Jackie Brown

Quentin Tarantino ging voor het scenario van zijn derde langspeelfilm te rade bij misdaadauteur Elmore Leonard.

Nadat Quentin Tarantino zich met zijn eerste twee langspeelfilms ” Reservoir Dogs” en ” Pulp Fiction” van veelbesproken cultfiguur naar controversiële wereldster filmde, bleef het drie jaar stil rond dit enfant terrible van de Amerikaanse onafhankelijke cinema. Tarantino acteerde intussen in films van bevriende cineasten, schreef het scenario voor Rodriguez‘ ” From Dusk Till Dawn” – waarin hij naast Harvey Keitel en George Clooney de hoofdrol vertolkt – en engageerde zich in het geflopte project ” Four Rooms“. Zijn cinefiele bezetenheid leeft hij uit met zijn distributiehuis Rolling Thunder, dat nieuw talent van de wereldcinema in de VS wil uitbrengen.

“Jackie Brown” onderscheidt zich van “Dogs” en “Pulp” door het rustige verteltempo en de rechtlijnige vertelstructuur. Het is tevens de eerste keer dat Tarantino geen origineel scenario schreef, maar zich baseerde op een bestaand boek: ” Rum Punch” van ElmoreLeonard. In Tarantino’s nieuwe film speelt Pam Grier – de ex-koningin van de blaxploitation-film (geweldfilms met en door Afro-Amerikanen) uit de jaren zeventig – Jackie. Jackie is een airhostess die geld smokkelt voor wapenhandelaar Robbie Ordell (rol van Samuel L. Jackson). Bij haar aankomst in Los Angeles wordt ze aangehouden door de politie. Deze vragen haar Ordell in een valstrik te helpen lokken. Met de hulp van Max ( Robert Forster), de man die haar borgtocht regelde, speelt ze Ordell en zijn twee companen – het op het eerste gezicht domme blondje Melanie ( Bridget Fonda) en de slungelachtige Louis ( Robert De Niro) – tegen elkaar uit.

De man die met “Pulp Fiction” John Travolta een tweede leven bezorgde, haalt deze keer het seventies-icoon Pam Grier en de has-beenRobert Forster uit de vergeethoek. De hilarische kitch, de popcultuur en de absurdistisch grappige geweldscènes uit “Pulp” en “Dogs” maken in “Jackie Brown” plaats voor dramatische opbouw en emotionele uitdieping van de personages. “Jackie Brown” ziet er om die reden conventioneler uit dan Tarantino’s vorige twee films. Op de tonen van soulmuziek introduceert Tarantino de vijf hoofdpersonages van zijn superieure B-film. Het verbaal geweld uit “Dogs” en “Pulp” tekent ook in “Jackie Brown” de briljante dialogen. Het zijn trouwens de dialogen en de kleurrijke personages die de typische Tarantino-touch dragen. Met “Jackie Brown” snoert Tarantino de mond van zijn sceptische tegenstanders en bewijst dat hij ver van uitgepraat is.

Piet Goethals