijnen in de Europese banksektor. Banken die willen overleven, moeten hun kantorennet inkrimpen en hun algemene kosten naar beneden halen, advizeerde het rapport. Opmerkelijk hoe de idylle van de G-Bank met het Post-net lijnrecht tegen dit advies indruist.

De evolutie is onmiskenbaar. Steeds meer geldverrichtingen vinden buiten de bankkantoren plaats. Technieken zoals elektronisch bankieren, phone-banking en geldverkeer via automaten zijn in steile opgang. Ook G-Bank beseft dit maar al te goed. In november jl. gooide de bank het zelfs op een akkoordje met zijn aartsrivalen BBL en Kredietbank om één gezamenlijke standaard voor elektronisch bankieren met bedrijven te ontwikkelen.

Waarnemers twijfelen dan ook aan de “oprechtheid” van de G-Bank in zijn toenadering tot De Post. De operatie lijkt puur defensief gekleurd. Immers, één : G-Bank houdt hierdoor zijn Nederlandse konkurrent ING buiten. Twee : de bank krijgt nu “vat” op twee bancaire produkten van De Post de “zichtrekening” Postcheque en betaalkaart Postomat die de banksektor al langere tijd doen huiveren. Maar van een sprankelende strategische ambitie om het Post-net verder uit te bouwen, lijkt er nauwelijks sprake.

“Het lange-termijneffekt op onze (kantoor)netten kennen we niet, ” luidde het lakonieke kommentaar van G-Bank-voorzitter Fred Chaffart. Hij zou beter zo vlug mogelijk klare wijn schenken. In Nederland spreekt men een duidelijker taal. Eind vorig jaar maakte de Rabobank bekend in de komende 3 jaar het aantal kantoren (1950) met 200 af te slanken. Jaarlijks zouden zo’n 1000 banen verdwijnen. “De voortschrijdende informatietechnologie, ” noemde Rabo-voorzitter Wijffels man en paard. ABN Amro slankt in diezelfde periode 2800 (van de 36.000) banen af en ING wil tegen ’96 nog 1800 (van de 24.000 werknemers) kwijt.

Dreigen de werknemers van De Post het slachtoffer te worden van de gewiekste konkurrentielogika van een grootbank ? Niet voor niets schreef de Britse managementspecialist Antony Jay dat “Machiavelli barst van de dringende raadgevingen en scherpe waarnemingen voor topmanagers van grote partikuliere en staatsondernemingen in de hele wereld”. Ook bankiers lezen “Il Principe”. De top van De Post en, vooral, voogdijminister Elio Di Rupo (PS, foto) die van de bijeenkomst van de Post-bestuurders een politieke farce maakte door al vooraf hun beslissing mee te delen zouden beter driemaal nadenken voor ze hun lot definitief aan dat van de G-Bank verbinden.

PDP