Lawrie in zijn achtertuin

De Schot Paul Lawrie voelt zich altijd iets beter als hij op eigen bodem mag spelen.

Het Dunhill Links Championship werd een mentaal slopende wedstrijd, vooral tijdens de laatste dag. Toen hij in de bunker van de 17 (het zand van de Holre Road, ‘s werelds meest gevreesde hindernis) een slag verloor, wist Lawrie dat zijn enige tegenstander, de Zuid-Afrikaan Ernie Els, daar ook een punt had laten liggen. Maar die had op de 18 wel een birdie geslagen. Raakte Lawrie op die laatste hole niet verder dan een banale par, dan zou er een play-off volgen. Lukte hij een birdie, dan kon hij meteen 743.681 euro (30 miljoen frank) op zak steken.

Zijn drive op de 18 was alvast perfect, maar zijn tweede slag was te kort, raakte wel tot op de green, maar rolde er dan opnieuw af. Het balletje lag op achttien meter van het gat, maar Lawrie greep olympisch kalm naar zijn putter en tikte het ding in één keer binnen. Els, die net zijn scorekaart had getekend, kwam uit het huisje van de scorehouder gelopen, stormde op Lawrie af en viel lachend in diens armen. Hoewel de fenomenale slag van de Schot hem zopas achttien miljoen frank armer had gemaakt.

Niet getreurd, het prijzengeld was zo vet dat de eerste twee, maar ook de volgende twee spelers in de uitslag (de Brit David Howell en de Zuid-Afrikaan Jean Hugo) de grootste cheque uit hun carrière in ontvangst mochten nemen. Meer dan wat Lawrie opstreek voor zijn overwinning tijdens de British Open van 1999, en meer dan wat Els verdiende aan zijn tweede plaats in de Masters van 2000. Dat was te danken aan de sponsor van het toernooi, die vindt dat de startpremies van de grootste spelers ter wereld overdreven hoog zijn en besloot om het prijzengeld fiks op te drijven.

Lawrie kon zich daar in ieder geval mee verzoenen, temeer omdat hij andermaal op vertrouwd terrein speelde en won. “Ik begin te vermoeden dat er iets magisch van deze streek uit gaat,” lachte hij. “Carnoustie bevindt zich op amper twintig kilometer van hier.”

Uiteindelijk haalde Lawrie het dus met één slag op Els, achttien onder par: 270 slagen (71 68 63 68) tegen 271 (65 70 68 68). Zijn landgenoot Colin Montgomerie, die zijn zieltje pijnigde toen hij op de 17 een dubbele bogey sloeg, was na afloop niet te pruimen en sneerde tegen de pers: “jullie hebben een week lang geen enkel vriendelijke woord tegen me gezegd. Nu is het mijn beurt: ik heb niets te vertellen.”

John Baete