Laat je missieverklaring meteen meespelen

SINDS AUGUSTUS 2012 neem ik jaarlijks deel aan de Dodentocht in Bornem, een niet-competitieve wandeltocht van 100 kilometer. Na mijn eerste deelname schreef ik over de perfecte organisatie een column, niet het minst uit dankbaarheid voor alle vrijwilligers die zo’n grootschalig en complex event in goede banen leiden. Ik schreef toen de haast profetische woorden: “De tocht der tochten viert over zeven jaar zijn vijftigste editie. Hij zou in de problemen kunnen geraken door schaalproblemen.” Dat is nu gebeurd. De organisatoren hebben hun trouwste fans bitter ontgoocheld.

OP ZATERDAG 23 MAART om 9 uur kon iedereen, zonder onderscheid (de organisatoren wilden niet discrimineren), zich inschrijven. Even na 11 uur was het maximum van 13.000 wandelaars was bereikt. Iedereen wilde het feestje meemaken! Ik volgde les (literair schrijven, om nog betere columns te schrijven) en viste achter het net, samen met de verpleegkundigen, treinbestuurders, ICT-experts van de providers die de inschrijvingen moesten garanderen, en zovele anderen, inclusief vele wandelclubs die op zaterdagochtend traditiegetrouw wandelden. In een mum van tijd trilden de sociale media. De trouwste deelnemers schreeuwden het uit. Wie wel een ticket had bemachtigd, vond hen maar zeurders. Uiteraard.

WAT IS DAAR FOUT gelopen? Bij zo’n analyse begin je bij de missieverklaring. En die is duidelijk, een pluim voor de organisatie: een niet-competitieve tocht van 100 kilometer. Dat klopt als een bus. Na zeven deelnames kan ik getuigen: de tocht is elk jaar een feest voor de lokale gemeenschap, de wandelaars en de vrijwilligers. Een onvergetelijke ervaring, deels door de blaren natuurlijk, maar ook door de orkestjes, de kindjes die je highfiven, mensen die je stukjes fruit geven. Wandelaars helpen en ondersteunen elkaar. Maar dit jaar moest je om te kunnen deelnemen aan een niet-competitief event de inschrijvingsrace winnen. De waarde ‘wij willen niet discrimineren’ zorgde voor emotionele drama’s: mensen konden niet deelnemen voor de dertigste keer, oudere slechtziende personen vertelden hun schrijnende verhaal, mensen die elk jaar wandelen voor het goede doel geraakten niet ingeschreven. De organisatoren wijzen er zeer terecht op dat ze geen commercieel bedrijf zijn. Ze kunnen niet zomaar hun tocht ontdubbelen. Toch schuift zo een van de knapste evenementen in Vlaanderen minstens één stap te ver richting Tomorrowland.

IK KAN AL MIJN profetische gave inzetten voor volgend jaar: de fanaten met de sterkste robotsystemen, met het breedste netwerk van vrienden, of met behulp van relaties in India zullen winnen. Niet de meest toegewijde wandelaars, niet de mensen met bewezen respect voor de geest en de sfeer van de organisatie. Voor elke echte inschrijving, krijg je volgend jaar een veelvoud van spookinschrijvingen, die dan nadien moeten worden rechtgezet. Spijtig voor al dat verloren vrijwilligerswerk.

GELUKKIG DRIJFT de organisatie op zoveel goodwill dat ongetwijfeld tientallen gemotiveerden willen meedenken over het herstel van de fout van dit jaar en vooral over een betere digitale strategie waarmee je zeer kwetsbare groepen, je meest trouwe deelnemers en de mensen die honderd procent achter je missie staan de grootste kans geeft zich in te schrijven en een altijd ontsporend opbodsysteem te vermijden.

WAT IK ZAL DOEN? Hopen op een oplossing. Ik ben beschikbaar om mee te denken. Een suggestie op Facebook van een niet-bittere verliezer spreekt mij wel aan: geef je op als vrijwilliger, dan ben je er zeker bij, achter de schermen. Ik ben de tocht der tochten te zeer genegen om in het weekend van 9 augustus te zitten kniezen. Op mijn eentje honderd kilometer wandelen vind ik wel echt zielig.