LAKEIENGEDRAG

Europa is een bron van aanstootgevend lakeiengedrag. Het aanroepen van Europa heeft in dit land opnieuw geleid tot een manoeuvre dat hoort bij ziekmakende Oude Politieke Cultuur. Zelfs het brave ledenblad van de Bond van Grote en Jonge Gezinnen plaatst daarbij onverwachts zeer ongebruikelijke en scherpe notities. Men kent het electoraat van de BGJG. De verkiezingen van juni 1999 worden een afrekening. Voor een rechtgeaarde burger is het een mysterie dat weldenkende mensen zich vernederen om in de gratie te staan van een ongrijpbare en ondoorzichtige politieke institutie. Of is het toch begrijpelijk en een uiting van extreme machtsdrang, met Europa als zweep? Achter een stoere façade vertonen Jean-Luc Dehaene (CVP) en de politici van de meerderheid die hem volgen het gedrag van lakeien, in de eerste plaats de staatslui van de CVP met hun eunuchen-leuze: hou me tegen of ik bega een ongeluk.

Je bent politicus van een landje van niks. Je jeugd is opgegaan aan het dromen van een zware rol in de grote politiek. Je hebt geluisterd naar de lokzang van een supranationaal Europa. Je zal het nog steeds ontkennen, maar als je moet kiezen tussen het vergroten van Europa – en je eigen toekomstkansen – en het ontregelen van je landje van niks is de keuze snel gemaakt. We raken toch al onze frank en onze soevereiniteit kwijt, laten we dus wat rest eveneens tot puin vermalen. Europa, een femme fatale, knipt met de vingers en de lakeien sorteren tot gelid. Het eigen beoordelingsvermogen wordt door haar verminderd, de eigen eisen worden ingeslikt. Het halen van de criteria van Maastricht was een voorbeeld. De criteria hebben een betwistbare economische zin, toch sloofden politici van alle Europese lidstaten zich uit om aan hun burgers offers te vragen om deze normen te halen. Trucs werden verzonnen, cijfers verkracht, beloften gemaakt. De heren en dames staatslui knielden aan de voeten van Europa om beslissingen door te voeren die de logica, de gezonde economische zin, de zorg om de toekomst ook vanzelf oplegden. Uit blote angst om de noodzakelijke prioriteiten onder de eigen verantwoordelijkheid uit te voeren, werd Europa een alibi.

Het verslag van Dumeni Columberg is een voorbeeld. Uit een Zwitsers boerengat verzeilt een goedlachse volksvertegenwoordiger bij een Europees onderonsje van de derde violen van de politiek. Breed van bluf, smal van nut. De beroeps-Europeaan uit de republiek met de onwrikbaar afgebakende taalgebieden, bezoekt als de bliksem een broos land en publiceert een verslag dat 60% van zijn burgers schandvlekt. Europese en Belgische politici buigen als lakeien voor de absurditeiten van de gezant. De burger in Vlaanderen lacht zich een kriek: gaat dat zo, politicusje spelen? Een minimum aan kennis opblazen tot een advies dat politiek en juridisch rammelt als een mestkar op een bevroren akker en miljoenen mensen beledigt?

Het stemrecht van de Europeanen is een voorbeeld. De Wetstraat beroept zich op Europa om de verantwoordelijkheid over een vervelende beslissing van zich af te wentelen. Diezelfde Wetstraat stond erbij en keek ernaar toen Europa besloot om zonder voorwaarden het euro-stemrecht op te leggen. Liever stelden de Belgische ministers zich op als minnaars van Europa dan voorwaarden te bedingen voor een euro-stemrecht dat de delicate verhoudingen in Brussel en zijn rand niet verstoorde. De gevolgen van het stemrecht en het naturalisatieplan zijn klaar: Brussel wordt een exclusief Franstalige stad, Vlaams-Brabant krimpt, België wordt breekbaarder, de Vlamingen blijven het odium van rechtse dwarsliggers dragen. De woorden van Marc Van Peel (CVP) en nog minder die van de bange Luc Van den Brande (CVP) veranderen daar geen zier aan.

Niccolo Machiavelli, de notaris van het politieke pragmatisme en cynisme, zal de Belgische loodgieterij van de jongste weken herkennen. Tot wat leidt ze? Tot een opstoot van Vlaams gaullisme naargelang de crisis om het euro-stemrecht en de naturalisatie uitdijnt. Tot een meting van de voorspiegelde voordelen van Europa. Niemand durft beweren dat de economische destabilisering aan Europa zal voorbijgaan. Vandaag weren de landen van de euro zich goed. Is dat ook het geval midden 1999? Wim Duisenberg van de Europese Centrale Bank is bekommerd om de val van de dollar en de spanningen voor de euro in wording. Frankrijk en Italië hebben hun groeiverwachtingen bijgesteld. Een anker van de euro is het zogenaamde Stabiliteitspact, een belofte van de Europese regeringen om economisch te laveren binnen smalle grenzen. Het Stabiliteitspact moet zijn eerste test nog doorstaan. Toen het Stabiliteitspact werd goedgekeurd, was economisch onheil van het soort van vandaag ver weg. Is het absurd om het scenario van een zware aanslag tegen dat Stabiliteitspact en dus tegen de euro onder ogen te nemen? Medio 1999, op een voor België en de Belgische partijen delicaat ogenblik kunnen samenkomen: de nijd om het opgedrongen euro-stemrecht, het verzet tegen de softe naturalisatie, het ontrafelen van nog meer Belgische knopen en elastieken, het breken van het blinde geloof in de heilzaamheid van de euro. Europa is de laatste dwangmatige utopie van deze eeuw, in de Wetstraat heeft het zijn lakeien.

FRANS CROLS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content