KLEIN IN GIPS

Met decoratief lijstwerk en open haarden siert de Brugse ambachtsman Pol Standaert huiskamers – van Brugge tot op het Arabische schiereiland.

Een kopie van het Paleis van Versailles, voor een Saudische oliemagnaat aan de Rode Zee. Met die opdracht kon Pol Standaert in 1992 meteen aan de slag. “Een fantastische leerschool, twee jaar heb ik eraan gewerkt. Een Arabier is nooit tevreden, hij eist altijd meer,” herinnert zich de zaakvoerder van de bvba Standaert uit Brugge.

In onderaanneming voor een Belgische binnenhuisarchitect maakte de West-Vlaming lijsten, sierbanden, decoratief lijstwerk. Daarvoor greep hij niet alleen terug naar het interieur van het Franse paleis. Ook in het eigen atelier beschikt de zaakvoerder over honderden sierbanden. Want het bedrijf is het laatste in eigen land dat zich nog steeds toespitst op gipsen afgietsels.

Grootvader Jan startte de zaak rond de eeuwwisseling, vader André nam het roer over na de Tweede Wereldoorlog. “Vooral de jaren zestig waren een glorietijd,” herinnert Pol Standaert zich. “Lijstwerk uit gips werd gebruikt voor verlaagde plafonds. Dat materiaal is nu vervangen door kunststof, in hoofdzaak polyurethaan. Dat wordt in grote volumes en industrieel aangemaakt. Maar wij blijven zweren bij onze ambachtelijke aanpak.”

Maatwerk vormt dan ook de belangrijkste activiteit van het bedrijfje. De vijf werknemers voeren de bestellingen uit, nog steeds in het atelier waar ook grootvader Jan de familiezaak startte. Toch diversifieert het bedrijf. Al in de jaren zestig voerde vader André schouwen voor open haarden in uit Frankrijk. Een activiteit die vandaag goed is voor de helft van de omzet – een bedrag dat de zaakvoerder liefst geheim houdt. Maar de bvba boekte in 1997 een nettowinst van 1,5 miljoen frank en heeft een schuldgraad van (slechts) 26%.

Pol Standaert drukte de diversificatie verder door. De twee kernactiviteiten zijn het gipsatelier en een steenhouwerij voor de fabricatie van open haarden. Want naast de invoer uit Frankrijk brengt de Bruggeling ook eigen werk op de markt. Het zijn kopieën van schouwen uit de zestiende tot de achttiende eeuw. “De esthetiek primeert, niet het energetisch rendement. Een schouw is er voor de gezelligheid. Een schouw is als een kaars die je laat branden, ter aanvulling van de centrale of vloerverwarming.”

In de toonzaal lonken twintig modellen naar de consument. De cliënteel is in hoofdzaak particulier, want Pol Standaert mijdt overheidsopdrachten. “Meestal zijn dit grotere orders, waarvoor je veel personeel moet inzetten. We willen dat niet. Standaert blijft klein en ambachtelijk.”