Kiezersbedrog.

Wat is het tegenovergestelde van de leugen? Niet de waarheid. Het filosofische antwoord luidt: de waarachtigheid. Wie rotsvast overtuigd is van wat hij zegt en daar ook anderen van wil overtuigen, liegt niet. Ook niet als hij zich in zijn uitspraken vergist.

Laten we nu even die filosofische waarheid toetsen aan de praktijk. Hoe waarachtig is minister van Financiën Didier Reynders ( MR)? Op 15 januari las u in Trends dat de hervorming van de personenbelasting voor de meeste Belgen ten vroegste in het voorjaar van 2006 volledig voelbaar zal zijn. Want, zo berekende fiscalist Jef Wellens: een modaal getrouwd koppel met twee inkomens realiseert in 2004 wel een belastingbesparing van 863 euro, maar heeft eigenlijk recht op 885 euro meer. De reden: de niet-aangepaste bedrijfsvoorheffing. Het geld dat dit jaar op uw loonbriefje wordt afgehouden, wordt pas in 2006 terugbetaald. “Dat is een verplichte renteloze lening aan de overheid om de begroting 2004 min of meer in evenwicht te houden,” concludeerde De Standaard enkele dagen later.

Dat zorgde voor de nodige commotie in de Wetstraat 12. Diezelfde dag nog vroegen de VRT-televisie en de VRT-radio minister Reynders om een reactie. Die besloot, nadat hij aanvankelijk had toegezegd, niet te reageren voor de microfoon. “Hij speelt verstoppertje,” was de indruk op de VRT-redactie. Terzelfder tijd drong zijn kabinet er bij de VRT-redactie tot driemaal toe op aan om het item niet in het nieuws te brengen (omdat dit ‘geen nieuwswaarde had’).

Een dag later ging VTM door op de Trends-analyse. Na een toelichting door onze redactie werd de minister opnieuw om een reactie gepolst. Nu volgde een reactie, of beter, de insinuatie dat de gepubliceerde berekeningen fout zouden zijn. Quod non. De cijfers die dit blad publiceerde, geven een accuraat en gedetailleerd beeld van de belastingbesparing die u en ik ten opzichte van 2003 realiseren en we wachten nog altijd op de spreekwoordelijke speld die de minister of zijn kabinet daar tussen wenst te krijgen.

Eind vorige week werd de werkelijke reden van de politieke commotie duidelijker. Per e-mail kregen we de lijvige brochure toegezonden die Didier Reynders in september 2000 als ‘ontwerp van fiscale hervorming’ had opgesteld en verspreid. Boeiende lectuur. Vooral de passage met de ietwat bezielende titel ‘Een juistere en meer rechtvaardige inning van de bedrijfsvoorheffing’ was verhelderend.

We citeren, letterlijk: “De Staat moet ervoor zorgen dat de bedrijfsvoorheffing zo veel mogelijk overeenstemt met de eindbelasting. (…) Anders handelen zou er immers de facto toe leiden dat aan de belastingplichtigen een gedwongen lening zou worden gevraagd. Dat was in het verleden soms het geval.” En dan verder: “De regering heeft haar voornemen aangekondigd om een einde te maken aan deze anomalie en te zorgen voor een juistere en meer rechtvaardige inning van de bedrijfsvoorheffing.”

Daarbij werd verwezen naar een arrest van het Arbitragehof van mei 1993, dat onderstreept dat de overheid geen bedrijfsvoorheffing mag eisen die hoger is dan de verschuldigde belasting; wat in 2004 wel degelijk het geval is. “Boerenbedrog,” zegt Umicore-topman Thomas Leysen in de rubriek Zakenkabinet (zie blz. 112). En als ‘schaduwpremier’ voegt hij eraan toe: “De regering moet de bevolking geen voordelen voorspiegelen die ze daarna op sluikse wijze uitstelt.”

Hoe waarachtig was minister Reynders toen hij in 2000 zijn ontwerp schreef? En hoe waarachtig is hij nu? De oppositie spint garen bij de ‘eenzijdige’ communicatie die de regering-Verhofstadt II over deze materie voerde en we kunnen haar geen ongelijk geven. Didier Reynders heeft wellicht niet gelogen, maar als bevoegd politicus liet hij wel na om de volledige waarheid te vertellen. In de Wetstraat is daar maar één woord voor: dit ruikt naar kiezersbedrog.

Piet Depuydt

Reynders heeft misschien niet gelogen, maar als bevoegd politicus liet hij wel na om de volledige waarheid te vertellen. In de Wetstraat is daar maar één woord voor.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content