‘Ik weet hoe de muziek moet klinken’

De Antwerpenaar Kris Sterkens krijgt in volle coronacrisis de teugels van Janssen Pharmaceutica in handen. Schrik boezemt hem dat allerminst in. “Als je geen passie hebt, verdien je je plaats niet in de gezondheidszorg, en zeker niet als CEO.”

“Ik had me mijn start als CEO wel anders voorgesteld. Dit heeft alles op zijn kop gezet”, zegt de 56-jarige Kris Sterkens, die al jaren deel uitmaakt van het kransje Vlamingen dat topfuncties uitoefent bij Johnson & Johnson (J&J). Dat Amerikaans gezondheidsconcern is het moederhuis van Janssen Pharmacetica. “Vroeger werd wel eens gegrapt over de Vlaamse maffia bij J&J”, zei Sterkens eerder in Trends. Nu volgt hij Stef Heylen op, de Kempenaar die drieënhalf jaar geleden de leiding overnam van Tom Heyman en nu met pensioen gaat. “Kris is een van onze toptalenten”, zegt Paul Stoffels, de Vlaamse chief scientific officer en vicevoorzitter van het uitvoerend comité van J&J (lees ook blz 24).

Net zoals zijn twee voorgangers zal Sterkens twee petjes dragen. Sinds drie jaar is hij ook de topman voor de regio Europa-Afrika-Midden-Oosten bij Janssen, de verzamelnaam van de farma-activiteiten van J&J. “Het is erg belangrijk dat Kris, net zoals Stef Heylen, een zitje heeft in het uitvoerend comité van onze farmadivisie. Zo kan hij ook zorgen dat Janssen Pharma op wereldvlak heel relevant blijft”, zegt Stoffels.

Ook Sterkens benadrukt zijn ambassadeursrol, niet alleen bij het moederhuis, maar ook in België. “We zijn met onze 5000 werknemers een grote werkgever en moeten ons sterk profileren. We moeten uitstralen dat we een leidinggevend bedrijf zijn. Zeker omdat de omgeving voortdurend ingewikkelder wordt, en de patiënt steeds beter geïnformeerd en mondiger is. Je hebt ook grote thema’s zoals de betaalbaarheid van geneesmiddelen, zie de zaak van baby Pia. Maar België is onder minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld) een land waar je heel goed de dialoog met de overheid kan aangaan. Al zou ik liegen als ik zou zeggen dat ik me geen zorgen maak over de politieke impasse”, aldus Sterkens, die in Beerse ook veel afdelingen met een eigen rapporteringsstructuur moet coördineren.

Zich zorgen maken over de haalbaarheid van zijn dubbele rol, doet Sterkens niet. “Je moet niet de expert zijn in alles. Een dirigent moet ook niet alle instrumenten kunnen bespelen om goed te zijn, hij moet wel weten hoe de muziek moet klinken. En ik weet hoe de muziek moet klinken”, zegt Sterkens, die na zijn studie toegepaste economie een handvol jaren bij PwC werkte als auditor.

In 1989 ging hij aan de slag bij Janssen Pharma in Beerse, als financieel analist. “Ik ben heel blij met deze kans. Janssen en J&J zijn altijd enorm goed geweest voor mij. Ik kreeg kansen die ik nooit had verwacht en me deden belanden in functies waaraan ik zelfs in mijn wildste dromen nooit had gedacht. Tien jaar geleden zei ik tegen een van mijn bazen dat ik ooit een rol van betekenis wilde spelen op deze campus. Dat is blijven hangen bij sommigen, want toen de vraag kwam, werd naar dat gesprek verwezen.”

Leven of dood

Sterkens heeft wel advies gezocht bij zijn voorgangers en bij Stoffels. “Ze adviseerden me vooral mezelf te blijven. Dat heeft me in het verleden ook geen windeieren gelegd.” Maar de belangrijkste les leerde hij al veel vroeger. “Het klinkt wat Phil Bosmans-achtig, maar je moet passie hebben voor mensen. Ik was altijd enorm onder de indruk van de passie van mijn vader als huisarts. Als je geen passie hebt, verdien je je plaats niet in de gezondheidszorg, en zeker niet als CEO.”

Die rol is dus meteen goed ingevuld door de coronacrisis. “Niet alleen omdat we moeten zorgen dat onze mensen gezond blijven, maar ook dat onze business niet tot stilstand komt. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het voor patiënten soms een kwestie van leven of dood is dat ze toegang tot onze medicijnen blijven krijgen”, zegt Sterkens, die ontspanning vooral zoekt in sport en muziek. “Ook nu probeer ik enkele keren per week in het bos te lopen en ik blijf gepassioneerd door muziek. Terwijl ik nadenk, pingel ik vaak wat op mijn gitaar. Doordat ik nu zo veel thuis werk, is mijn gitaarspel er dus op vooruitgegaan ( lacht). Ik breng zo ook meer tijd door met het gezin. Twee kinderen wonen in België, en de twee die in het buitenland studeren, zijn nu ook thuis. Dat geeft een nieuwe impuls aan het familieleven.”