Kadosh

“Kadosh” is het sobere portret van twee vrouwen binnen de strikte regels van een orthodox-joodse samenleving in Jeruzalem.

Kadosh opende vorige week het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen, Gent. De reacties van het publiek varieerden, zoals te voorspellen bij een dergelijke filmproductie, van ‘subliem’ tot ‘langdradig’. Het strijkt het festivalteam tot eer om een dergelijk sociaal drama als opening te nemen. Voor het feestelijk karakter zorgde de stralende aanwezigheid van Sandra Bullock en Irwin Winkler. Beiden werden tevens gelauwerd met een Joseph Plateau-prijs. Ook de regisseur en scenarist van “Kadosh”, Amos Gitaï, was aanwezig met een van de hoofdactrices.

Nadat hij opspraak maakte met enkele controversiële documentaires in Israël, verhuisde Amos Gitaï in de jaren tachtig naar Parijs. Sinds zijn terugkomst in Israël anno 1993, maakt Gitaï semi-documentaires en fictiefilms die de geschiedenis van zijn land als onderwerp hebben. Met “Kadosh” sluit Gitaï zijn trilogie over de Israëlische steden af. Na Tel Aviv (“Devarim”) en Haïfa (“Yom Yom”) is in “Kadosh” Jeruzalem aan de beurt.

In Jeruzalem, met zijn smeltkroes van diverse gemeenschappen en religies, nam Gitaï de gesloten orthodox-joodse wijk Mea Shearim als decor voor zijn verhaal over verdrukking en religieuze rituelen. Centraal staan twee zussen: Rivka – wiens kinderloos huwelijk door de rabijn dreigt ontbonden te worden – en Malka die verliefd is op een dissident, maar gedwongen wordt te trouwen met de ultraconservatieve assistent van de rabbijn. In een monotheïstische religie zijn de vrouwen onderworpen aan de strenge regels van de heersende godsdienst. Deze door mannen gedomineerde uiting van extreme geloofsbeleving, grijpt Gitaï aan om te wijzen op de plaats die de religie in een samenleving kan innemen.

Het grootste deel van “Kadosh” speelt zich binnenskamers af. Buitenopnames zijn zeldzaam en enkel in de eindshot glijdt de camera over de stad. Gitaï benadrukt zo het gesloten karakter van de orthodox-joodse gemeenschap in Mea Shearim en de beperkte leefwereld van de vrouw. In lang aangehouden sequentieshots wisselt Gitaï de mannenwereld af met deze van de vrouwen. De tijd die genomen wordt voor bidden en zingen en deze die uitgetrokken wordt voor seks of liefde, uit zich soms in pijnlijk hilarische scènes. De kwaliteit van “Kadosh” schuilt in Gitaï’s sobere beeldregie. De strenge beeldcomposities en het harde licht roepen het verstikkende gevoel van de twee hoofdpersonages op. Hun verscheurdheid en de contradicties van een repressieve religie worden ook teruggevonden in de muziek van Philippe Eidel. Zijn soundtrack houdt tevens een gevoel van bevrijding in: een weg die door beide vrouwen, elk op hun manier, wordt ingeslaan.

PIET GOETHALS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content