Jean-Marie Pfaff, een groot merk

Marc Buelens
Marc Buelens Professor-emeritus aan de Vlerick Business School.

Er is een nieuw product op de Duitse markt voor professionele managementontwikkeling. En dat product heet ‘Jean-Marie Pfaff’. U hebt uitvoerig in de kranten kunnen lezen dat ‘El Sympatico’ voor een seminarie van een halve dag 5000 euro vraagt, en voor een hele dag 10.000 euro. Zijn succes in Duitsland is overweldigend, in ieder geval volgens Jean-Marie zelf.

Waarover geeft de nieuwe goeroe les? Over management. Net mijn gebied. Ik sta nu zo’n veertig jaar in het vak en ben altijd verheugd als ik een nieuwkomer met frisse ideeën mag verwelkomen. En verfrissende ideeën heeft Jean-Marie in ieder geval. Elke sessie eindigt met penalty’s trappen. Ze zijn niet verfrissend voor hem, maar dat is net al een eerste les voor de potentiële deelnemers: wat voor u oude koek is, kan voor uw markt een radicale doorbraak zijn. Zelden ben ik zo enthousiast geweest als nu.

Laten we even een korte marketinganalyse verrichten. We beginnen uiteraard met de P van product. Veronderstel u bent Jean Van De Zande, ingenieur, misschien met zelfs nog een MBA erbovenop, hoog IQ en u kent uw talen. Schitterend, maar u bent geen merk. Pfaff wel. Vooraleer u dus minachtend gaat doen over het product, moet u beseffen dat er in mijn wereld er bijna geen merken meer zijn. Als u mij zou vragen wat de drie ‘groten’ zijn uit mijn vakgebied dan zou ik zeggen Kay-Birkinshaw-Mintzberg. De kans dat u van de twee eersten gehoord hebt, is vrij gering. Het probleem met Henry Mintzberg is dat hij geen penalty’s kan trappen. Het geheim van elk goed seminarie is de betrokkenheid van de cursist. Iets doen, spelen, uitproberen en dan feedback krijgen. Penalty’s trappen met de grootste keeper aller tijden in de goal. Alleen een lunch met Steve Jobs zou beter zijn, maar sinds november vorig jaar is dat helaas enkel nog rijstpap en zijn er (hopelijk voor u!) lange wachttijden om binnen te geraken.

Je hebt in management twee assen. De eerste as is analytische intelligentie, IQ, gelijk hebben. Daar scoort onze vriend ir. Jean Van De Zande echt goed op. De tweede as is warm menselijk contact, successen vieren, sociale of emotionele intelligentie (EQ). Populaire mensen scoren hoog op die dimensie, Kim Clijsters bijvoorbeeld. Je kan op beide assen hoog scoren, op beide laag, of slechts op één. Als je enkel op de EQ-as hoog scoort, dan heb je één groot voordeel: je krijgt geen moeilijke vragen, want men weet toch dat je ze niet kunt beantwoorden. Mensen verliezen in jouw buurt hun kritisch vermogen, ze worden meegesleept door jouw enthousiasme. Steve Stevaert, wiens IQ ik niet zou onderschatten, heeft jaren het spelletje gespeeld ‘laag IQ-hoog EQ’. Alles wat maar een beetje een rationele vraag was, werd afgedaan als ‘professorenpraat’. Hij wist wel beter, want hij was cafébaas geweest. De sympathieke Jean-Marie scoort alleszins hoog op de EQ-as. Hoe hoog hij scoort op de andere dimensie (IQ) laat ik aan uw oordeel over.

Naast Product, heb je Prijs. Jean-Marie is geen stielbederver. Hij vraagt de juiste prijs. Je kan toch geen wereldklasse krijgen voor 400 euro? Dank u wel Jean-Marie, want op een prijzenslag zit niemand uit de business te wachten.

Dan heb je promotie. Hier natuurlijk maakt Jean-Marie geen enkele fout. Goede wijn behoeft WEL een krans. Hij heeft er nooit aan getwijfeld dat hij de beste was. Ook nu zal hij wel de media naar zijn hand zetten. Op drie verschillende plaatsen heb ik gelezen wat er aan de hand is. En ik verzorg hier ook zijn promotie. Goede wijn zoals Château Jean-Marie, behoeft wel degelijk veel lof.

Rest nog de plaats. Duitse hotels. Iedereen weet dat je bij de Duitsers ‘dr.’ voor je naam moet hebben. Denkt u dat Jean-Marie dat heeft? Let op, hoelang zal het duren tot een prestigieuze Belgische universiteit hem een eredoctoraat uitreikt? Maar helaas, een dergelijke titel laat je nog niet toe ‘dr.’ voor je naam te zetten. Maar ziet u welke waardevolle lessen Jean-Marie aan de Duitsers meegeeft? Kijk niet naar titels. Besef dat Bill Gates, Steve Jobs, Andrew Lloyd Webber, Larry Allison, Marc Zuckerberg ‘college-drop-outs’ zijn. Wie de penalty trapt, heeft geen belang. Als hij maar zit. Wat een managementles! Zeker voor Bayern München.

Mijn bewondering voor het Duitse bedrijfsleven is uiteraard nu nog toegenomen. Ze weten dat ze qua IQ van niemand iets te leren hebben. Maar qua EQ hebben ze toch wel weer de beste ter wereld gevonden zeker. Die Duitsers toch. Nu moeten ze enkel nog beseffen dat ze het penalty’s trappen niet mogen overlaten aan de Nederlanders.

De auteur is partner-hoogleraar management aan de Vlerick Leuven Gent Management School.

MARC BUELENS

Penalty’s trappen met de grootste keeper aller tijden in de goal. Alleen een lunch met Steve Jobs zou beter zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content